با توجه به اینکه روز مادر در روزهای بهاری می باشد ،می توان برای تزئین میز صبحانه مطابق با روزهای بهاری و حال و هوای این روزها از ایده هایی جذاب و زیبا بهره برد که ما در زیر این ایده ها را به شما معرفی کرده ایم که از ایده های جذاب جنیفر اسبرانتی می باشد.

به طور کلی دراین ایده و طراحی از ظروف سرامیکی سفید رنگ و براق و گل های بنفش بهاری استفاده شده است .احساس طراوت و شادابی به خوبی در این مدل تزئین به چشم آمده است و بسیار مناسب با فصل بهار می باشد.

در مجموع از گلدان ها و پارچ های سرامیکی برای تزئین و انواع گل های بهاری بنفش رنگ و قاب عکس سبز رنگ و شمع های تزئینی بنفش استفاده شده است . 
 
گل های بنفش
گل هایی با رنگ بنفش تیره و یا ارغوانی که دور آن یک روبان زیبا به همراه یک کارت که روی آن نام خودتان را نوشته باشید می تواند به عنوان یک هدیه ای زیبا برای روز مادر برای تزئین میز در نظر گرفته شود.

پارچ تزئینی
یک پارچ تزئینی سرامیکی سفید رنگ را تهیه کرده و داخل آن گل های سنبل و یاس و یا انگور بنفش قرار داده و آن را روی میز می گذاریم.

ظرف تزئینی
یک ظرف تزئینی سرامیکی سفید که مانند تصویر دسته دار هم می باشد ، را با خزهایی به شکل توپ و گل های بنفش پر می کنیم.

شمع های تزئینی 
چند جاشمعی تهیه کرده و شمع های بنفشی را داخل آنها درست می کنیم و آنها را با فاصله روی میز قرار می دهیم.

قاب عکس
در یک قاب زیبا عکس مادر و یا عکس مادر به همراه فرزندانش را قرار می دهیم و آن را روی میز می گذاریم.

گلدان سرامیکی
روی یک گلدان زیبای سرامیکی سفیدرنگ حرف اول نام مادر که m  می باشد را هک می کنیم.

استفاده از کاغذ رنگی
با یک کار بسیار مقرون به صرفه می توانید نه تنها در هزینه ها صرفه جویی کرده بلکه به زیبایی بشقاب صبحانه را تزئین کنید ،به این صورت که یک بشقاب سرامیکی سفید که لبه های آن بنفش باشند را تهیه کرده و درون آن یک کاغذ سبز رنگ قرار داده و یک گل زیبا که پیامی از تبریک روز مادر هم روی آن نوشته شده است را دورتادور آن بسته و روی این کاغذ قرار می دهیم.

صابون حمام
می توان یک صابون بنفش رنگ که دورتادر آن روبانی زیبا بسته شده باشد و با گل های بنفش تزئین شده است را در گوشه ای روی میز قرار داده و مادر را با این صابون زیبا تشویق به دوش آبگرم صبحگاهی در این روز کرده و هم چنین می توان از ساقه ی نعناع تازه و خشک شده برای خوش بو کردن حمام هم استفاده کرد.

جمهوریت مبنای هر نظام مردمسالار است و در نظام سیاسی جمهوری اسلامی ایران نیز رکنی اساسی در کنار اسلامیت به شمار می رود. با توجه به اهمیت مفهوم جمهوریت، دایره گسترده معنایی و همچنین ضرورت های تحقق راستین آن به بیان نکته هایی در این زمینه می پردازیم:
1- اهمیت و جایگاه رکنی و اساسی جمهوریت در نظام سیاسی ایران، سبب شده است که مساله مشارکت عمومی مردم و حضور جریان ها و طیف های مختلف سیاسی در رخدادهای مهمی همچون انتخابات اهمیتی چشمگیر یابد. از این رو انتخابات مهمترین عرصه حضور جریان ها و گروه های سیاسی و بروز افکار و سلیقه های مختلف مردم است تا جایی که می توان گفت نخستین و ساده ترین نشانه جمهوریت، رای دادن شهروندان به احزاب، افراد و برنامه های ارایه شده آن ها است.
در واقع، انتخابات صحنه اصلی ظهور و نمایش جمهوریت است که بدون توجه به تنوع گروه های مختلف بی معنا به نظر می رسد. بر همین اساس زمانی می توان از مردمسالاری واقعی سخن به میان آورد که سلیقه های مختلف دارای نماینده باشند و اگر چنین اتفاقی رخ ندهد دموکراسی صوری و غیر واقعی جای دموکراسی واقعی و اصیل را خواهد گرفت.
2- تجربه های سیاسی در چارچوب نظام های مردمسالار در جهان و حتی تاریخ چهار دهه مردمسالاری ایرانی- اسلامی نشان می دهد که آزادی مردم در تعیین سرنوشت یا به عبارتی انتخابگری امری متناظر و هم راستا با امکان آزادانه نیروهای و کنشگران سیاسی برای قرار گرفتن در پیشگاه رای گزینشگران است.
در واقع، زمانی انتخابات آزاد معنا و کارکردهای واقعی خود را یافته که گروه ها و نیروهای گوناگون مجال فعالیت آزادانه و در عین حال قانونی را جسته اند و افکار و ایده های خود را در معرض انتخاب مردم قرار داده اند. از این رو به رغم آزادی کامل رای دهندگان در برگزیدن تنها یک طیف خاص از ایده ها و اندیشه ها برای اداره قوای اجرایی و قانونگذاری کشور، این شکل از آزادی گونه نقض غرض شده آزادی واقعی و در حکم انکار فلسفه انتخابات است. به این خاطر، مفهوم و معنای تکثر جایگاهی محوری در کارکرد نظام های مردمسالار می یابد.
3- جمهوریت خود دارای پایه ها و بن مایه هایی همچون تکثرگرایی، امکان حضور و تصمیم گیری برابر در عرصه سیاسی برای همه جریان های سیاسی و اصل مشارکت است. به این ترتیب هر آفتی بر پیکر این بن مایه ها و اصول، مشروعیت و مقبولیت یک نظام سیاسی را دچار خدشه و آسیب می سازد.
به عبارتی دیگر، جمهوریت تنها یک اسم نیست بلکه مفهومی پر محتوا است. از این رو واژه جمهوریت زمانی می تواند معنای واقعی بگیرد که با محتوا و خمیرمایه خود همخوانی داشته باشد وگرنه به شیر بی یال و دم و اشکم تبدیل خواهد شد.
در این میان، حضور جریان های سیاسی و به عرصه آمدن گروه های مختلف با دیدگاه هایی گوناگون، تبلور جمهوریت یک نظام سیاسی و نشانگر وجود چندصدایی و احترام به نگرش های متفاوت است. بی توجهی به مفهوم جمهوریت زمانی رخ می دهد که شاهد گذر از چندصدایی به تک صدایی باشیم و حاکمیت قانون تبدیل به نوعی سلیقه گرایی شود.
در سطحی فروتر از آنچه گفته شد، یکی از آسیب های بی توجهی به جمهوریت پدیداری مساله ناکارآمدی است. به این ترتیب مجلس یا دولتی که برآمده از نظر همه مردم و نگرش های مختلف نباشد در عرصه عمل نیز نمی تواند کارآمد باشد.
آسیب دیگر در برابر جمهوریت، برجستگی لابی ها و جریان های متنفذی است که خود را نماد دیدگاه ها و نگرش های همه مردم جا می زنند و وانمود می کنند تنها طیف و جریان هایی هستند که باید در عرصه کنشگری سیاسی حضور داشته باشند. این نوع نگرش به محدودیت، نقص یا دگرگونی مفهوم جمهوریت می انجامد که برآیندی جز تنگ کردن عرصه بر دیگر نگرش ها و جریان ها ندارد.
از دیگر خطرها و آفت های بزرگی که جمهوریت را تهدید می کند ایجاد این حس است که فضای انتخابات رقابتی نیست. اگر در این زمینه اطمینان سازی نشود، در روند مشارکت تاثیرگذار خواهد بود و به ریزش شمار شرکت کنندگان در انتخابات می انجامد. به همین خاطر نباید این ذهنیت ایجاد شود که برخی از روندهای قانونی چون تایید صلاحیت نامزدهای انتخاباتی به نفع جریان و گروه خاصی است چرا که نتیجه آن بی اعتمادی و ایجاد خدشه در مشروعیت نظام سیاسی است. بنابر این اگر جمهوریت به طور کامل و در جای خود مورد توجه قرار نگیرد به دلیل افت مشارکت سیاسی شهروندان اصل مشروعیت نظام سیاسی خدشه دار می شود.
تجربه نشان داده هر گاه فضای مناسب برای حضور بیشینه گروه ها و جریان های سیاسی در فرایندهایی چون انتخابات مهیا بوده، مشارکت به شکلی چشمگیر افزایش یافته و جلوه های اقتدار نظام به بهترین شکل هویدا شده است. در واقع پذیرش تنوع و تکثر سیاسی، گسترش پهنای عرصه سیاسی را در پی خواهد داشت؛ فضایی که در آن حضور متراکم و حداکثری گزینش کنندگان و گزینش شوندگان مردمسالاری را معنا می کند و جمهوریت را به شکل واقعی آن به تصویر می کشد.

عربستان، مصر و ایران؛ پایتخت های این سه کشور از میانه هفته گذشته تا اوایل هفته جاری میزبان شی جین پینگ رئیس جمهوری چین بود. این نخستین سفر وی به منطقه خاورمیانه در حدود سه سالی است که به قدرت رسیده است. این سفر در زمانی انجام شد که چندین رویداد مهم منطقه ای و بین المللی بر اهمیت آن افزود. از جمله آن می توان به اجرایی شدن برجام و لغو تحریم های بین المللی علیه ایران، مناقشه ایران و عربستان، شصتمین سال برقراری روابط چین با کشورهای عربی و انتشار اولین سند دیپلماسی در چین در قبال کشورهای عربی، اشاره کرد.
در تحلیل رویکرد چین به خاورمیانه به چند نکته باید توجه داشت:
1-خاورمیانه و خلیج فارس سرشار از منابع غنی انرژی است و بیشترین نفت چین را دو کشور عربستان و ایران تامین می کنند. علاوه بر این ها خاورمیانه بهترین بازار برای کالاهای چینی بوده است. چین به عنوان دومین قدرت برتر اقتصادی جهان، با چشم انداز تبدیل شدن به نخستین قدرت جهان طی سال های آینده، به شدت تلاش دارد که حضور پر رنگ خود را در بازارهای پر سود خاورمیانه، پر رنگ تر و تثبیت کند. در این چارچوب وجود امنیت و ثبات، شرط لازم برای پیشبرد اهداف اقتصادی چین، در خاورمیانه پر تنش و منازعه است.
در این میان استراتژی چین در قبال خاورمیانه، پرهیز از ورود به منازعات و اجتناب از حمایت از طرف های درگیر در چالش های این منطقه بوده است. چین همواره ترجیح داده است در این منطقه نوعی سیاست محتاطانه ای را در پیش بگیرد. بویژه آنکه تجربه حضور کشورهای غربی در سالهای اخیر در خاورمیانه، بیشتر بر پایه مداخلات نظامی و پیگیری سیاستهای امپریالیستی در منطقه بوده و این وضعیت نوعی از نگرش های ضد غربی را در منطقه ایجاد کرده است.
چینی ها به دنبال توسعه همکاری های اقتصادی هستند و کمتر وارد چالش های سیاسی می شوند و از این راه نفوذ و حضورشان را افزایش می دهند؛ چراکه وقتی قدرت اقتصادی یک کشور بیشینه می شود، زمینه ساز افزایش قدرت سیاسی آن نیز خواهد شد.
در فضای کنونی که کشورهای دنیا به دنبال رقابت های سیاسی و امنیتی هستند، چین از این خلا بهترین استفاده را می کند و خیلی آرام به دنبال ارتقای جایگاه خود از طریق همکاری های اقتصادی است. زبان اقتصاد یا به عبارت بهتر، زبان تجار، همه فهم است. دو تاجر بر اساس منطق اقتصاد و بازار، به رغم وجود تعارض های دینی، قومی یا فرهنگی، می توانند با هم گفت و گو و معامله کنند. 
2- نوع قراردادهای امضا شده در سفر شی جین پینگ به سه کشور عربستان و مصر و ایران هم که به نوعی ترسیم کننده و پی ریزی کننده چارچوب همکاری آینده چین با این کشورهاست، نشان می دهد که همچنان اقتصاد محور این همکاری هاست. در سفر شی جین پینگ به ریاض، 14 یادداشت تفاهم میان دو طرف در زمینه همکاری های اقتصادی و تکنولوژیک امضا شد. هم چنین ریاض یادداشت تفاهمی را برای ایجاد تاسیسات هسته ای در عربستان، با چین امضا کرد و دو طرف برای ادامه مذاکرات درباره مبارزه با تروریسم توافق کردند.
رئیس جمهوری چین هدف از سفرش به قاهره را نیز تقویت روابط دو کشور و همکاری در زمینه های علمی و تقویت همکاری های فرهنگی و گردشگری دانست. وی هم چنین به ورود بیش از 20 شرکت چینی برای سرمایه گذاری در مصر و 15 پروژه همکاری بین دو کشور در زمینه برق، راه و زیرساخت ها به ارزش 115 میلیارد دلار اشاره کرد.
دستاورد سفر شی جین پینگ به همراه هئیت بلند پایه و 800 نفر از مقام های دولتی چین به ایران نیز امضای 17 سند همکاری در زمینه های مختلف اقتصادی، فرهنگی، علمی و فناوری بود.علاوه بر آن درباره روابط استراتژیک دو کشور یک سند جامع 25 ساله تنظیم شد و دو کشور توافق کردند که ظرف 10 سال آینده سطح تعاملات خود را تا 600 میلیارد دلار افزایش دهند.
نگاه چین به ایران و در کل کشورهای خاورمیانه در یک چارچوب کلی تر نیز قابل بررسی است. راهبرد «یک کمربند-یک جاده» که سال گذشته در نهادهای تصمیم گیری چین به تصویب رسید، برنامه ای استراتژیک در سیاست خارجی چین محسوب می شود. این پروژه در برگیرنده طرح جاده ابریشم دوگانه چین است. این طرح علاوه بر توسعه زیر ساخت های سرزمینی و فرا سرزمینی حمل و نقل ریلی، دریایی و جاده ای و خطوط لوله انتقال نفت و گاز شامل مشارکت های مالی و استفاده از پول رسمی چین در معاملات و بسیاری دیگر از پروژه های فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی در مسیر طراحی شده چینی هاست.
بطور کلی با نگاه دقیق تر به دستاوردها و قراردادهای به امضا رسیده در این سه سفر می توان باز هم به این نتیجه رسید که هنوز هم اقتصاد، محور اصلی روابط چین با کشورهای خاورمیانه است. حتی اگر هم حکمرانان چینی، مقاصد سیاسی در سر دارند، باز هم این هدف از کانال اقتصاد می گذرد.
3-عده ای معتقدند که چین در کنار توسعه روابط اقتصادی خود با کشورهای منطقه کم کم در صدد تعریف یک شخصیت و جایگاه سیاسی جدید برای خود و نقش آفرینی به عنوان یک قدرت سیاسی است. چین یک قدرت جهانی است و بسیار طبیعی است اگر در پی دست یافتن به قدرت بیشتر در زمینه ها و حوزه های دیگر بخصوص سیاست نیز باشد. 
چین اولین سند دیپلماسی در قبال کشورهای عربی را در 13 ژانویه 2016، یعنی درست ده روز قبل از سفر به ریاض و قاهره منتشر کرد و این نشان از این دارد که پکن از این به بعد به کل دنیای عرب به عنوان حوزه منافع خود می نگرد.
هرچند در این سند تازه منتشر شده هم، حجم بخش مربوط به سرمایه گذاری و همکاری های اقتصادی بیش از دو برابر فصل مربوط به همکاری در زمینه صلح و امنیت بین المللی است اما درج این موضوع خود نشان از تغییر رویکرد چین دارد. همکاری های امنیتی که بیشتر درباره موضوع مبارزه با تروریسم و لزوم همکاری های عربی – چینی است، در این حوزه تنظیم شده است.
اما نکته این جاست که نگاه چین در حوزه سیاسی کاملا برگرفته از رفتار اقتصادی اش است. چین تمایل دارد در منازعات چند لایه و پیچیده ی خاورمیانه ، نگاه جانبدارانه ای نسبت به هیچ یک از طرف های درگیر نداشته باشد و در عین حال با همه تعامل داشته باشد. بهترین شاهد مثال این مدعا، سفر شی در اوج مناقشات بین ریاض و تهران، به هر دوی این پایتخت هاست. چین در صدد است که از طریق اتخاذ استراتژی بی طرفانه و تعامل با تمام کشورهای مهم در خاورمیانه ، یک شخصیت میانجی و طرف ثالث برای خود تعریف کند و از این طریق به عنوان یک دولت مورد احترام برای تمامی کشورها در خاورمیانه شناخته شود. به عبارت بهتر، به نظر می رسد حداقل در کوتاه مدت و میان مدت هم چنان اقتصاد، محور اصلی رابطه چین و کشورهای خاورمیانه باشد. 
شاید بتوان پیام سفر اخیر رئیس جمهوری چین به منطقه را در این کلام از قول چینی ها بیان کرد که «خاورمیانه آرام و با ثبات باش تا ما به تجارت بپردازیم.»

پیش از اینکه بین پلاستیك و چوب برای ایوان خانه خود انتخاب کنید، از خود یك سوال بپرسید: ایوان شما در كجا قرار گرفته است؟ اگر ایوان شما در   بیشتر ساعات روز در زیر نور خورشید یا در سایه قرار دارد (به ویژه در تابستان كه بیش‌تر از ایوان استفاده می‌كنید) مواد و مصالحی را انتخاب كنید كه مناسب این فضا در روزهای داغ سال باشند.

البته، اندازه، هزینه، سبك، و نگه داری نیز باید در تصمیم‌گیری شما مور توجه قرار بگیرد. ما با چهار متخصص ساخت ایوان گفتگو كردیم تا متوجه شویم كه چگونه باید مواد و مصالح ایوان را انتخاب كرد.

انواع ایوان

پلاستیكی: ایوان 100 درصد پلاستیك در برابر مواد شیمیایی مقاوم است و ترك نمی‌خورد، تاب برنمی دارد، و متلاشی نمی‌شود. نیاز به رویه خارجی ندارد. برخی از ایوان‌های پلاستیكی از پلاستیك‌های جدید و برخی دیگر از آن‌ها از پلاستیك‌های بازیافتی ساخته می‌شوند.

كامپوزیتی (تركیبی): ایوان عكس بالا از الیاف چوب (معمولا خاك‌اره بازیافتی چوب درخت افرا) و پلاستیك بازیافتی ساخته شده است. فشرده، ضدآب، و ضدلكه است، نمی‌شكند و تاب برنمی‌دارد.

چوبی: اكثر ایوان‌های چوبی از چوب درخت سرو، درخت ماموت، كاج، آیپ، و چوب‌های مناطق گرم‌سیری ساخته می‌شوند.

مردم بیش‌تر به ایوان‌های كامپوزیتی علاقه نشان می‌دهند. ایوان‌های كامپوزیتی روكش‌دار- كامپوزیتی كه یك لایه پلاستیك ضخیم روی آن قرار گرفته شده است- به دلیل دوام و نصب سریعش محبوبیت زیادی پیدا كرده است.

مقاومت در برابر حرارت. هنگامی كه كامپوزیت‌ها و پلاستیك‌ها ساخته می‌شدند هیچ‌كس توجه‌ای به مقاومت آن‌ها در برابر حرارت نداشته است.

اگر چه كامپوزیت و پلاستیك مزایای زیادی دارند، اما مناسب روزهای بسیار گرم و داغ نیستند و گاهی اوقات كامپوزیت‌ها و پلاستیك‌ها آن‌قدر داغ می‌شوند كه به‌هیچ‌وجه نمی‌توان پابرهنه روی آن‌ها راه رفت. كامپوزیت‌های روكش‌دار هم این عیب را دارند.پوسته پلاستیكی پیرامون كامپوزیت گرما را در خود نگه می‌دارد، اما هر چه رنگ آن روشن‌تر باشد گرمای كم‌تری در خود نگه می‌دارد.

به همین دلیل، بیش‌تر متخصصان استفاده از چوب را در مناطقی كه دارای تابستان‌های بسیار گرم هستند پیشنهاد می‌كنند. چوب‌های مناطق گرم‌سیری، مانند آیپ و ساج، ماندگاری بسیار خوبی دارند. با این حال، بعضی از این چوب‌ها به رنگ تیره هستند و در نتیجه نسبت‌ به چوب‌های روشن گرمای بیش‌تری در خود نگه می‌دارند.

ایوان‌هایی كه از چوب درخت ماموت ساخته می‌شوند به دلیل قیمت مناسب، نگهداری آسان، و سطح خنك بسیار محبوب هستند.

نگهداری. هر نوع ایوانی كه انتخاب كنید به نگهداری و محافظت، حداقل سالی یك‌بار تمیزكردن، نیاز خواهد داشت. بیش‌تر كامپوزیت‌ها و پلاستیك‌ها یك یا دو بار در سال پوشش روی آن‌‌ها باید عوض شود تا سالم و بی‌نقص باقی بمانند، در حالی كه ایوان‌های چوبی به چنین كاری احتیاج ندارند. اگرچه چوب بیش‌تر در معرض پوسیدن و تاب‌برداشتن است، اما قسمت‌های كپك‌زده روی ایوان‌های پلاستیك و كامپوزیتی را به‌سختی می‌توان از بین برد.

هزینه. ایوان‌های پلاستیكی و كامپوزيتی قیمتی دوبرابر ایوان‌های چوبی دارند، زیرا قیمت مواد موجود در آن‌ها گران‌تر و برای نصب احتیاج به مساحت بیش‌تری از آن‌ها است. ایوان كامپوزیتی به سفتی و خشكی الوار نیست، به همین دلیل به فضاهای پشتیبان بیش‌تری برای جلوگیری از شكستگی و تاب‌برداشتن نیاز دارد.فراموش نكنید كه قیمت‌ها بسته به موقعیت، نوع طراحی، و هزینه‌های ساخت متفاوت خواهد بود.

تیم فوتبال امید ایران روز جمعه دوم بهمن ماه در بازی های انتخابی المپیک 2016 ریوِدوژانیرو برزیل، به مصاف تیم امید ژاپن رفت و به رغم ارایه یک بازی به نسبت قابل قبول در 90 دقیقه وقت های قانونی، در وقت های اضافه به ژاپن باخت. در این دیدار تیم امید ژاپن در کمتر از 15 دقیقه سه بار دروازه تیم امید ایران را باز کرد تا حسرت المپیکی شدن فوتبال ایران به 44 سال برسد.
فوتبال ایران در بازی های المپیک 1964 توکیو، 1972 مونیخ و 1976 مونترال حاضر بود. تیم ملی فوتبال ایران بعد از المپیک مونترال دیگر نتوانسته است سهمیه حضور در این بازی ها را کسب کند.
در رقابت های انتخابی المپیک 2016 ریودوژانیرو، تیم ایران افزون بر بهره مندی از بازیکنان کلیدی و اثر گذار، در زمینه حمایت های گوناگون نیز بیشتر از هر دوره ای مورد توجه قرار گرفت. از این رو برای بررسی ناکامی های زنجیره ای فوتبال کشورمان لازم است به بیان چند نکته بپردازیم: 
1-«امیدوار تر از همیشه» از جمله تیترهای گزارش ها و اخباری بود که قبل از شروع بازی های مقدماتی المپیک 2016 برای تیم «محمد خاکپور» سرمربی تیم امید به کار می رفت. این عنوان هیچگاه به گزافه به تیم امید ایران نسبت داده نشد زیرا این تیم از یک سو از ستاره های نامدار تیم های لیگ برتری مانند «استقلال»، «پرسپولیس»، «ذوب آهن»، «تراکتور سازی» و «سپاهان» بهره می برد و از سوی دیگر هزینه هایی که کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون فوتبال برای راهیابی این تیم به آوردگاه المپیک 2016 انجام داده بودند بر شانس صعود ایران به المپیک می افزود. براساس گزارش روابط عمومی وزارت ورزش و جوانان، این وزارتخانه به همراه فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک دست کم هفت میلیارد و ٤٠٠ میلیون تومان به صورت مستقیم و غیرمستقیم در راه صعود به تیم امید به المپیک هزینه کرده اند. 
حال با این شرایط اگر مسوولان و مدیران فدراسیون فوتبال برنامه ای مدون و کارشناسی شده برای این سرمایه های انسانی و مادی در طول یک سال گذشته طراحی کرده بودند، به یقین این تیم می توانست بهتر از هر دوره ای ظاهر شود و با کسب یکی از سکوهای اول تا سوم بعد از 40 سال فوتبال ایران را المپیکی کند.
2- بی تجربگی کادر فنی و حاشیه هایی که پیرامون تیم امید ایجاد شد یکی از مهمترین دلایل ناکامی فوتبال کشورمان برای رسیدن به المپیک 2016 ریو بود. حذف تیم امید ایران از بازی های آسیایی «اینچئون» کره جنوبی و اخراج «نلو وینگادا» سرمربی پرتغالی وقت این تیم، ذهن فوتبال دوستان را به این سمت هدایت کرد که در آینده باید شاهد حضور مربی قوی و با دانش روی نیمکت تیم امید باشیم اما فدراسیون فوتبال هدایت تیم امید ایران را به یکی از بی تجربه ترین مربی های کشور یعنی خاکپور سپرد. خاکپور در حالی سکاندار تیم امید ایران شد که تا قبل از این کارنامه قابل توجهی در حوزه مربیگری نداشت و به گواه رییس فدراسیون فوتبال مدرک مربیگری وی نیز در کنفدراسیون فوتبال آسیا تایید نشده بود.
«علی کفاشیان» رییس فدراسیون فوتبال روز دوازدهم دی ماه و بعد از یک سری حاشیه هایی که در زمینه قرارداد خاکپور به وجود آمد، اعلام کرد: AFC (کنفدراسیون فوتبال آسیا) مدرک مربیگری خاکپور را قبول نکرد اما خودم 2 بار با مسوولان کنفدراسیون فوتبال آسیا صحبت کردم تا مشکل حل شود.
مشکلات برخی از اعضای کادر فنی تیم امید با «کارلوس کی روش» سرمربی تیم ملی بزرگسالان فوتبال از دیگر ویژگی های این دوره از رقابت ها بود. فدراسیون فوتبال در حالی کی روش را به عنوان ناظر بازی های تیم امید انتخاب کرد که چند ماه قبل از آن «محمد مایلی کهن» منتقد همیشگی سرمربی تیم ملی را به عنوان مدیر فنی تیم امید انتخاب کرده بود. مدیر فنی تیم امید در مورد اینکه کی روش قرار است در کشور میزبان رقابت ها یعنی قطر ناظر تیم امید باشد، گفته بود: ناظر همان تماشاگر است. کی روش و وینگادا تیم امید را در اینچئون هدایت کردند. آن تیم، تیم کی روش بود.
3- فرار از مسوولیت شکست و توجیه آن یکی دیگر از دلایلی است که فوتبال ایران را در سراشیبی ناکامی ها قرار داده است. اگر بخواهیم مثال بارزی از این امر داشته باشیم صحبت های مایلی کهن بعد از حذف تیم ملی در برنامه زنده تلویزیونی قابل بررسی است. وی که در شبکه خبر حضور یافت با انتقاد از کی روش عنوان کرد چرا وی در یک سال گذشته مسوولیت ناکامی تیم بزرگسالان ایران را در جام جهانی و جام ملت های آسیا نپذیرفته است؟ بسیاری از کارشناسان این سخنان مدیر فنی تیم ملی را نوعی فرافکنی دانستند و اظهار کردند محمد مایلی کهن سعی دارد با انتقاد از سرمربی پرتغالی تیم ملی به نوعی ناکامی تیم امید را در راهیابی به المپیک توجیه کند.
4- اگر بخواهیم به حافظه فوتبال دوستان ایرانی رجوع کنیم آخرین قهرمانی فوتبال ایران در یک رقابت معتبر باشگاهی یا ملی در سطح قاره کهن به 23 سال پیش بر می گردد؛ زمانی که تیم فوتبال «پاس تهران» در جام باشگاه های آسیا به عنوان قهرمانی دست یافت. هر چند که بعد از این زمان تیم های فوتبال ایران در رده های مختلف ملی و باشگاهی توانستند بازی های خوبی را ارایه دهند اما هرگز نتوانسته اند در رقابت هایی مانند جام ملت های آسیا و لیگ قهرمانان این قاره به قهرمانی دست پیدا کند. ناکامی فوتبال ایران در سه دهه گذشته در حالی رقم خورده است که تیمی مانند ژاپن در کمتر از این زمان، پنج دوره پیاپی در المپیک و جام جهانی حضور داشته و یک بار هم از گروه خود در جام جهانی صعود کرده است. ژاپنی ها سه بار هم قهرمان جام ملت های آسیا شده اند.
5- از شکست به عنوان پُل پیروزی یاد می شود اما در فوتبال ایران هر شکست مقدمه ای برای شکست های دیگر بوده است. هر بار که یک رقابت یا جام معتبر با ناکامی تیم های ملی و باشگاهی ایران به پایان می رسد مجریان ورزشی و برخی از کارشناسان با گفتن این جمله که این شکست ها چیزی از ارزش های ما کم نمی کند سعی در دلداری دادن به فوتبال دوستان می کنند. این در حالی است که ارزش و اعتبار یک تیم به قهرمانی و کسب نتایج مثبت در رقابت های معتبر است نه موفقیت در تک بازی ها.
فرجام سخن آنکه ضعف برنامه ریزی بلندمدت به شدت در فدراسیون فوتبال دیده می شود. ناکامی های گاه و بیگاه این فدراسیون در عرصه های جهانی و آسیایی موجب شده تا فوتبال ایران که روزگاری یکی از پرطرفدارترین تیم های فوتبال آسیا بود دچار افول شود. برای خارج شدن از این بی برنامگی لازم است که موفقیت های کوتاه مدت را فدای توسعه بلندمدت در ورزش فوتبال کنیم. برای این هدف نخست باید افکار مدیران تغییر یابد. متاسفانه ذهنیت برخی از مدیران فوتبالی معطوف به برنامه های بلندمدت نیست و آن ها تنها به دنبال نتایج کوتاه مدت و شادی های زودگذر هستند.

سفر «حسن روحانی» رییس جمهوری به فرانسه و ایتالیا به عنوان قدرت های برتر اروپا را می توان رویدادی مهم در عرصه مناسبات ایران و اتحادیه اروپا و آغازگر فصل نوینی از روابط 2 طرف به شمار آورد. رییس جمهوری پیش از این قرار بود اواخر آبان ماه به این 2 کشور و نیز واتیکان سفر کند که به علت رخدادهای تروریستی پاریس این سفر به تعویق افتاد.
هرچند نمی توان وجود اختلاف های بزرگ و کوچک میان ایران و اروپا را نادیده گرفت یا آن ها را کم ارزش شمرد اما دیدارهای مقام های ارشد ایران و اروپا نشان از آن دارد که حرکت 2طرف به سمت حل و فصل اختلافات و کاستن از تنش ها در حال پیشرفت است.
طی سال های گذشته اتحادیه اروپا مهمترین شریک تجاری ایران بوده و به تدریج در عرصه های جهانی نیز بر توان و جایگاه این اتحادیه افزوده شده است. با این حال، از چند سال پیش با اوج گیری اختلافات هسته ای و تشدید تحریم ها، روابط اروپایی ها با ایران رو به افول نهاد و این روند نزولی روابط تجاری و اقتصادی تا انتخابات ریاست جمهوری ایران در سال 1392 ادامه یافت. با انتخاب روحانی و حاکم شدن نگاه اعتدالی و تعاملی بر سیاست خارجی جمهوری اسلامی به ویژه همگام با فرایند حل و فصل اختلافات هسته ای، نگاه ها جهانیان به ویژه اروپایی ها به روابط با ایران به تدریج تغییر و روندها به سوی عادی شدن حرکت کرد. گرچه هنوز تا بازگشت سطح روابط ایران و اروپا به وضعیت یک دهه قبل فاصله زیادی وجود دارد اما روند بهبود زخم های گذشته بر پیکر این روابط آغاز شده است. پس از توافق تاریخی وین در تیرماه سال جاری و به ویژه اکنون با اجرایی شدن برجام نشانه های روشنی از افزایش سطح همکاری ها در حوزه های مختلف اقتصادی و سیاسی به چشم می خورد.
کشورهای اروپایی که برخی از آن ها عضو گروه 1+5 بودند، گذشته از نقشی که در فرایند گفت وگوها با ایران داشتند، پس از دستیابی به توافق هسته ای امواج مثبت قوی تری را برای ایران مخابره کردند؛ امواجی که به مثابه پیام هایی روشن و صریح بود و حکایت از تمایل به بهبود روابط در زمینه های گوناگون داشت. مقام های ارشد کشورهای مطرح اروپایی با فاصله زمانی اندکی پس از توافق هسته ای به همراه هیات های تجاری بزرگ به ایران آمدند. آلمان سردمدار گشایش روابط با ایران بود و در ابتدا قائم مقام صدراعظم و سپس وزیر امورخارجه خود را عازم تهران کرد. سپس مقام های اقتصادی- تجاری چند ایالت این کشور نیز با هیات های بزرگی به کشورمان آمدند. فرانسه و انگلیس نیز وزیران امورخارجه خود را در راس هیات های سیاسی- اقتصادی به تهران فرستادند. ایتالیا به عنوان قدرت چهارم اروپا نیز هیات بزرگ اقتصادی را به همراه 2 تن از وزیران دولت این کشور به تهران گسیل داشت. علاوه بر این، مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا و رییس پارلمان اروپا نیز طی ماه های اخیر به تهران سفر کردند.
وزیران و مقام های عالی رتبه سیاسی و اقتصادی دیگر کشورهای اروپایی همچون اتریش، بلژیک، لهستان، صربستان، چک، اسپانیا، سوییس و ... نیز نسبت به آینده روابط با ایران بی تفاوت نبودند و به طور عمده با همراهی بازرگانان و صاحبان صنایع خود به ایران آمدند.
این سفرها در کنار اظهار نظرهای مقام های ایران و اروپا نشان می دهد هر 2 طرف از سطح روابط کنونی راضی نیستند و خواهان گسترش آن هستند. بر پایه گزارش اتاق بازرگانی و صنایع تهران تا پیش از گسترش تحریم های هسته ای علیه ایران حجم مبادلات 2 طرف به بیشتر از 25 میلیارد یورو می رسید اما این آمار در سال 2013 به حدود 6 میلیارد یورو کاهش یافت. با آغاز به کار دولت یازدهم، تحول در نگاه های 2 طرف به روابط دوجانبه زمینه ساز روند رو به رشد مناسبات اقتصادی ایران و اتحادیه اروپا شد و در سال 2014 میزان مبادله های 2 طرف با رشدی 14 درصدی به هشت میلیارد یورو نزدیک شد. 
«یورواستات» پایگاه آماری اتحادیه اروپا، چندی پیش با بیان آمار تجاری این اتحادیه در چهار ماه نخست سال 2015، اعلام کرد که تجارت ایران و اروپا نسبت به دوره مشابه سال قبل 9 درصد رشد داشته و به بیشتر از 2 میلیارد و 400 میلیون یورو رسیده است.
روند کنونی روابط ایران و اتحادیه اروپا حاکی از آن است که هر 2طرف نسبت به جایگاه و توانایی های یکدیگر آگاهی کامل دارند. کشورهای اروپایی که نقش پررنگی را در گفت وگوهای هسته ای با ایران داشتند بر نقش مهم منطقه ای و جهانی ایران تاکید می کنند. اقدام های مثبت ایران در گفت وگوهای صلح سوریه نیز از جمله مسایلی بود که طرف های اروپایی را نسبت به آینده تعامل سیاسی و دیپلماتیک با ایران امیدوارتر کرد. به نظر می آید در این فرایند ایران و اتحادیه اروپا تلاش می کنند به تدریج با استفاده از فضای به وجود آمده و توانایی های مقابل، ابتدا به سمت همکاری های اقتصادی پیش روند و سپس راه را برای حل و فصل دیگر اختلاف ها و کاستن از تنش ها به ویژه در حوزه های امنیتی و سیاسی هموار سازند.
سفر رییس جمهوری کشورمان به ایتالیا و فرانسه را نیز می توان در همین چارچوب ارزیابی کرد. این 2 کشور اروپایی هم از نظر اقتصادی و هم از جهت سیاسی از اعضای صاحب نفوذ در اتحادیه اروپا هستند و در زمره چند قدرت تصمیم گیر آن به شمار می آیند. این امیدواری وجود دارد که سفر رییس جمهوری کشورمان به کشورهای اروپایی که پس از سال ها صورت می گیرد موجب منطقی و متعادل شدن رویکرد اروپا نسبت به ایران و عادی سازی روابط تهران و پایتخت های اروپایی شود.
اروپا نیز نسبت به جایگاه منطقه ای ایران در حوزه های سیاسی و اقتصادی به خوبی آگاه است. در دوره ای که خاورمیانه جولانگاه فعالیت خشن ترین گروه های تروریستی شده است و حتی دامنه دهشت افکنی این گروه ها به قلب اروپا یعنی پاریس و دیگر شهرهای های اروپایی کشیده شده، تنها کشور خاورمیانه ای که امنیت و ثبات در آن وجود دارد ایران است. اتحادیه اروپا دریافته است که با پذیرش نقش، جایگاه و قدرت ایران در منطقه می تواند گام های مثبت و سازنده ای را برای مقابله با خشونت و افراطی گری بردارد؛ پدیده هایی که سبب بحران های امنیتی و چالش هایی چون سرازیر شدن مهاجران به اروپا شده است. نمود بارز این دگرگونی مثبت در رویکردهای سیاسی اروپا را می توان در دعوت رسمی از ایران برای حضور در مجموعه نشست های صلح سوریه و تندتر شدن انتقادها به خط مشی برخی کشورهای عربی همچون عربستان سعودی در حمایت از تروریست ها دید. کشورهای اروپایی اکنون امید دارند که بتوانند با همکاری بین المللی با قدرتی منطقه ای چون ایران، امنیت را در سوریه، خاورمیانه و در ادامه در قلمرو اروپا ایجاد کنند.
از سوی دیگر، اروپا ساختار اقتصادی ایران را تشنه همکاری و دریافت فناوری های نوین می داند و در تلاش است در دوره رکود اقتصادی، از همکاری های این حوزه به عنوان بنیان روابط آینده خود با ایران بهره جوید. ایران علاوه بر بازار 80 میلیونی در داخل، می تواند عرصه تولید مشترک و دروازه ورود کالای اروپایی به کشورهای همجوار باشد. در این ارتباط، یکی از مهمترین موضوع های مورد علاقه اروپا مباحث انرژی است. اروپا به شدت به دنبال ایجاد منابع و مسیرهای متنوع برای تامین انرژی خود است تا اتکای خود به نفت و گاز روسیه را کم کند. به همین دلیل ایجاد مسیرهای امن و به صرفه انتقال انرژی به ویژه گاز از ایران به اروپا می تواند به طور جدی دستورکار اروپایی ها قرار دارد. هنوز زمان زیادی از اجرای برجام نگذشته است که اروپایی ها تجارت نفت با ایران را از سر گرفتند و بزرگترین پالایشگاه یونان نخستین قرارداد نفتی را پس از برچیده شدن تحریم ها با ایران منعقد کرد. همچنین حوزه هایی نظیر خودروسازی، حمل و نقل هوایی و گردشگری نیز برای هر 2طرف دارای اهمیت است.
در فرجام سخن باید گفت ایران و دولت های اروپایی به رغم بسیاری از اختلافات اکنون به این نتیجه رسیده اند که به سوی کسب منافع مشترک گام بردارند و با بازتعریف روابطی نو در شرایط تازه، تعامل و همکاری را بر مناسبات تهران با کشورهایی اروپایی و نیز مجموعه اتحادیه اروپا حاکم سازند.سفر «حسن روحانی» رییس جمهوری به فرانسه و ایتالیا به عنوان قدرت های برتر اروپا را می توان رویدادی مهم در عرصه مناسبات ایران و اتحادیه اروپا و آغازگر فصل نوینی از روابط 2 طرف به شمار آورد. رییس جمهوری پیش از این قرار بود اواخر آبان ماه به این 2 کشور و نیز واتیکان سفر کند که به علت رخدادهای تروریستی پاریس این سفر به تعویق افتاد.
هرچند نمی توان وجود اختلاف های بزرگ و کوچک میان ایران و اروپا را نادیده گرفت یا آن ها را کم ارزش شمرد اما دیدارهای مقام های ارشد ایران و اروپا نشان از آن دارد که حرکت 2طرف به سمت حل و فصل اختلافات و کاستن از تنش ها در حال پیشرفت است.
طی سال های گذشته اتحادیه اروپا مهمترین شریک تجاری ایران بوده و به تدریج در عرصه های جهانی نیز بر توان و جایگاه این اتحادیه افزوده شده است. با این حال، از چند سال پیش با اوج گیری اختلافات هسته ای و تشدید تحریم ها، روابط اروپایی ها با ایران رو به افول نهاد و این روند نزولی روابط تجاری و اقتصادی تا انتخابات ریاست جمهوری ایران در سال 1392 ادامه یافت. با انتخاب روحانی و حاکم شدن نگاه اعتدالی و تعاملی بر سیاست خارجی جمهوری اسلامی به ویژه همگام با فرایند حل و فصل اختلافات هسته ای، نگاه ها جهانیان به ویژه اروپایی ها به روابط با ایران به تدریج تغییر و روندها به سوی عادی شدن حرکت کرد. گرچه هنوز تا بازگشت سطح روابط ایران و اروپا به وضعیت یک دهه قبل فاصله زیادی وجود دارد اما روند بهبود زخم های گذشته بر پیکر این روابط آغاز شده است. پس از توافق تاریخی وین در تیرماه سال جاری و به ویژه اکنون با اجرایی شدن برجام نشانه های روشنی از افزایش سطح همکاری ها در حوزه های مختلف اقتصادی و سیاسی به چشم می خورد.
کشورهای اروپایی که برخی از آن ها عضو گروه 1+5 بودند، گذشته از نقشی که در فرایند گفت وگوها با ایران داشتند، پس از دستیابی به توافق هسته ای امواج مثبت قوی تری را برای ایران مخابره کردند؛ امواجی که به مثابه پیام هایی روشن و صریح بود و حکایت از تمایل به بهبود روابط در زمینه های گوناگون داشت. مقام های ارشد کشورهای مطرح اروپایی با فاصله زمانی اندکی پس از توافق هسته ای به همراه هیات های تجاری بزرگ به ایران آمدند. آلمان سردمدار گشایش روابط با ایران بود و در ابتدا قائم مقام صدراعظم و سپس وزیر امورخارجه خود را عازم تهران کرد. سپس مقام های اقتصادی- تجاری چند ایالت این کشور نیز با هیات های بزرگی به کشورمان آمدند. فرانسه و انگلیس نیز وزیران امورخارجه خود را در راس هیات های سیاسی- اقتصادی به تهران فرستادند. ایتالیا به عنوان قدرت چهارم اروپا نیز هیات بزرگ اقتصادی را به همراه 2 تن از وزیران دولت این کشور به تهران گسیل داشت. علاوه بر این، مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا و رییس پارلمان اروپا نیز طی ماه های اخیر به تهران سفر کردند.
وزیران و مقام های عالی رتبه سیاسی و اقتصادی دیگر کشورهای اروپایی همچون اتریش، بلژیک، لهستان، صربستان، چک، اسپانیا، سوییس و ... نیز نسبت به آینده روابط با ایران بی تفاوت نبودند و به طور عمده با همراهی بازرگانان و صاحبان صنایع خود به ایران آمدند.
این سفرها در کنار اظهار نظرهای مقام های ایران و اروپا نشان می دهد هر 2 طرف از سطح روابط کنونی راضی نیستند و خواهان گسترش آن هستند. بر پایه گزارش اتاق بازرگانی و صنایع تهران تا پیش از گسترش تحریم های هسته ای علیه ایران حجم مبادلات 2 طرف به بیشتر از 25 میلیارد یورو می رسید اما این آمار در سال 2013 به حدود 6 میلیارد یورو کاهش یافت. با آغاز به کار دولت یازدهم، تحول در نگاه های 2 طرف به روابط دوجانبه زمینه ساز روند رو به رشد مناسبات اقتصادی ایران و اتحادیه اروپا شد و در سال 2014 میزان مبادله های 2 طرف با رشدی 14 درصدی به هشت میلیارد یورو نزدیک شد. 
«یورواستات» پایگاه آماری اتحادیه اروپا، چندی پیش با بیان آمار تجاری این اتحادیه در چهار ماه نخست سال 2015، اعلام کرد که تجارت ایران و اروپا نسبت به دوره مشابه سال قبل 9 درصد رشد داشته و به بیشتر از 2 میلیارد و 400 میلیون یورو رسیده است.
روند کنونی روابط ایران و اتحادیه اروپا حاکی از آن است که هر 2طرف نسبت به جایگاه و توانایی های یکدیگر آگاهی کامل دارند. کشورهای اروپایی که نقش پررنگی را در گفت وگوهای هسته ای با ایران داشتند بر نقش مهم منطقه ای و جهانی ایران تاکید می کنند. اقدام های مثبت ایران در گفت وگوهای صلح سوریه نیز از جمله مسایلی بود که طرف های اروپایی را نسبت به آینده تعامل سیاسی و دیپلماتیک با ایران امیدوارتر کرد. به نظر می آید در این فرایند ایران و اتحادیه اروپا تلاش می کنند به تدریج با استفاده از فضای به وجود آمده و توانایی های مقابل، ابتدا به سمت همکاری های اقتصادی پیش روند و سپس راه را برای حل و فصل دیگر اختلاف ها و کاستن از تنش ها به ویژه در حوزه های امنیتی و سیاسی هموار سازند.
سفر رییس جمهوری کشورمان به ایتالیا و فرانسه را نیز می توان در همین چارچوب ارزیابی کرد. این 2 کشور اروپایی هم از نظر اقتصادی و هم از جهت سیاسی از اعضای صاحب نفوذ در اتحادیه اروپا هستند و در زمره چند قدرت تصمیم گیر آن به شمار می آیند. این امیدواری وجود دارد که سفر رییس جمهوری کشورمان به کشورهای اروپایی که پس از سال ها صورت می گیرد موجب منطقی و متعادل شدن رویکرد اروپا نسبت به ایران و عادی سازی روابط تهران و پایتخت های اروپایی شود.
اروپا نیز نسبت به جایگاه منطقه ای ایران در حوزه های سیاسی و اقتصادی به خوبی آگاه است. در دوره ای که خاورمیانه جولانگاه فعالیت خشن ترین گروه های تروریستی شده است و حتی دامنه دهشت افکنی این گروه ها به قلب اروپا یعنی پاریس و دیگر شهرهای های اروپایی کشیده شده، تنها کشور خاورمیانه ای که امنیت و ثبات در آن وجود دارد ایران است. اتحادیه اروپا دریافته است که با پذیرش نقش، جایگاه و قدرت ایران در منطقه می تواند گام های مثبت و سازنده ای را برای مقابله با خشونت و افراطی گری بردارد؛ پدیده هایی که سبب بحران های امنیتی و چالش هایی چون سرازیر شدن مهاجران به اروپا شده است. نمود بارز این دگرگونی مثبت در رویکردهای سیاسی اروپا را می توان در دعوت رسمی از ایران برای حضور در مجموعه نشست های صلح سوریه و تندتر شدن انتقادها به خط مشی برخی کشورهای عربی همچون عربستان سعودی در حمایت از تروریست ها دید. کشورهای اروپایی اکنون امید دارند که بتوانند با همکاری بین المللی با قدرتی منطقه ای چون ایران، امنیت را در سوریه، خاورمیانه و در ادامه در قلمرو اروپا ایجاد کنند.
از سوی دیگر، اروپا ساختار اقتصادی ایران را تشنه همکاری و دریافت فناوری های نوین می داند و در تلاش است در دوره رکود اقتصادی، از همکاری های این حوزه به عنوان بنیان روابط آینده خود با ایران بهره جوید. ایران علاوه بر بازار 80 میلیونی در داخل، می تواند عرصه تولید مشترک و دروازه ورود کالای اروپایی به کشورهای همجوار باشد. در این ارتباط، یکی از مهمترین موضوع های مورد علاقه اروپا مباحث انرژی است. اروپا به شدت به دنبال ایجاد منابع و مسیرهای متنوع برای تامین انرژی خود است تا اتکای خود به نفت و گاز روسیه را کم کند. به همین دلیل ایجاد مسیرهای امن و به صرفه انتقال انرژی به ویژه گاز از ایران به اروپا می تواند به طور جدی دستورکار اروپایی ها قرار دارد. هنوز زمان زیادی از اجرای برجام نگذشته است که اروپایی ها تجارت نفت با ایران را از سر گرفتند و بزرگترین پالایشگاه یونان نخستین قرارداد نفتی را پس از برچیده شدن تحریم ها با ایران منعقد کرد. همچنین حوزه هایی نظیر خودروسازی، حمل و نقل هوایی و گردشگری نیز برای هر 2طرف دارای اهمیت است.
در فرجام سخن باید گفت ایران و دولت های اروپایی به رغم بسیاری از اختلافات اکنون به این نتیجه رسیده اند که به سوی کسب منافع مشترک گام بردارند و با بازتعریف روابطی نو در شرایط تازه، تعامل و همکاری را بر مناسبات تهران با کشورهایی اروپایی و نیز مجموعه اتحادیه اروپا حاکم سازند.