یک جفت درب چوبی قدیمی را به عنوان سرتخت ساده تان بگذارید. برای تزیین بیشتر یک جفت دیوارکوب فلزی مشکی را به دو طرف بالای تخت نصب کنید. پاییز فصل رنگ زرد و نارنجی است. برای کوسن های تان از روکش سفید و زرد استفاده کنید. برای تزیین بیشتر یک جفت تابلوی ساده با عکس شاخه های پاییزی به دو طرف تخت تان آویزان کنید.

یک دکوراسیون پاییزی زیبا با کدو تنبل های مینیاتوری

یکی از میوه هایی که در پاییز به وفور یافت می شود کدو تنبل است. یکی از مدل های کدوتنبل، کدوتنبل های فانتزی است. تعدادی از این کدو تنبل ها را تهیه کنید. یک سبد حصیری انتخاب کرده و کدو تنبل های فانتزی را درون آن بچینید. از این سبد کدو تنبل برای تزیین میز اتاق نشیمن تان استفاده کنید. بالای شومینه تان یک طاقچه چوبی به شکل تنه درخت نصب کنید. چند عدد از کدو تنبل های فانتزی را روی این طاقچه بگذارید. یک گلدان بزرگ در کنار اتاق تان بگذارید وداخل آن چند شاخه از برگ های نارنجی پاییزی قرار دهید.

استفاده از بافت های حصیری در دکوراسیون پاییزی

یکی از ایده ها برای یک دکوراسیون پاییزی زیبا استفاده از بافت های حصیری است. می توانید برای پنجره های تان از کرکره های حصیری استفاده کنید. به عنوان قالیچه جلو مبلی هم از حصیرهای ریزبافت استفاده کنید.

کوسن های پاییزی را به دکوراسیون تان اضافه کنید

یکی از روش ها برای داشتن یک دکوراسیون پاییزی شاد اضافه کردن چند کوسن رنگی است. پاییز فصلی است که رنگ سبز در آن به پایان رسیده است و به همین دلیل بهتر است از یک جفت کوسن سبزرنگ استفاده کنید.

یک دکوراسیون پاییزی رنگارنگ با اضافه کردن المان های طبیعی

برای داشتن یک دکوراسیون پاییزی می توانید از المان های طبیعی استفاده کنید. می توانید برای تزیین میز وسط و یا میز کنار مبلی تان از گلدان های طبیعی پاییزی استفاده کنید. همچنین چند عدد برگ پاییزی در شکل های مختلف را جمع آوری کنید و روی قاب های ساده بچسبانید. از این قاب ها برای تزیین دیوار اتاق نشیمن تان استفاده کنید.

با شاخه های هرس شده یک دکوراسیون پاییزی زیبا درست کنید

هرس کردن شاخ و برگ درختان یکی از کارهایی است که برای شروع فصل پاییز انجام می دهید. این شاخ و برگ های هرس شده را دور نریزید و از آنها برای شاد کردن دکوراسیون پاییزی تان استفاده کنید.

استفاده از رنگ های روغنی برای یک دکوراسیون پاییزی متفاوت

برای دیوارهای تان از رنگ خاکستری تیره استفاده کنید. برای دادن رنگ به فضای اتاق تان از یک کاناپه قرمز با کوسن های رنگی استفاده کنید. یک مبل تکی سفید رنگ با کوسن قرمز و یک کاناپه گلدار هم به فضای تان استفاده کنید.

اضافه کردن سنگ و رنگ قرمز در دکوراسیون پاییزی

برای دیوار شومینه تان از پوشش سنگ های کرم، قهوه ای و طوسی استفاده کنید. برای میز ناهارخوری تان از رومیزی قرمز رنگ استفاده کنید. همچنین میزتان را با گل های پاییزی قرمز رنگ تزیین کنید.

شومینه در دکوراسیون پاییزی

کم کم که هوا رو به سردی می رود بهتر است چیدمان اتاق نشیمن تان را نزدیک به شومینه تان انجام دهید. دیدن آتش درون شومینه هم می تواند احساس گرم شدن را در شما القا کند. تلویزیون تان را بالای شومینه نصب کنید.

دکوراسیون پاییزی با رنگ نارنجی

یکی از رنگ های اصلی فصل پاییز رنگ نارنجی است. دیوار اتاق خواب تان را نارنجی کم رنگ کنید. برای تزیین بیشتر از یک پایتختی سفید و چند قاب عکس تزیینی سفید با طرح های نارنجی استفاده کنید. برای تخت تان هم از کوسن های طرح دار نارنجی استفاده کنید.

از آغاز به کار گروه سینمایی هنر و تجربه یعنی روز دوازدهم مهر ماه 1393، یک سال می گذرد. این گروه سینمایی در سالی که گذشت تجربه ی خوبی را برای اهالی سینما رقم زد چرا که به واسطه ی آن بسیاری از آثار سینمایی که به اکران در سینمای تجاری نرسیده بود، امکان اکران یافت و چه بسا پرمخاطب شد. فیلم «ماهی و گربه» ساخته ی «شهرام مکری» و مستندهای «شش قرن و شش سال» به کارگردانی «مجتبی میرتهماسب» و «آتلان» به کارگردانی «معین کریم الدینی» از جمله فیلم های پر طرفدار در گروه سینمایی هنر و تجربه طی یک سال گذشته بود. گروه سینمایی هنر و تجربه با هدف حمایت از آثار سینمایی کوتاه، بلند و مستندِ ایرانی به ویژه آثار فیلمسازان جوان تشکیل شد. آن گونه که دست اندرکاران این گروه سینمایی می گویند، هنر و تجربه با هدف تقویت سطح کیفی سینما و ایجاد انگیزه برای فیلمسازان جوان، برای خلق آثار سینمایی ارزشمند فعالیت خود را آغاز کرده و همانطور که از نام آن بر می آید آثاری را به نمایش خواهد گذاشت که از معیارهای هنری لازم برخوردار باشد. در همین پیوند، سال گذشته و همزمان با شروع فعالیت گروه سینمایی هنر و تجربه، «امیرحسین علم الهدی» مدیر اجرایی و دبیر شورای سیاستگذاری این گروه سینمایی در گفت وگو با پژوهشگر ایرنا سینمای هنر و تجربه را دغدغه ی مهمی برای فعالان حوزه ی فرهنگ و هنر و سینماگرانی دانست که همواره نگرانی تولید آثار سینمایی ارزشمند را دارند. به گفته ی وی، سینمای هنر و تجربه دغدغه ی سینمای تجاری را ندارد که هدف نخست آن از اکران فیلم ها سود مالی است. از این رو هنر و تجربه می خواهد به عنوان یک سینمای پایه به بحث های جدیدی در حوزه ی سینما چه از منظر ساخت و چه از منظر محتوا ورود یابد. در آن زمان اما برخی منتقدان سینمایی نظر متفاوتی داشتند. منتقدان اینگونه استدلال می کردند که گروه سینمایی هنر و تجربه بر خلاف آنچه دست اندرکاران آن می گویند، با فراهم ساختن راهی برای نمایش فیلم های کم ارزش به سطح کیفی سینمای کشور لطمه خواهد زد. در برابر، در یک سالگی گروه سینمایی هنر و تجربه برآوردهای بدست آمده حاکی از عملکرد قابل دفاع آن است؛ عملکردی که تا این لحظه رضایتی نسبی هم در میان مخاطبان و هم در میان سینماگران ایجاد کرده است. عملکرد گروه سینمایی هنر و تجربه طی یک سال گذشته نشان داد که به نمایش در نیامدن یک فیلم در سینمای تجاری همیشه نمی تواند دلیلی برای بد بودن آن فیلم باشد. استقبال مردمی از سینمای هنر و تجربه در سالی که گذشت از این واقعیت پرده برداشت که فیلم های خوب فقط فیلم هایی نیست که در سینمای تجاری اکران می شود، کارگردان بنام و شناخته شده دارد یا برای ساخت آن هزینه های کلان صرف شده است چراکه گاهی ممکن است اثر ارزنده یی ساخته شود که به دلایل مختلف از جمله تازه کار بودن یا کم نفوذ بودن سازنده ی آن به اکران در سینمای تجاری دست نیابد. سینمای هنر و تجربه در طول یک سال فعالیت خود کوشید تا در حد توان به اکران آثار خوب سینماگران کمک برساند و اسباب دلگرمی اهالی سینما به ویژه سینماگران خوش ذوق و جوان را فراهم سازد. با این همه، سینمای هنر و تجربه در بلندمدت نمی تواند جایگزین کم و کاستی های سینمای تجاری و راهکاری برای پر کردن خلاهای سینمای اصلی یا بدنه باشد. بدون شک برای دست یابی به شرایط مناسب در سینمای بدنه باید راهکارهای بهتری اندیشید؛ راهکارهایی که از جمله ی آن ها برقراری عدالت در میان سینماگران و کم شدن سایه ی نگاه های سلیقه یی از سر سینما است. سینماگران از باسابقه تا تازه کار باید امکان نمایش آثار خود در سینمای تجاری و در شرایط برابر را داشته باشند و با آثار آن ها به شکلی سفارشی و گزینشی برخورد نشود. نهادها و مسوولان سینمایی کشور باید شرایط را به گونه یی فراهم آورند که فقط شاهد اکران آثار تعداد انگشت شماری از کارگردانان مطرح در سینمای تجاری نباشیم. همزمان با کنار گذاشته شدن برخورد گزینشی با آثار سینمایی، رفع نقطه های ضعف دیگر مانند کمبود سالن های سینمایی نیز می تواند به ارتقای سینمای کشور کمک برساند چرا که محدود بودن تعداد سالن های سینمایی نقشی پررنگ در به حاشیه رفتن آثار برخی فیلمسازان و در نتیجه دلسردی آنان دارد. در این مسیر، دست اندرکاران سینمایی کشور باید با کاستن از برخی هزینه های نابجا، از جمله هزینه هایی که برای برگزاری جشنواره های ریز و درشت سینمایی صرف می کنند، می توانند زیر ساخت های سینمایی را گسترش و ارتقا دهند. جلوگیری از به هدر رفتن بودجه ی سینمایی کشور در پروژه هایی که زیر عنوان فاخر ساخته می شود و گاه با استقبال مخاطبان نیز رو به رو نمی شود یکی دیگر از راهکارهای مصرف بهینه ی بودجه است؛ راهکاری که می تواند به سالن سازی در سینمای بدنه کمک برساند و امکان اکران عمومی را برای بسیاری از آثار سینمایی فراهم سازد. در مجموع باید گفت سازوکارهایی چون گروه سینمایی هنر و تجربه تا حدی توانسته ضعف های موجود در سینمای بدنه را بپوشاند و این امکان را برای اهالی سینما فراهم آورده است تا آثار خود را به نمایش عموم بگذارند اما این برای بهبود وضعیت سینمای ایران کافی نیست. ایجاد امکانات برای فیلمسازان و به وجود آوردن زیرساخت های لازم در سینمای کشور برای ارتقای سطح کمی و کیفی آن وظیفه یی مهم بر دوش ساختارهای اصلی در سینمای کشور است زیرا نمایش آثار سینمایی در سینمای تجاری به مراتب می تواند بیشتر به اقتصاد سینما کمک برساند و پویایی و خلاقیت فیلمسازان را به ارمغان بیاورد. 

برقراری «تعامل سازنده» با کشورهای منطقه و جهان یکی از مهمترین شعارهای انتخاباتی و برنامه هایی بود که در انتخابات ریاست جمهوری پیشین با رای اکثریت مردم ایران برگزیده شد تا مبنای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران قرار گیرد؛ بایسته یی که طی هشت سال در دولت های نهم و دهم مورد غفلت و بی اعتنایی قرار گرفته بود. دولت تدبیر و امید پس از به دست گرفتن زمام امور اجرایی کشور با درک شرایط، ساز وکار حل و فصل بسیاری از مسایل منطقه یی و جهانی را در گرو سیاست خارجی همکاری جویانه دید. پایان اختلاف های هسته یی ایران و قدرت های جهانی و دستیابی 2 طرف به توافقی تاریخی در وین را می توان در زمره ی دستاوردهای این گونه از سیاست خارجی به شمار آورد. به دنبال حرکتی همکاری جویانه و جمعی، تعارض هسته یی که بیش از یک دهه بر روابط ایران و قدرت های جهانی سایه افکنده بود با موفقیت پایان یافت تا این رخداد در جایگاه نقطه ی آغازین تحولی تازه و زمینه ساز حل و فصل دیگر مسایل اختلافی به شمار آید. یکی از مسایلی که پیامدهای نامطلوب منطقه یی به دنبال داشته و دارد بحران افراطی گری و گسترش شبکه ها و گروه های دهشت افکن (تروریستی) است. با توجه به تجربه های پیشین و ناموثر و غیرعملی بودن بسیاری از راهکارهای ارایه شده، حل و فصل این موضوع نیز رویکردی همکاری جویانه و جمعی را می طلبد؛ رویکردی که کشورهای منطقه و جهان باید آن را به طور جدی و عملی دنبال کنند. تاکید «حسن روحانی» رییس جمهوری کشورمان بر ایجاد «جبهه ی متحد مبارزه با افراط گرایی و خشونت» در هفتادمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد گوشه یی از ضرورت های پیگیری رویکردهای همکاری جویانه در زمینه ی بحران افراطی گری و گسترش تروریسم را به تصویر می کشد. به واسطه ی اهمیت همین موضوع بود که وی در 2 نشست پیشین نیز ایده یی را زیر عنوان «جهان علیه خشونت و افراطی گری» ارایه داد که از تصویب اعضای مجمع عمومی گذشت. در این پیوند، ضرورت های پیگیری سیاست خارجی همکاری جویانه را می توان به 2 دسته ی داخلی و خارجی تقسیم بندی کرد؛ نخست الزام هایی که در کشور باید مورد توجه قرار گیرد و دوم بایسته هایی که طرف های مقابل یا به عبارتی مخاطبان سیاست خارجی باید به آن ترتیب اثر دهند. الزام های درونی به لزوم یکپارچگی، همگونی و همراستایی سیاست های سازمان ها و نهادهای درگیر و تاثیرگذار در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران اشاره دارد. به رغم ایده ها و سلیقه های گوناگون در داخل، دولتمردان و تصمیم سازان سیاست خارجی در نهایت باید رویکردی یکسان و مشخص داشته باشند چرا که در غیر این صورت سردرگمی در رفتار خارجی و ابهام برای مخاطبان این رفتار نمودار خواهد شد از اشاره به وجود ایده ها و سلیقه های گوناگون پیدا است که برخورداری از سیاست خارجی منظم، منسجم و هدفمند به منزله ی خاموش شدن صداهای ناهمسو و کم رنگ کردن فضای انتقاد در داخل نیست زیرا اعلام مواضع شورای عالی امنیت ملی، وزارت امور خارجه، صدا و سیما و حتی اظهارنظرهای امامان جمعه و ... در تبیین سیاست خارجی جمهوری اسلامی تاثیر چشمگیری دارد. در کنار بایسته های درونی، الزام های بیرونی نیز از اهمیت بالایی برخوردار است؛ الزام هایی که به مواضع و رویکردهای منطقه یی و جهانی برمی گردد. در این زمینه تغییر ملموس رویکرد خصومت آمیز آمریکا و ایجاد درصدی از همکاری جویی در قبال پرونده ی هسته یی جمهوری اسلامی ایران به عنوان ضرورتی غیرقابل انکار برای دستیابی به توافق هسته یی، اهمیت الزام های دسته ی دوم را مشخص می سازد. پس از یک دهه کاربرد تحریم های بی نتیجه علیه ایران، سرانجام کاخ سفید به همراه متحدان غربی آمریکا از مواضع زیاده خواهانه ی گذشته ی خود عقب نشستند و برای حل و فصل این اختلاف ها با ایران، دیپلماسی و گفت وگو را کارآمدتر و نتیجه بخش تر از دیگر ابزارها دانستند. چنین تغییر رویکردی سبب شد تیرماه امسال توافقی تاریخی در وین حاصل شود. بنا بر این و همان طور که اشاره شد الگوی حل و فصل موضوع هسته یی می تواند پس از این نیز به عنوان چارچوبی برای حل دیگر اختلاف ها مورد توجه قرار گیرد. در چارچوب سیاست همکاری جویانه و در راستای تسری آن در سطح منطقه، جلوگیری از ایجاد زمینه های دخالت بازیگران فرامنطقه یی ضروری است. جلوگیری از دخالت و نقش آفرینی بیگانگان در امور کشورهای منطقه -همچون سوریه و یمن- در کنار برقراری سیاست های همکاری جویانه در این کشورها از جمله پیش شرط های حل و فصل بحران های منطقه یی است؛ امنیتی که باید درونزا باشد و در داخل تولید شود نه از طریق خشونت ورزی نیروهای خارجی. بدون شک اقدام هایی نظیر کشتار و بمباران مناطق گوناگون با هدف از بین بردن افراط گرایی برکنار از عنصر همکاری جویی خود به افزایش خشونت و تندروی می انجامد. همان طور که رییس جمهوری در مجمع عمومی اشاره کرد، ساز وکارها و راهکارهایی مانند تدوین و نگارش برنامه ی جامع اقدام مشترک به عنوان عاملی در کاهش شکاف ها و اختلاف های منطقه یی می تواند الگوی نوعی همکاری جویی و زمینه ساز رفع افراطی گری شود. بنابراین، زمانی می توان انتظار حل وفصل مسالمت آمیز اختلاف ها را در منطقه داشت که دست کم بازیگران مهم و تعیین کننده به این نتیجه برسند مسایل اختلافی را نه در میدان کارزار بلکه در پای میز مذاکره حل کنند. 

حدود 2 سالی می شود که بسیاری از روزها بخشی از گزارش های رسانه ها به پوشش خبرهای مرتبط با اعتراض و تجمع شماری از غوغاسالاران اختصاص می یابد؛ جمعیتی اندک و پای ثابت تجمع های اینچنینی که با اشاره ی حلقه ها و محافل خاص مخالفت خود با عملکرد دولت را در بوق و کرنا می دمند و هر روز به دنبال بهانه یی هستند تا با پلاکاردهایی که قطع های مقوایی اش یکسان و محتوایش نیز املایی است به دولت یورش آورند؛ خودهمه پندارانی که خودشان را مساوی ملت ایران و خواست و منافع خود را مساوی خواست و منافع ملی معرفی می کنند، حال آنکه میان افکار عمومی جایگاهی ندارند. تیر اعتراض های پی در پی این معترضان غیرراستین به جای هدف بیشتر بر در و دیوار می نشیند چرا که اعتراض آن ها از مولفه های اثرگذاری چون محوریت داشتن منافع ملی، منطق قانع کننده، کنش در چارچوب قانون و عرف سیاسی و فراگیری و اهمیت موضوع اعتراض عاری است. این افراد و گروه های کم شمار با استفاده از همه ی اهرم های فشار و بدون در نظر گرفتن هیچ ملاحظه یی جز منافع خود، بر سر راه دولت سنگ اندازی می کنند؛ سنگ هایی که اگر چه مانع حرکت نمی شود اما پاکسازی مسیر از سرعت گیرهای مزاحم تا حدی توان دولت را می گیرد. در ارتباط با بازخوانی و بازشناسی رفتارهای خارج از عرف سیاسی این عده و پیامدهای لوث کردن کنش اعتراضی نکته هایی لازم به یادآوری است. 1- «اعتراض» به عنوان یکی از حقوق مسلم شهروندان، زمینه ساز رابطه ی سالم و غیر سلطه گرانه یی است که در نظام های سیاسی مردمسالار به رسمیت شناخته می شود و چون سوپاپ اطمینانی، بقا و تعادل حیات سیاسی - اجتماعی جامعه را تضمین می کند. حکومت های مردمسالار حق اعتراض را برای همه ی شهروندان خود به رسمیت می شناسند و برای ارتقای شاخص های حکومتداری خوب از نظرهای اعتراضی مخالفان به شکل بازخوردی منفی بهره می برند. درچنین نظام هایی، مخالفان اغلب نارضایتی خود از نحوه ی حکومتداری جناح حاکم را در قالب انتقادهای هدفمند و سازنده و رقابت های سالم انتخاباتی بروز می دهند. در نظام هایی که اصول مردمسالاری در ذهن شهروندان یا بخشی از آنان به خوبی نهادینه نشده است، برخی افراد از فرصت و حق اعتراض خود به شیوه یی ناآگاهانه، غیرمنصفانه و نمایشی بهره می برند. سرکردگان این افراد که برای رای مردم و انتخابات آزاد ارزش چندانی قایل نیستند، خود را بیش از هر کسی شایسته ی حکومتداری می دانند و نه تنها برای اعتراض های خود روش های نامتعارف و غیرقابل پذیرش (بر اساس معیارهای جامعه ی مدنی و مردمسالار) به کار می برند، بلکه در پسِ اعتراض های خود اهدافی غیرسازنده و منفعت جویانه را دنبال می کنند. 2- گستره ی اثرگذاری و اهمیت کنش اعتراض در عرصه ی سیاسی- اجتماعی، ضرورت تعیین مرزها، چارچوب ها و پیروی از الگوهای معین و قراردادی را بیشتر می نمایاند. پیامدهای مخالفت خارج از قاعده ی معترضان با عملکرد داخلی و خارجی کارگزاران و مسوولان نظام، افزون بر کارشکنی داخلی بر وجهه ی بین المللی یک کشور هم اثرگذار خواهد بود. در جوامع توسعه یافته مخالفان در قالب احزاب و جریان های شناسنامه دار اعتراض های خود را به شکل کنش های سیاسی سازماندهی شده و در چارچوب قانون انجام می دهند. این گروه ها هویت مشخص و شناخته شده یی دارند و وحدت رویه یکی از اصول اساسی کنش آن ها است. راه اندازی کمپین ها، اجتماع های درون حزبی، گردهمایی های مجوز دار، استفاده از ظرفیت های سندیکاها و تشکل های صنفی و حتی بهره جویی از حق اعتصاب از جمله روش هایی است که گروه های اپوزیسیون برای نشان دادن اعتراض خود به عملکرد مسوولان انتخاب می کنند. در برابر، در کشورهایی که هنوز در مسیر توسعه یافتگی قرار دارند، بسیاری از مخالفت ها و اعتراض ها خارج از چارچوب تشکل های سیاسی و به صورت فردی یا محفلی انجام می شود. این افراد در بسیاری از موارد فرصت طلبانی هستند که هویت سیاسی و کنش هایشان نه ایجابی که سلبی و به منظور دستیابی به منافع شخصی است. سیال بودن کنش ها و مواضع این گروه های فرصت طلب در نتیجه ی تغییر جناح های حاکم و معادله های قدرت، موجب می شود که نتوان عملکرد آن ها را مورد پیگرد سیاسی قرار داد. همچنین بستن خیابان، تجمع های اعتراضی سیزده بدری، اظهارنظرهای تند و خارج از چارچوب قانونی برخی شخصیت های سیاسی و ... که همگی مخل آسایش عمومی و امنیت روانی جامعه است، از جمله شیوه های کنش اعتراضی این گروه ها است. 3- تمرکز صرف بر منافع شخصی موجب می شود مخالفت و رفتارهای اخلالگرایانه ی این افراد منفعت طلب هرگز پایانی نداشته باشد. اعتراض پی در پی اقلیت تندرو به عملکرد دولت یازدهم که از روزهای ابتدایی آغاز به کار دولت شروع شد و هر روز شکل تازه یی به خود می گیرد، نزد افکار عمومی از آنان شخصیتی همیشه معترض و به صورت دایم ناراضی ساخته که هویت خود را در رفتارهای سلبی جستجو می کنند؛ گروهی که برای منافع شخصی، حتی کنش ارزشمند «اعتراض سازنده» را از اعتبار انداخته اند. تاکید چندباره ی «حسن روحانی» رییس جمهوری بر لزوم شناسنامه دار بودن جریان های سیاسی و کنش در چارچوب تشکل های ثبت و شناخته شده نشان از پیامدهای نامطلوب رفتارهای خارج از عرف سیاسی این گروه های منفعت طلب و ماهی گیری آن ها از آب گل آلود دارد. 4- با این که اعتراض در ادبیات و عرف سیاسی کشورهای مردمسالار، کنشی معطوف به هدف و در راستای خیر عمومی است، اما استفاده ی ابزاری از این امکان سیاسی مهمترین آسیبی است که تاثیرگذاری آن را تهدید می کند. ایجاد ذهنیت منفی نزد افکارعمومی و موضع گیری در قبال هرگونه رفتارهای اعتراضی که نتیجه ی طبیعی لوث شدن آن است، کارکردهای مثبت اعتراض را از بین می برد. به این ترتیب، دست افزار ساختن مفهوم اعتراض یا قلب مفهوم و کارکرد آن تنها هوده ی گردهمایی های پی در پی، مکرر و برآمده از انگیزه های فردی و گروهی است که تنها با هدف به چالش کشیدن مسوولان اجرایی کشور صورت می گیرد. 

وزیر راه و شهرسازی سومین وزیری است که از ابتدای کار دولت یازدهم یعنی از تابستان 1392 تاکنون برای استیضاح و برطرف کردن نگرانی و دغدغه ی عده یی از نمایندگان در زمینه ی سوء مدیریت وزارتخانه زیر امرش راهی خانه ی ملت می شود. این در حالی است که کارشناسان بر این باورند که استیضاح آخوندی با توجه به محذورات، مقدورات و کارنامه ی عملکرد مثبت او نه تنها موضوعیت ندارد، بلکه عملی شدن طرح استیضاح، درست یک روز پس از پایان همایش «فرصت های سرمایه گذاری در حمل و نقل، مسکن و شهرسازی» که با هدف جذب سرمایه های خارجی و داخلی در طرح های عمرانی انجام شده است، موجب اخلال در عملکرد این وزارتخانه می شود. این استیضاح در حالی قرار است عملی شود که بسیاری از امضا کنندگان در نتیجه ی پاسخ های وزیر در کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی طی یک ماه اخیر امضاهای خود را پس گرفته اند اما این اصرار پرسش برانگیز تعداد معدودی نماینده ی قانع نشده (تنها 13 نفر) است که وزیر را پای میز استیضاح می کشاند. این نمایندگان بی توجه به کاهش درآمدهای نفتی، کوچک شدن بودجه های عمرانی، انبوه پروژه های ناتمام باقی مانده از دولت پیشین، ضعف زیرساخت ها و ... از وزیر سوال می کنند و او مانند گذشته پاسخ داده و از عملکردش دفاع خواهد کرد. یکی از مهمترین و تاثیرگذارترین عوامل در عملکرد وزارت راه و شهرسازی، کمبود منابع مالی است. وزارتِ میراث دار طرح های پرشمار نیمه کاره از ماه های نخست فعالیت با کاهش شدید منابع مالی مواجه شد. افت قیمت نفت از بیش از 100 دلار به زیر 50 دلار و کاهش شدید درآمدهای ارزی به طور مستقیم بر بودجه ی این وزارتخانه تاثیر گذاشت و پیش برد طرح های عمرانی بر زمین مانده را کُند کرد. نمایندگانِ خواهان استیضاح اما با اطلاع از این شرایط که بارها وزیر به آن اشاره کرده است، خواهان تسریع در انجام طرح های در دست اجرا و کلید زدن طرح های تازه هستند. این در حالی است که آخوندی و تیم همراه او تلاش می کنند با ایجاد زمینه های لازم برای جذب سرمایه های داخلی و خارجی به منابع مالی این وزارت خانه تنوع بخشیده و کمبود منابع مالی خود را جبران کنند. برگزاری همایش دوروزه ی فرصت های سرمایه گذاری در حمل و نقل، مسکن و شهرسازی که همین امروز به پایان رسید، یکی از تلاش های ارزشمند و تاثیرگذار این وزارتخانه با همکاری وزارت امور اقتصادی و دارایی است که به یقین به جذب منابع تازه در این حوزه خواهد انجامید. تیم راه و شهرسازی دولت یازدهم در این همایش که کارشناسان آن را فصلی تازه در رونق پروژه های عمرانی کشور می دانند، تلاش کرد با رونمایی از مشوق های هفت گانه، شرایط مطلوب و جذابی را برای سرمایه گذاران مهیا و راه را برای ورود سرمایه های داخلی و خارجی به طرح های عمرانی هموار کند. آخوندی پیش از این از واگذاری 121 پروژه ی عمرانی به ارزش 25 میلیارد یورو به سرمایه گذاران داخلی و خارجی خبر داده بود. حال اما استیضاح وزیر می تواند ذهنیت سرمایه گذاران را که وزارت راه و شهرسازی به طور جدی برای جلب اعتماد آن تلاش می کند، تخریب کند. نبود ثبات و ایجاد تزلزل در جایگاه و سیاست های کلان در حوزه های عمرانی و بی پشتوانه شدن مشوق های اعطا شده در این همایش، پیامی است که به لطف استیضاح این نمایندگان به سرمایه گذاران مخابره می شود. بررسی کارنامه ی آخوندی همچنین منطق و استدلال ضعیف استیضاح کنندگان را روشن می کند. آخوندی حدود 2 سال پیش در حالی وزارت راه و شهرسازی را تحویل گرفت که طرح های عمرانی بسیاری کلید خورده اما حتی به میانه ی راه هم نرسیده بود؛ طرح هایی که کلنگ بسیاری از آنها چون «مسکن مهر» بدون توجه به بسترها و زیرساخت های لازم بر زمین خورده بود و همچنان بدون وجود دورنمایی مثبت و امیدوار کننده بودجه های عمرانی را می بلعد. آخوندی در ابتدای راه، انجام تعهدهای دولت پیشین در قبال آماده سازی و تحویل مسکن مهر را تضمین کرد اما بر گسترش آن به دلیل ویژگی مولد نبودن تردیدهایی را وارد ساخت. تداوم طرح بر زمین مانده ی مسکن مهر مانع از این نشد که وزارت خانه ی یادشده، طرح های جایگزین دیگری را برای تامین نیاز مسکن 2 دهک نخست جامعه مطرح نکند. طرح «مسکن اجتماعی» حاصل مطالعه ی گسترده و کارشناسانه ی فن سالاران، کارشناسان و خبرگانی است که تلاش می کنند با توجه به تامین زیرساخت های لازم برای زندگی شهری، شهروندان را خانه دار کنند؛ برنامه هایی که اگر خرده گیران اجازه و فرصت دهند تا مراحل کارشناسی و مطالعاتی خود را طی کند و در بستر توانمندی ها به اجرا گذاشته شود، به حتم شاهد نتایج مثبت آن خواهند بود. حدود سه هزار پروژه ی نیمه تمام عمرانی در زمان تحویل گرفتن وزارت راه و شهرسازی کافی بود تا واهمه از ادامه ی راه را در دل هر وزیری بیاندازد اما آخوندی با اتخاذ راهبرد پایان بخشی به طرح های در دست اجرا و تعریف نکردن پروژه های عمرانی تازه گام در مسیری گذاشت که اگر چه به نفع مردم بود، اما به مذاق عده یی خوش نیامد. این عده چشم به انتخابات آینده ی مجلس شورای اسلامی و برای جلب رای مردم، نیاز به گرفتن پروژه های عمرانی تازه در استان ها و شهرستان ها دارند. این گروه با استفاده ی ابزاری از استیضاح و با اعمال فشار بر وزیر خواسته های جناحی و محلی خود را پیگیری می کنند. در برابر، پافشاری کنندگان بر استیضاح تلاش های آخوندی و تیم همراه او برای تنوع بخشی به منابع مالی و جذب سرمایه های خارجی را که به طور حتم در تسریع و به سرانجام رسیدن طرح های نیمه کاره و تصویب و تعریف طرح های تازه -که همان بهانه ی نمایندگان استیضاح کننده است- به طور عملی و درازمدت موثر خواهد بود، با استیضاح پاسخ می گویند. در نگاهی کلی تر نیز باید گفت کارشکنی های مخالفان دولت هر روز در ظاهر و قامتی تازه بروز می یابد. در این راستا این مخالفت های غیرمنصفانه گاهی در کف خیابان و زیر چادرهای مسافرتی متحصنان غیرقانونی و گاه در نقد عملکرد وزیرانی ظاهر می شود که کارنامه یی مثبت و قابل دفاع طی برهه ی دوساله ی اخیر بر جای گذاشته اند. از این رو است که اصلی ترین انگیزه استیضاحگران پیگیری اغراض سیاسی و نه نقد عملکرد مسوولان اجرایی به نظر می رسد. 

پس از هفته ها گمانه زنی درباره ی حضور نظامی روسیه در سوریه، جنگنده های روسی چهارشنبه شب (هشتم مهرماه) حمله های هوایی خود به منطقه های زیر کنترل داعش در استان های حماء، لاذقیه، و حمص را آغاز کردند. این حمله ها پس از آن صورت گرفت که مجلس دومای روسیه مجوز استفاده از نیروهای نظامی در خارج از مرزهای روسیه را به دولت این کشور داد. حمله ی جنگنده های روسی به مواضع داعش در سوریه نخستین اقدام نظامی مسکو در خاورمیانه پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی است که می تواند سرآغاز فصل نوینی برای سیاست خاورمیانه یی این کشور باشد و فضایی تازه برای معادله های امنیتی منطقه بگشاید. پیش از آغاز عملیات جنگده های روسی در سوریه، «ولادیمیر پوتین» رییس جمهوری روسیه با «باراک اوباما» همتای آمریکایی در حاشیه ی نشست سالانه ی مجمع عمومی سازمان ملل متحد درباره ی راهبردهای کشورهایشان در سوریه بحث و تبادل نظر کردند و به نظر می رسید که آمریکا با عملیات هوایی روسیه علیه مواضع تروریست ها اعلام مخالفت جدی نخواهد کرد اما کوتاه زمانی پس از آغاز حمله ی هوایی، مقام های کاخ سفید نسبت به اقدام روسیه در سوریه اظهار نگرانی کردند. از سوی دیگر، بسیاری از رسانه های غربی حتی پیش از آغاز عملیات جنگنده های روسی، اقدام روسیه در سوریه را مشکوک خواندند و اعلام کردند جنگنده های روسی مواضع مخالفان میانه رو را مورد هدف قرار می دهد. به همین دلیل هفت کشور آمریکا، آلمان، فرانسه، انگلیس، قطر، عربستان و ترکیه در بیانیه یی مشترک از دولت مسکو خواستند تنها مواضع داعش را مورد هدف قرار دهد. در این میان شواهد نشان می دهد آمریکا و همپیمانان اروپایی واشنگتن از عملیات جنگنده های روسی علیه مواضع داعش در سوریه به طور کامل ناراضی نیستند. از جمله «دیوید کامرون» نخست وزیر انگلیس اعلام کرد در صورتی که روسیه مواضع مخالفان میانه رو را مورد هدف قرار ندهد از عملیات هوایی روسیه در سوریه پشتیبانی خواهد کرد. در مقابل مخالفت ها، نگرانی ها و تردیدهای غرب در زمینه ی عملیات هوایی روسیه در سوریه، تهران و دمشق از این اقدام پشتیبانی کردند و «حیدر العبادی» نخست وزیر عراق، نیز اشتیاق خود را برای مقابله ی روسیه با داعش در عراق اعلام کرد. در این میان پرسشی که مطرح می شود این است که عملیات هوایی روسیه چه تاثیری در معادله های سیاسی در سوریه دارد و چه پیامدهایی در بازی بازیگران خاورمیانه خواهد داشت؟ از راه پاسخ گویی به این پرسش است که آینده ی بحران سوریه و موضع غرب در قبال تحولات این کشور روشن تر می شود. برای پاسخ به پرسش بالا باید نگاهی به تحولات میدانی در سوریه در ماه های اخیر داشت. در این زمینه باید گفت این تحولات در ماه های اخیر تا حد قابل توجهی به ضرر دولت دمشق و به سود تروریست پیش رفته به گونه یی که ارتش سوریه مجبور به عقب نشینی از برخی مواضع خود شده است. در این ارتباط، «بشار اسد» رییس جمهوری سوریه در آخرین سخنرانی خود از ضعف های ارتش و نیاز به نیروهای تازه برای مقابله با تروریست ها صحبت کرد. بسیاری این صراحت اسد را نشانه ی عمق چالش های ارتش سوریه و فرسایش آن در طول چهار سال نبرد با تروریست ها عنوان کردند. تضعیف ارتش سوریه و عقب نشینی های اخیر آن بیش از آن که با پیشروی مخالفان میانه رو همراه باشد، با گسترش قلمروی داعش همراه بود. به همین دلیل هراس از گسترش داعش به تهدیدی فوری نه تنها برای مردم سوریه، که برای امنیت منطقه و جهان تبدیل شده و روس ها را بیش از بسیاری از بازیگران تحولات سوریه نگران ساخت. اعلام پیوستن بیش از 2 هزار تبعه ی روسی به نیروهای داعش و ترس از بازگشت آن ها به روسیه با این پیش زمینه که داعش به دنبال حضور در آسیای مرکزی و قفقاز و ورود به منطقه ی چچن است، روس ها را بیش از هر کشور دیگری از پیامدهای بازگشت تروریست ها به حوزه امنیتی نزدیک این کشور نگران کرده است. از سوی دیگر، سرنگونی دولت سوریه به معنای پایان حضور روسیه در منطقه ی خاورمیانه و از دست دادن پایگاه دریایی «طرطوس» است که تنها راه آبی ورود روسیه از دریای مدیترانه به خاورمیانه به شمار می رود؛ جایی که برای دهه ها عرصه ی تقابل نفوذ غرب و شرق بوده است. به همین دلیل روسیه فرصت را غنیمت شمرده تا با تکیه بر مبارزه با داعش، هم به مقابله با تهدیدهای نفوذ تروریست ها در قفقاز و آسیای مرکزی بپردازد و هم حضور خود را در منطقه ی راهبردی خاورمیانه تقویت کند. در این میان آن چه مسلم است این که هیچ کشوری بی چشمداشت به منافع ژئوپلتیک یک منطقه نمی تواند در آن هزینه ی نظامی کند. به عبارتی دیگر، در روابط بین الملل کمتر پیش می آید که کشورها فارغ از حسابگری منطقی و راهبردی دست به اقدام نظامی در مکانی دورتر از مرزهایشان بزنند. روسیه نیز از این قاعده برکنار نیست. رهبران مسکو به خوبی می دانند برای اینکه بتوانند به عنوان یک قدرت بزرگ بین المللی همچنان بازیگری تاثیر گذار باشند باید در مناطق راهبردی حضوری پررنگ داشته باشند. خاورمیانه به دلیل نبود یک سیستم کنترل نظم منطقه یی یکی از تعیین کننده ترین مناطق برای بازی های بزرگ راهبردی است و روسیه فرصت را برای این امر غنیمت شمرده است. به همین دلیل، اقدام روسیه در سوریه می تواند پیامدهای مهمی به دنبال داشته باشد که نه تنها معادله های نظامی را در سوریه تغییر می دهد، بلکه بر وزن این کشور در بازی های قدرت منطقه یی و جهانی خواهد افزود. در تحلیل پیامدهای حمله ی هوایی جنگنده های روسی در دایره ی بحران سوریه از منظری راهبردی باید گفت، به نظر می رسد هدف مهم روسیه از عملیات نظامی در سوریه تغییر روندها در عرصه ی میدانی و آماده کردن فضا برای گفت وگوهای سیاسی است تا از این راه پایانی مطلوب برای بحران سوریه بیابد؛ گفت وگوهایی که روسیه دست بالا را در آن داشته باشد. روس ها می خواهند همچنان پایگاه دریایی طرطوس و حتی پایگاه هوایی لاذقیه را در کنترل خود داشته باشد. این رخداد تثبیت کننده ی حضور نظامی روسیه در خاورمیانه خواهد بود. به همین دلیل و به احتمال زیاد ما در هفته ها و ماه های آینده شاهد عقب نشینی تروریست ها از بسیاری از مناطق زیر اشغال و ورود ارتش سوریه به این مناطق خواهیم بود. تقویت حضور روسیه در سوریه اگر منجر به گسترش عملیات روسیه به عراق نیز شود می تواند تاثیرهای معناداری بر معادله های قدرت در خاورمیانه به سود روسیه داشته باشد. این روند می تواند تاثیری تعیین کننده نیز بر قطب بندی های موجود در خاورمیانه داشته باشد که یک سوی آن محور مقاومت به رهبری ایران قرار دارد و در سوی دیگر محور محافظه کاری به رهبری عربستان سعودی. البته برخی ناظران این مساله را مطرح می کنند که حضور بلندمدت روسیه در خاورمیانه می تواند دخالت متغییر نظام بین الملل در خاورمیانه را تقویت کند و منجر به افزایش رقابت های جهانی در این منطقه شود. این امر می تواند غرب را به تقویت حضور در خاورمیانه ترغیب و نسبت به تحولات سوریه حساس تر کند که در صورت نبود توافقی راهبردی در سطح بین المللی بین روسیه و کشورهای غربی و به ویژه آمریکا –حتی در صورت حل بحران سوریه- به پیچیده تر شدن معادله های قدرت در سوریه خواهد انجامید. با وجود چنین تحلیلی، در شرایط کنونی اشتراک نظر بازیگران منطقه یی و فرامنطقه یی بر ضرورت های مبارزه با گروه هایی چون داعش و جلوگیری از گسترش تروریسم با شدت و ضعف متفاوت، زمینه را برای نقش آفرینی موثر روسیه در تحولات سوریه فراهم ساخته است.