بررسی عملکرد دولت یازدهم در زمینه های گوناگون سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و... تصویری از میزان کامیابی یا ناکامی مسوولان در تحقق وعده های انتخاباتی 2 سال پیش را به دست می دهد. در این میان، برخی ناظران مهمترین نقطه ی قوت کارنامه ی دولت را عرصه ی سیاست خارجی می دانند؛ حوزه یی که با شرایط کلان تجاری، اقتصادی، امنیتی، علمی و... کشور پیوندی آشکار و بر دیگر مسایل کشور نیز تاثیری غیرمستقیم اما مهم دارد. در ترسیم این کارنامه به طور خلاصه باید گفت سیاست خارجی کشور طی نزدیک به 2 سال اخیر از وضعیتی بحرانی خارج شده و گام در مسیری با افق های روشن گذاشته است به طوری که در شرایط کنونی، جمهوری اسلامی ایران را می توان از مهمترین کانون های دیپلماسی و مقصد مورد نظر بسیاری از واحدهای نظام بین الملل برای گسترش روابط در زمینه های گوناگون دانست. در این پیوند، بیان چند نکته می تواند تصویری گویاتر از وضعیت سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران طی 2 سال گذشته به دست دهد: 1- حل و فصل اختلاف های هسته یی بین ایران و غرب مهمترین دستورکار سیاست خارجی ایران در سال های اخیر بوده است؛ اختلافاتی که به مدت یک دهه روز به روز متراکم تر شد و به شکل کلافی سردرگم، روابط خارجی ایران را به فضایی مبهم و غیرعقلایی کشاند. پس از روی کار آمدن دولت یازدهم، شفاف سازی در مورد فعالیت های صلح آمیز هسته یی جایگزین موضع گیری های حساسیت برانگیز شد و به همین شکل منطقی همه فهم و منطبق بر قواعد بین المللی جای ادبیات چالش پراکن قبلی را گرفت. طی 2 سال گذشته رفتار هوشمندانه ی ایران در جریان گفت وگوهای هسته یی، در عمل به خلع سلاح جبهه ی ضدایرانی و در نهایت سرفرودآوردن قدرت های جهانی در برابر حقوق مسلم ایران انجامید. به این ترتیب، پس از رایزنی های فشرده ی نمایندگان ایران و 6 قدرت جهانی در چارچوب گروه 1+5، دیوارهای متزلزل ساختار ظالمانه ی تحریم ها رو به فروپاشی نهاد تا پس از 12 سال از شروع یک «بحران غیرضروری» فضایی تازه در روابط خارجی جمهوری اسلامی ایران پدیدار شود. 2- بازگشت دیپلماسی به جایگاه کانونی آن در دستگاه سیاست خارجی کشور دیگر رویداد برجسته ی 2 سال گذشته بود؛ دستگاهی که به جای کارکردهایی چون رصد فرصت ها و چالش های پیش روی کشور و نیز پیگیری اهداف و منافع ملی در سراسر جهان برای سال ها به ساختاری برای ارتباط گیری های بی هدف، پراکنده و دلبخواه و به عبارتی روابط عمومی جهانی تبدیل شده بود. پس از چنین وضعیت ناامید کننده یی، نخبگانی اداره ی دستگاه دیپلماسی کشور را در دست گرفتند که به باور بسیاری از کارشناسان شرح فعالیت آنان را باید در قالب منابع آموزش دیپلماسی در دانشگاه های معتبر جهان تدریس کرد. نتیجه ی این فعالیت ها، گشایش یک به یک گره های کور پرونده ی هسته یی بود که در نهایت به توافق تاریخی بیست و سوم تیرماه انجامید. فراگیری عرصه ی دیپلماسی ایرانی همزمان با پیشبرد پرونده ی اختلاف های هسته یی، موجب بهبود وضعیت عمومی روابط خارجی با کشورهای دوست و هم سو، ایجاد زمینه های همکاری با دیگر کشورها و کاهش حجم تنش به ویژه با دولت های غربی شد ضمن آنکه حضور موثر در نشست ها و مجامع بین المللی و سازمان های جهانی و منطقه یی به طور جدی در دستورکار سیاست خارجی دولت یازدهم قرار گرفت. 3- همچنان که گفته شد، سیاست خارجی دولت یازدهم تحولی عمده در روابط ایران و غرب پدید آورد. یکی از مهمترین مولفه های این دگرگونی گشایش باب گفت وگوی مستقیم با مقام ها آمریکایی بر سر پرونده ی فعالیت های صلح آمیز هسته یی بود. این تحول سبب شد پس از دهه ها، 2 کشور بتوانند با عبور از انبوهی از اختلاف ها به نقطه یی مشترک و منافعی همگون در مذاکرات هسته یی دست یابند و به عبارتی الگویی عقلانی در فرایند رقابت در عرصه های گوناگون ایجاد کنند. در این میان، فضا برای پایان یک دهه هماوردی بی نتیجه بین تهران و پایتخت های اروپایی نیز فراهم شده است. در حالی که کشورهای اروپایی در قالب اتحادیه ی اروپا بزرگترین شریک تجاری جمهوری اسلامی ایران تا سال های میانی دهه ی 80 به شمار می آمدند، همزمان با افزایش اختلاف های هسته یی از ایران فاصله گرفتند و شانه به شانه ی آمریکا در برابر تهران قرار گرفتند. اکنون در فضای پساتوافق می توان شاهد چرخشی 180 درجه یی در سیاست کشورهای اروپایی بود به طوری که دولت ها و شرکت های اروپایی وارد رقابتی تنگاتنگ برای بازیابی جایگاه پیشین خود در روابط خارجی جمهوری اسلامی ایران شده اند. 4- برخی کارشناسان می گویند در فضای پساتوافق کاهش هزینه ی دوستی و همکاری با تهران موجب افزایش پیوندهای ایران با کشورهای دوست خواهد شد. از منظری دیگر، ارتقای منزلت ایران از وضعیت برگ برنده در روابط راهبردی قدرت هایی نظیر چین و روسیه با غرب به شرایط شریکی همتراز، بر مزیت های گسترش همکاری بین تهران و کشورهای دوست خواهد افزود. رویدادهای ماه اخیر تا حدی زیادی درستی این انگاره ها اثبات و از پیامدهای رویکرد متعادل و چندجانبه گرا در تنظیم روابط خارجی رونمایی کرد. به عنوان مثال می توان به گسترش مناسبات تهران- مسکو طی ماه های اخیر و اراده ی رهبران 2 کشور برای ورود به دوره یی تازه از روابط دوجانبه به عنوان نمودی از شرایط تازه ی سیاست خارجی ایران اشاره کرد. 5- به عقیده ی بسیاری از صاحبنظران، خروج سیاست خارجی از وضعیت نابسامان پیشین، افزون بر دگرگونی در نگاه جهانیان به ایران و جایگاه منطقه یی و بین المللی کشورمان، دشمنان ایران به ویژه صهیونیست ها را در موقعیت ضعف و انفعال قرار داده است. به بیانی دیگر، صهیونیست ها و دیگر کشورهایی که سال ها در نبود فضای تفاهم تهران با جهان با پیشبرد فرایند ایران هراسی اهداف و منافع خود را در سطح منطقه یی و بین المللی دنبال می کردند و در فرایند مذاکرات هسته یی از هیچ سنگ اندازی دریغ نکردند، پس از روی کار آمدن دولت یازدهم مقهور دیپلماسی ایرانی شدند و در جایگاه بازنده ی اصلی توافق هسته یی قرار گرفتند. 6- در فضای کنونی، زمینه های پیگیری اهداف و منافع ملی در فضایی کم تنش فراهم شده است. کنار رفتن ابرهای ایران هراسی و تهدیدانگاری ایران برای امنیت بین المللی سبب شده تا اکنون جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک قدرت ممتاز منطقه یی به تکیه گاهی برای همکاری ها در جهت رفع چالش های جهانی و منطقه یی تبدیل شود؛ چالش هایی نظیر گسترش افراط گرایی و دهشت افکنی (تروریسم) که می تواند گریبانگیر همه ی واحدهای نظام بین الملل شود. در نگاهی عمقی تر به تحولات 2 سال اخیر، در جهت درک رویدادهای سیاست خارجی ایران باید به این واقعیت اشاره کرد که دستگاه دیپلماسی کشور پس از سال ها در مسیر بایسته ی آن یعنی اعتلای نظام جمهوری اسلامی ایران در سلسله مراتب بین المللی قرار گرفته و می رود تا به جایگاه شایسته ی خود دست یابد. البته در این مسیر چالش های فراوانی نیز وجود دارد که آن جمله می توان به ایجاد مناسباتی مطلوب با برخی همسایگان اشاره کرد. به رغم دستاوردهای سیاست خارجیِ مبتنی بر «تعامل سازنده با جهان» در کاهش سطح تعارض با دولت های غربی و ایجاد زمینه های گسترش همکاری با دوستان شرقی و دیگر کشورها، همچنان روابط منطقه یی ایران درگیر اختلاف ها و چالش هایی است که به نظر می رسد حل و فصل آن پس از توافق هسته یی در دستورکار دستگاه دیپلماسی قرار خواهد گرفت. در جمع بندی، شرایط کنونی سیاست خارجی را می توان وضعیتی مطلوب برای کاهش چالش های پیش رو و گسترش همکاری های منطقه یی و بین المللی در زمینه های گوناگون دانست. در این شرایط بسیاری از کشورهایِ پیشتر متخاصم با گذار از دوره ی تقابل پا به عرصه ی تفاهم و پذیرش نسبی واقعیت های ایران نهاده و به دنبال گسترش مناسبات در زمینه های گوناگون هستند. از سویی دیگر مانع ها و دشواری های افزایش تعامل با ایران روز به روز کاهش می یابد. با توجه به آنچه گفته شد کارنامه ی مسوولان سیاست خارجی دولت یازدهم را باید کارنامه یی قابل قبول و حتی فراتر از انتظار توصیف کرد. 

به رغم روند همگرایی در برهه ی پس از جنگ دوم جهانی که در فرجام به تشکیل بزرگترین اتحادیه ی منطقه یی یعنی اتحادیه اروپا انجامید، قاره ی سبز همچنان با گرایش های واگرایانه ی قدرتمندی به شکل جدایی طلبی روبرو است و این مساله موجب نگرانی برخی از کشورهای اروپایی شده است. با توجه به گوناگونی کانون های جدایی طلبی در اروپا، طبق برخی برآوردها احتمال دارد که بیش از 10 دولت تازه در قرن بیست و یکم پا به عرصه ی وجود گذارد. حتی گرایش های جدایی طلبانه در برخی از کشورها در وضعیت عملیاتی شدن قرار گرفته که به طور ویژه می توان از منطقه ی «باسک» در اسپانیا نام برد. در برخی از کشورهای اروپایی، جدایی طلبی در مرحله ی طرح درخواست قرار دارد. در برخی دیگر اقدام هایی برای اجرایی سازی آن انجام شده که به طور معمول به صورت تصویب یا برگزاری همه پرسی است. در برخی کشورهای شرق اروپا نیز گروه های شورشی مسلح نیروی پیشران اقدام های جدایی طلبانه به شمار می روند. بررسی نمونه های مهم واگرایی و استقلال طلبی در اروپا از اوکراین گرفته تا اسپانیا می تواند دریچه یی بسوی درک ابعاد این مساله و پیش بینی فرایندهای آینده بگشاید. مهمترین کانون های جدایی طلبی در اروپای غربی در منطقه ی «اسکاتلند» بریتانیا، «کاتالونیا» و باسکِ اسپانیا و منطقه ی «فلامان» بلژیک قرار دارد. در همین فهرست نام 6 منطقه در ایتالیا از جمله 2 جزیره ی «سیسیل» و «ساردینی» و جزیره «کورسیکا» از فرانسه به چشم می خورد. هر چند می توان پیش بینی کرد بقیه ی منطقه های جدایی طلب نیز به تدریج خواسته هایشان را در این زمینه افزایش دهند، اما اکنون مساله ی استقلال طلبی های ایالت های اسپانیایی از اهمیتی ویژه برخوردار است. این در شرایطی است که اسکاتلندی ها شهریورماه سال گذشته، پای صندوق های رای رفتند تا درباره ی سرنوشت اتحاد 307 ساله ی اسکاتلند با انگلیس نظر دهند. با اعلام نتیجه ی نهایی همه پرسی اسکاتلند دولتمردان لندنی به طور موقت نفس راحتی کشیدند. در تازه ترین رخداد جدایی طلبی در قاره ی سبز در پنجم مهرماه، حزب های هوادار استقلال در منطقه ی کاتالونیا توانستند اکثریت مطلق آرا را در انتخابات منطقه یی این ایالت به دست آورند. به این ترتیب ائتلافی از احزاب جدایی طلب با داشتن بیشترین تعداد کرسی ها، کنترل پارلمان آینده ی منطقه ی خودمختار کاتالونیا را در دست خواهند داشت. برخی پیش بینی می کنند به زودی فرایند جدایی کاتالونیا از اسپانیا آغاز خواهد شد؛ فرایندی که در صورت متوقف نشدن برای رسیدن به نتیجه دست کم 18 به طول خواهد انجامید. میزان مشارکت ساکنان کاتالونیا در این انتخابات 63 درصد بوده است. این رقمی قابل توجه و 7 درصد بیشتر از میزان مشارکت آن ها در انتخابات سال 2012 میلادی است. اسپانیا از جمله اعضای اتحادیه ی اروپا است و همچنان که اشاره شد از مدت ها پیش با بحران جدایی طلبی در بخش هایی از خاک خود به ویژه در ایالات باسک و کاتالونیا رو به رو بوده است اما به نظر می رسد این انتخابات مسیر تازه یی را پیش روی حامیان جدایی کاتالونیا از اسپانیا گشوده است و باید منتظر اقدام های این ائتلاف پس از گشایش پارلمان تازه در این منطقه ماند. بررسی نمونه های جدایی طلبی در اروپا نشان می دهد که بحران اقتصادی و مسایل سیاسی- هویتی، 2 متغیر اصلی تاثیرگذار بر جدایی طلبی در قاره سبز است و اکنون موضوعی به نام بحران پناهجویان و آوارگان نیز بر آن افزوده شده و ظرفیت های بیشینه شدن گرایش های جدایی طلبانه افزایش یافته است. **بحران سیاسی – هویتی اکنون اتحادیه ی اروپایی با موجی از واگرایی روبرو شده است. در کنار اشتراک های زیادی که بین 28 کشور عضو اتحادیه ی اروپا و نیز برخی نامزدهای پیوستن به اتحادیه وجود دارد اختلاف های متعددی نیز در روابط و سیاست های آن ها به چشم می خورد. در این مجموعه ی سیاسیِ واحدهای ملی، فرایندهای جدایی طلبی از طرفی اجتناب ناپذیر است و از طرفی بازتاب واقعیت های سیاسی، اقتصادی و هویتی آن ها است. در یک دید کلی باید گفت که تضاد منافع سیاسی و تفاوت های هویتی یکی از عوامل اصلی واگرایی بین کشورهای اروپایی است. بر مبنای این اختلاف های هویتی در ایالت کاتالونیا، فلاندر(منطقه یی میان بلژیک و فرانسه)، اسکاتلند، تیرول جنوبی (ایالتی در اتریش) و... تجزیه طلبان قدرت گرفته اند. به این ترتیب یکی از موضوع های مهم و عمده در بخش هایی از اروپا وجود هویت های منطقه یی است. در این ارتباط، انگیزه های قدرتمند هویتی همراه با بحران یورو انگیزه و مشوقی برای قدرت گیری روزافزون جدایی طلبان در اروپا شده است. برای نمونه، طی سال های گذشته جدایی طلبان بلژیک همواره آشکارتر و بلندتر خواسته های خود را ابراز می کنند. «بارت دی ویور» رییس حزب جدایی طلب اتحاد نوین فلاماند پس از اینکه حزبش توانست در انتخابات شوراهای محلی سال 2014 میلادی در «آنورس» در شمال این کشور بیشتر کرسی های شورا را در اختیار بگیرد، تاکید کرد که سیاست های دولت بلژیک دیگر نزد اکثریت فلامان ها پشتیبانی نمی شود. در این میان به نظر می رسد بحران پناهجویان نیز نگرانی ها در مورد بحران هویتی در اروپا را افزایش داده است چرا که بسیاری از کشورهایی که درگیر در بحران پناهجویان هستند مانند کرواسی، نگرانی شدید خود را از برهم خوردن تعادل جمعیتی ظریفی که در کشورهایشان وجود دارد، اعلام کرده اند. چنین وضعیتی از یک سو می تواند به روی کار آمدن گروه های راست افراطی در کشورهای پذیرنده ی این پناهجویان بیانجامد و از سوی دیگر، گسترش جریان راست افراطی در گسترش جدایی طلبی به عنوان متغیری واسطه یی عمل خواهد کرد و به عبارتی پیامدهایی بیشتر غیرمستقیم و کمتر مستقیم در فرایندهای جدایی طلبانه خواهد داشت. **بحران اقتصادی همزمان با ادامه ی بحران اقتصادی در اروپا که به تضعیف پایه های سیاسی- اقتصادی این قاره منجر شده و گمانه هایی مبنی بر جدایی کشورهایی چون یونان از ائتلاف های سیاسی و مالی اروپا را در پی داشته است، جنبش های استقلال طلب در بلژیک، اسپانیا و انگلیس نیز به پویش در آمده اند. به عنوان مثال، از آذرماه سال گذشته و در کمتر از سه هفته، سه منطقه در اروپا آشکارا تمایل جدایی طلبانه خود را ابراز کردند. آنچه به نظر می رسد در اروپا رخ داده، سیاست تمرکززدایی است که دولت های اروپایی و اتحادیه ی اروپا از سال های 1970 میلادی در پیش گرفته اند. دولت های اروپایی به ویژه در میانه ی بحران های اقتصادی که از سال 2008 میلادی آغاز شد تلاش کردند تا با تمرکززدایی فضای رقابت های اقتصادی را جهت عبور از بحران فراهم کنند. این تمرکز زدایی، نخست با مقاومت ایالت های ثروتمند در ان کشورها رو به رو شد و در مرحله ی دوم، تلاش ها برای جدایی از کشور اصلی افزایش یافت. برای نمونه، از زمان آغاز سیاست های ریاضت اقتصادی، در برخی از مناطق ثروتمند همچون فلامان و کاتالونیا در برابر کمک مالی به بخش های فقیرتر کشور مخالف های گسترده یی شکل گرفت و این استدلال مطرح شد که بار فقیران را نباید دارایان بر دوش بکشند. هر چند که در کشوری چون آلمان گروه های جدایی طلب تهدیدی برای مهمترین قدرت اروپا محسوب نمی شوند، اما ثروتمندان منطقه ی «باواریا» با توزیع برابر مالیات بر درآمد در همه ی ایالت ها مخالفند. به این ترتیب می توان شاهد روندهایی بود که در سطح فروملی و بر مبنای شکاف های هویتی- سیاسی و اقتصادی اروپا در حال پیشرفت است. هر چند دولت های اروپایی تلاش دارند با ابزارهای دموکراتیک، اقناع یا تبلیغات سیاسی و گسترش گرایش های ملی گرایانه در منطقه های جدایی طلب و همچنین اعمال فشارهای فراملی از طریق نهادهایی چون اتحادیه ی اروپا با این روندها به مقابله برخیزند اما این چالش همچنان به طور جدی در برابر دولت های اروپایی خودنمایی خواهد کرد.  

پروفیل های یو پی وی سی که از دهه 60 در اروپا تولید شده اند و در صنعت در و پنجره ساختمان بکارگرفته شده اند، دارای دو استاندارد اصلی می باشند. استاندارد کشور انگلستان که بعنوان استاندارد اروپا نیز مورد استفاده قرار می گیرد با عنوان BS EN 12608 که آخرین ویرایش آن سال 2003 می باشد. استاندارد دیگر که استاندارد سختگیرانه تری می باشد، استاندارد کشور آلمان و با عنوان RAL GZ 716-1 و آخرین ویرایش آن سال 2008 می باشد.
استانداردهای BS و RAL از دیدگاه های مختلف پروفیل های یو پی وی سی را بررسی می کنند که یکی از نکات مهم در آنها استاندارد ضخامت دیواره های اصلی و دیواره های رابط بین آنها (دیواره فرعی) در پروفیل می باشد.
در هر دو این استانداردها ضخامت بالاتر از 2.8 میلیمتر در دیواره اصلی و همچنین ضخامت بالاتر از 2.5 میلیمتر در دیواره فرعی بعنوان پروفیل های نوع A ویا کلاس یک در نظر گرفته می شوند. ضخامت های بالاتر از 2.5 در دیواره اصلی و بالاتر از 2 میلیمتر در دیواره فرعی نیز بعنوان پروفیل های نوع B و یا کلاس دو مطرح می شوند. در استاندارد رال همین دو نوع پروفیل از نظر ضخامت دیواره معرفی و بررسی می شوند ولی در استاندارد BS نوع سومی نیز تعریف شده است که بر اساس توافق بین سازنده و خریدار پروفیل استانداردی تعریف شود که به آن C گفته می شود. در این کلاس هیچ محدوده ای برای ابعاد در نظر گرفته نشده است و ملاک ابعاد اعلامی توسط تولید کننده است.
مرکز تحقیقات ساختمان و مسکن ایران هم بعنوان متولی تدوین استاندارد ملی تجهیزات و مصالح ساختمانی، تحقیقات و مطالعات گسترده ای در این زمینه صورت داده است و  استاندارد BS EN 12608 را بعنوان استاندارد مناسب انتخاب و ترجمه نموده است که در نهایت جهت انتشار کمیته ملی استاندارد در اختیار سازمان استاندارد و تحقیقات صنعتی قرار گرفته است.

مباحثی که در استانداردها مورد بررسی و آزمون قرار می گیرند به شرح زیر می باشند:
- ابعاد و اندازه های پروفیل
- وزن پروفیل
- ظاهر و شرایط ارسال
- شرایط آب و هوایی و آزمون های آن
- آزمون مواد اولیه
- آزمون های حرارتی پروفیل
- مقاومت پروفیل در برابر ضربه
موارد فوق بصورت جامع در استانداردهای RAL و BS ذکر شده و در استاندارد ملی ایران نیز درج شده اند.

تست های مربوط به پروفیل UPVC
1-  شکل ظاهری و شرایط تولید :
در زمان فرآیند تولید انواع سطح مقطع پروفیل، تعداد نمونه های مشخصی جهت انجام آزمایش ها از تولید اخذ می شود. این نمونه ها پس از بررسی شکل ظاهری به مدت 12 تا 24 ساعت در آزمایشگاه نگهداری شده و سپس مورد تست های مختلف طبق استاندارد RAL GZ 716/1 قرار می گیرد. سطوح خارجی پروفیل ها که در معرض دید قرار دارند لازم است دارای رنگ سفید یکنواخت بوده و عاری از هر گونه اجسام خارجی، حفره، ترک ، حباب و سایر معایب باشند.

2-  مقاومت در برابر ضربه ناشی از سقوط جرم در دماهای پایین
Impact resistance by falling mass at low temperature   :
در این آزمایش ابتدا 10 نمونه 30 سانتیمتری از پروفیل در دستگاه Freezer قرار داده و تا دمای 15 – درجه سانتیگراد به مدت حداقل یکساعت نگهداری می شوند، سپس توسط وزنه ای به جرم 1 kg از ارتفاع 1500mm ، مورد تست ضربه قرار می گیرند. طبق استاندارد RAL نباید بیش از 10 درصد از نمونه ها (بیش از یک پروفیل) شکسته شود.

3- رفتار پس از گرم شدن  Behavior after heating :
در این آزمایش، یک نمونه 22 سانتیمتری به مدت نیم ساعت در دمای 150 درجه سانتیگراد گرم شده، سپس در دمای محیط خنک می شود . پس از انجام آزمایش، نمونه باید فاقد هر گونه تغییر شکل ظاهری (اعم از چروک، ترک،...) باشد.

4- تست جرم در واحد طول :
نمونه 250 mm با دقت 1 mm اندازه گیری شده و جرم آن با دقت 1 گرم سنجیده می شود. جرم واحد محاسبه شده نباید کمتر از 95 درصد مقدار اسمی آن، طبق استانداردهای ارائه شده باشد.

5- برگشت حرارت  Heat reversion :
سه مقطع پروفیل 220 mm انتخاب و با دو خط به فاصله تقریبی 200 mm در دو سمت سطح، به صورت عمود بر محور پروفیل نشانه گذاری می شوند. این نمونه ها پس از نشانه گذاری در کوره، با دمای 100 درجه سانتی گراد به مدت یک ساعت قرار می گیرد و پس از خنک شدن در دمای محیط، مجددا فاصله نشانه ها اندازه گیری می شود. برای هر نمونه و هر جفت علامت، ضریب برگشت حرارت به درصد محاسبه می شود. طبق استاندارد RAL برای پروفیل های فرعی (زهوار، اتصال ، کاور ، رابط و...) نباید درصد اختلاف برگشت حرارت بیش از 3 درصد و برای پروفیل های اصلی بیش از 2 درصد باشد. ضمنا برای پروفیل های اصلی، اختلاف درصد برگشت حرارت، بین دو طرف سطح نیز نباید بیشتر از 0.4 درصد باشد.

6- تست ابعاد و هندسه پروفیل :
ضخامت سطح مقطع پروفیل ها، ضخامت جداره های داخلی و خارجی و همچنین هندسه پروفیل، با استفاده از ابزارهای با دقت زیاد، اندازه گیری و با ابعاد استاندارد مقایسه می شود.

7- تست کجی :
به منظور اندازه گیری انحراف محور طولی پروفیل، دو نمونه 1000mm به صورت آینه وار روی یک سطح صاف کنار یکدیگر قرار می گیرند و به وسیله اندازه گیری دقیق، فاصله ایجاد شده در تمام محور طولی دو پروفیل، اندازه گیری می شود. انحراف پروفیلها نباید از 1 mm در کل طول یک متر تجاوز کند. به عبارتی فقط تا نیم میلی متر کجی یا انحراف در هر متر پروفیل قابل قبول است.

8- تست جوش :
سطح مقطع های پروفیل پس از مرحله جوش به صورت نمونه در آزمایشگاه تحت تست جوش قرار می گیرند. بر اساس استاندارد RAL هر یک از این سطح مقطع ها باید با رسیدن به نیروی مشخصی به مرحله شکست برسند، و در صورتی که زودتر از میزان نیروی تعریف شده، پروفیل شکسته شود محموله تولیدی مردود شناخته خواهد شد.

 -طراحی داخلی با استفاده از سبز - زرد

-رنگ خالص زمرد سبز در دکوراسیون داخلی

-یک اشاره از نعنا در طراحی داخلی

وقتی که از فضاهای کوچیک صحبت میشه و جاهایی که کمی جمع و جور هستن، همیشه پیشنهاد میشه که از رنگ های روشن مایل به سفید و خود سفید برای رنگ آمیزی دیوار هاش استفاده بشه و یا از لوازم با رنگ روشن برای دکوراسیونش استفاده بشه. ولی طراحان داخلی این رو کاملا درست نمیدونن و در واقع باید گفت درسته که استفاده از رنگ های تیره در فضاهای کوچیک ممکنه فضا رو بسته کنه اما با استفاده درست و به جا و ترکیب های مناسب رنگی میشه اتاق کوچک تون جذاب تر از همیشه باشه. در این مطلب توضیحاتی درباره رنگ های تیره در اتاق های کوچک صحبت میکنیم.

رنگ های تیره بسیار جذاب هستن

خیلی از مردم هنوز از به کار بردن رنگ های تیره برای رنگ دیوار های منزلشون اکره دارن و این جسارت رو به خودشون نمیدن که از رنگ های متفاوت تری برای دکوراسیون خونه استفاده کنن. این مساله تنها در مورد رنگ دیوار ها صدق نمیکنه و میشه از رنگ ها در مبلمان، پرده و چراغ ها هم استفاده کرد.

رنگ های تیره در فضاهای کوچک گاهی میتونن بسیار جذاب باشن و شما رو شگفت زده کنن. رنگ هایی مثل قهوه ای، شکلاتی، آبی، قرمز تیره و بنفش میتونن در ترکیب های مناسبی بسیار چشم نواز و آرامش بخش باشن و در عین حال شیک و جذاب باشن.

حقیقت اینه که این رنگ ها اگر درست استفاده نشه میتونه فضا رو بسیار دلگیر و گرفته نشون بده و هیچ زیبایی بصری هم نداشته باشه ولی اگر به درستی استفاده بشه میتونه بسیار گرم و دلچسب باشه و تفاوت بسیاری هم در فضای اتاقتون ایجاد بشه. در واقع فضاهای کوچک در مقایسه با فضاهای بزرگتر پتانسیل بیشتری برای احساس گرمی و صمیمیت و آرامش دارن.

ایجاد سایه روشن در اتاق های کوچک

مهمترین مساله در استفاده از رنگ های تیره ایجاد نور و سایه است. وقتی میخواید در اتاق کوچکی از رنگ های تیره استفاده کنید باید در ایجاد سایه روشن دقت داشته باشید. بازی با رنگ ها مهمترین مساله اس. مثلا اگر برای یک دیوار از رنگ تیره ای مثل سرخ(قرمز تیره) استفاده کنید و اجازه بدید که نور طبیعی زیادی بهش بتابه، بسیار زیبا و خیره کننده خواهد بود. لازم نیست که تمام اتاق رو به همون رنگ در بیارید. میتونید بقیه دیوار ها رو سفید نگه دارید و تنها یک دیوار رو رنگ کنید.

رنگهای تیره نه تنها میتونن در اتاق های کوچکتون به کار برن، بلکه در راهرو ها و دالان ها و حتی حمام هم میتونید به زیبایی از این رنگ ها استفاه کنید. حتی اگر نور طبیعی زیادی نداشتید میتونید با استفاده از یک لامپ کوچک و یا چراغ سایه روشن مورد نظرتون رو ایجاد کنید. به خصوص اینکه از مبلمان با رنگ های روشن در ترکیب با این دیوار های تیره استفاده کنید که به آسونی میتونه جذابیت و زیبایی بسیار زیادی رو ایجاد کنه.

استفاده از رنگ های براق برای فضاهای کوچک

ایده های هوشمندانه میتونه در ایجاد یک تناسب رنگی تاثیر گذار باشه. وقتی که شما مبلمان روشنی دارید و یا میخواید از لوازم روشن برای دکوراسیون فضای کوچکتون کمک بگیرید میتونید از دیوار های تیره و گرم استفاده کنید تا تعادل رنگی خوبی برقرار بشه. به خاطر داشته باشید که برای فضاهای کوچک از رنگ های کمی براق استفاده کنید. چرا که باعث بهتر منعکس شدن نور میشه و زیبایی اتاق رو چند برابر میکنه.

دیروز سه شنبه جلسه ی استیضاح عباس آخوندی وزیر راه و شهرسازی در مجلس برگزار شد؛ جلسه یی که در آن، روح الله حسینیان، مهدی کوچک زاده، حمید رسایی، حسینعلی حاجی دلیگانی، جواد کریمی قدوسی، زهره طیب زاده، فاطمه آلیا، موسی الرضا ثروتی، محمود نبویان، مجتبی رحماندوست، بهرام بیرانوند، حسن کامران و نیره اخوان - که اکثر آنها از اعضای جبهه پایداری هستند – در به اصطلاح، «انداختن» وزیر ناکام ماندند. استیضاح وزیر راه و شهرسازی چهار ماه پیش با طرح سوال نمایندگان از وی کلید خورد و آخوندی اردیبهشت ماه برای پاسخ به سوال های برخی از نمایندگان درباره ی وضعیت «مسکن مهر» در صحن علنی مجلس حاضر شد که اکثریت به پاسخ های او رای موافق دادند و اعلام کردند از پاسخ های او قانع شدند. با این حال، سه هفته بعد برخی از نمایندگان با اعلام 24 مورد برای استیضاح وزیر راه و شهرسازی، طرح استیضاح را تقدیم هیات رییسه کردند. آخوندی برای دفاع ازعملکرد خود و پاسخ به سوال های نمایندگان 2 بار در کمیسیون مربوط یعنی کمیسیون عمران حضور یافت. پس از شنیدن گفته های آخوندی عده یی از درخواست کنندگان برکناری وی، منصرف شدند و امضای خود را پس گرفتند اما در نهایت طرح استیضاح وزیر راه و شهرسازی یکشنبه ی گذشته تقدیم هیات رییسه ی مجلس شد. این استیضاح با بهانه ی مشکلات عمومی وزارت راه و شهرسازی، مشکلات زمین و مسکن شهری و روستایی، حوزه حمل و نقل و مشکلات حوزه مالی وزارتخانه و در واقع به دنبال مسایلی دیگر که از تغییر مدیران استانی باقی مانده از دولت گذشته و تعریف نکردن پروژه های جدید نشات می گرفت، کلید خورد. وزیر راه و شهرسازی در جلسه ی علنی مجلس شورای اسلامی در مورد طرح استیضاح امضا شده از سوی 13 تن از نمایندگان، گفت: تا امروز چهار بار از نمایندگان مجلس تاییدیه گرفته ام؛ یک بار در جریان رای اعتماد و سه بار در زمان سوال نمایندگان و هر سه بار پاسخ هایم برای صحن علنی مجلس قانع کننده بوده است. وی با اشاره به اینکه بحث استیضاح از ماه های گذشته در جریان است، اظهار کرد: تاکنون چهار بار در کمیسیون عمران مجلس حاضر شده و عرایضی داشته ام که برای نمایندگان قانع کننده بوده و برخی نمایندگان امضاهای خود را پس گرفته اند. استیضاح وقتی به جریان می افتد که پاسخ های دوره های پیشین قانع کننده نباشد، در حالی که هیچ گاه رأی قانع نشدن از مجلس دریافت نکرده ام و این استیضاح جای تامل دارد. نکته یی قابل تامل در ارتباط با استیضاح وزیر راه و شهرسازی، این است که استیضاح آخوندی در شرایطی در دستور کار مجلس قرار گرفت و سوالات و تذکرهای روزانه از سوی برخی نمایندگان مجلس در شرایطی مطرح می شود که انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی در هفتم اسفندماه سال جاری برگزار می شود و سه ماه بعد از آن، نمایندگان کنونی جای خود را به منتخبان مجلس دهم خواهند داد و فرصت چندانی برای بررسی 110 طرح و نزدیک به 75 لایحه در نوبت کار مجلس وجود ندارد. نمایندگان مجلس در خوشبینانه ترین حالت تنها حدود 90 جلسه علنی فرصت دارند که به 185 طرح و لایحه، از جمله لایحه ی بودجه سال 1395 بپردازند. البته طیف تندروی مجلس در پاسخ به این درخواست که بهتر است نمایندگان به جای استیضاح وزرا به لوایح و طرح های عقب افتاده برسند، حرفی تندتر می زنند و مثلا حمید رسایی در صفحه شخصی اش در اینستاگرام می نویسد: عملکرد دولت کار را از استیضاح وزرا گذرانده؛ مجلس فقط دو کار عقب افتاده دارد: یکی بررسی لایحه توافقنامه هسته ای برجام و یکی ارایه و رسیدگی به طرح عدم کفایت سیاسی آقای روحانی که رییس مجلس مانع آن است. به هر حال، پرونده استیضاح وزیر راه و شهرسازی دیروز با مخالفت 175 نماینده مجلس و با دو پیام کلی بسته شد؛ نخست، افزایش آرای موافق آخوندی نسبت به روز رای اعتماد و دوم، مخالفت قاطبه نمایندگان با تندروهای مجلس.

وزیر راه و شهرسازی سومین وزیری است که از ابتدای کار دولت یازدهم یعنی از تابستان 1392 تاکنون برای استیضاح و برطرف کردن نگرانی و دغدغه ی عده یی از نمایندگان در زمینه ی سوء مدیریت وزارتخانه زیر امرش راهی خانه ی ملت می شود. این در حالی است که کارشناسان بر این باورند که استیضاح آخوندی با توجه به محذورات، مقدورات و کارنامه ی عملکرد مثبت او نه تنها موضوعیت ندارد، بلکه عملی شدن طرح استیضاح، درست یک روز پس از پایان همایش «فرصت های سرمایه گذاری در حمل و نقل، مسکن و شهرسازی» که با هدف جذب سرمایه های خارجی و داخلی در طرح های عمرانی انجام شده است، موجب اخلال در عملکرد این وزارتخانه می شود. این استیضاح در حالی قرار است عملی شود که بسیاری از امضا کنندگان در نتیجه ی پاسخ های وزیر در کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی طی یک ماه اخیر امضاهای خود را پس گرفته اند اما این اصرار پرسش برانگیز تعداد معدودی نماینده ی قانع نشده (تنها 13 نفر) است که وزیر را پای میز استیضاح می کشاند. این نمایندگان بی توجه به کاهش درآمدهای نفتی، کوچک شدن بودجه های عمرانی، انبوه پروژه های ناتمام باقی مانده از دولت پیشین، ضعف زیرساخت ها و... از وزیر سوال می کنند و او مانند گذشته پاسخ داده و از عملکردش دفاع خواهد کرد. یکی از مهمترین و تاثیرگذارترین عوامل در عملکرد وزارت راه و شهرسازی، کمبود منابع مالی است. وزارتِ میراث دار طرح های پرشمار نیمه کاره از ماه های نخست فعالیت با کاهش شدید منابع مالی مواجه شد. افت قیمت نفت از بیش از 100 دلار به زیر 50 دلار و کاهش شدید درآمدهای ارزی به طور مستقیم بر بودجه ی این وزارتخانه تاثیر گذاشت و پیش برد طرح های عمرانی بر زمین مانده را کُند کرد. نمایندگانِ خواهان استیضاح اما با اطلاع از این شرایط که بارها وزیر به آن اشاره کرده است، خواهان تسریع در انجام طرح های در دست اجرا و کلید زدن طرح های تازه هستند. این در حالی است که آخوندی و تیم همراه او تلاش می کنند با ایجاد زمینه های لازم برای جذب سرمایه های داخلی و خارجی به منابع مالی این وزارت خانه تنوع بخشیده و کمبود منابع مالی خود را جبران کنند. برگزاری همایش دوروزه ی فرصت های سرمایه گذاری در حمل و نقل، مسکن و شهرسازی که همین امروز به پایان رسید، یکی از تلاش های ارزشمند و تاثیرگذار این وزارتخانه با همکاری وزارت امور اقتصادی و دارایی است که به یقین به جذب منابع تازه در این حوزه خواهد انجامید. تیم راه و شهرسازی دولت یازدهم در این همایش که کارشناسان آن را فصلی تازه در رونق پروژه های عمرانی کشور می دانند، تلاش کرد با رونمایی از مشوق های هفت گانه، شرایط مطلوب و جذابی را برای سرمایه گذاران مهیا و راه را برای ورود سرمایه های داخلی و خارجی به طرح های عمرانی هموار کند. آخوندی پیش از این از واگذاری 121 پروژه ی عمرانی به ارزش 25 میلیارد یورو به سرمایه گذاران داخلی و خارجی خبر داده بود. حال اما استیضاح وزیر می تواند ذهنیت سرمایه گذاران را که وزارت راه و شهرسازی به طور جدی برای جلب اعتماد آن تلاش می کند، تخریب کند. نبود ثبات و ایجاد تزلزل در جایگاه و سیاست های کلان در حوزه های عمرانی و بی پشتوانه شدن مشوق های اعطا شده در این همایش، پیامی است که به لطف استیضاح این نمایندگان به سرمایه گذاران مخابره می شود. بررسی کارنامه ی آخوندی همچنین منطق و استدلال ضعیف استیضاح کنندگان را روشن می کند. آخوندی حدود 2 سال پیش در حالی وزارت راه و شهرسازی را تحویل گرفت که طرح های عمرانی بسیاری کلید خورده اما حتی به میانه ی راه هم نرسیده بود؛ طرح هایی که کلنگ بسیاری از آنها چون «مسکن مهر» بدون توجه به بسترها و زیرساخت های لازم بر زمین خورده بود و همچنان بدون وجود دورنمایی مثبت و امیدوار کننده بودجه های عمرانی را می بلعد. آخوندی در ابتدای راه، انجام تعهدهای دولت پیشین در قبال آماده سازی و تحویل مسکن مهر را تضمین کرد اما بر گسترش آن به دلیل ویژگی مولد نبودن تردیدهایی را وارد ساخت. تداوم طرح بر زمین مانده ی مسکن مهر مانع از این نشد که وزارت خانه ی یادشده، طرح های جایگزین دیگری را برای تامین نیاز مسکن 2 دهک نخست جامعه مطرح نکند. طرح «مسکن اجتماعی» حاصل مطالعه ی گسترده و کارشناسانه ی فن سالاران، کارشناسان و خبرگانی است که تلاش می کنند با توجه به تامین زیرساخت های لازم برای زندگی شهری، شهروندان را خانه دار کنند؛ برنامه هایی که اگر خرده گیران اجازه و فرصت دهند تا مراحل کارشناسی و مطالعاتی خود را طی کند و در بستر توانمندی ها به اجرا گذاشته شود، به حتم شاهد نتایج مثبت آن خواهند بود. حدود سه هزار پروژه ی نیمه تمام عمرانی در زمان تحویل گرفتن وزارت راه و شهرسازی کافی بود تا واهمه از ادامه ی راه را در دل هر وزیری بیاندازد اما آخوندی با اتخاذ راهبرد پایان بخشی به طرح های در دست اجرا و تعریف نکردن پروژه های عمرانی تازه گام در مسیری گذاشت که اگر چه به نفع مردم بود، اما به مذاق عده یی خوش نیامد. این عده چشم به انتخابات آینده ی مجلس شورای اسلامی و برای جلب رای مردم، نیاز به گرفتن پروژه های عمرانی تازه در استان ها و شهرستان ها دارند. این گروه با استفاده ی ابزاری از استیضاح و با اعمال فشار بر وزیر خواسته های جناحی و محلی خود را پیگیری می کنند. در برابر، پافشاری کنندگان بر استیضاح تلاش های آخوندی و تیم همراه او برای تنوع بخشی به منابع مالی و جذب سرمایه های خارجی را که به طور حتم در تسریع و به سرانجام رسیدن طرح های نیمه کاره و تصویب و تعریف طرح های تازه -که همان بهانه ی نمایندگان استیضاح کننده است- به طور عملی و درازمدت موثر خواهد بود، با استیضاح پاسخ می گویند. در نگاهی کلی تر نیز باید گفت کارشکنی های مخالفان دولت هر روز در ظاهر و قامتی تازه بروز می یابد. در این راستا این مخالفت های غیرمنصفانه گاهی در کف خیابان و زیر چادرهای مسافرتی متحصنان غیرقانونی و گاه در نقد عملکرد وزیرانی ظاهر می شود که کارنامه یی مثبت و قابل دفاع طی برهه ی دوساله ی اخیر بر جای گذاشته اند. از این رو است که اصلی ترین انگیزه استیضاحگران پیگیری اغراض سیاسی و نه نقد عملکرد مسوولان اجرایی به نظر می رسد. 

حدود 2 سالی می شود که بسیاری از روزها بخشی از گزارش های رسانه ها به پوشش خبرهای مرتبط با اعتراض و تجمع شماری از غوغاسالاران اختصاص می یابد؛ جمعیتی اندک و پای ثابت تجمع های اینچنینی که با اشاره ی حلقه ها و محافل خاص مخالفت خود با عملکرد دولت را در بوق و کرنا می دمند و هر روز به دنبال بهانه یی هستند تا با پلاکاردهایی که قطع های مقوایی اش یکسان و محتوایش نیز املایی است به دولت یورش آورند؛ خودهمه پندارانی که خودشان را مساوی ملت ایران و خواست و منافع خود را مساوی خواست و منافع ملی معرفی می کنند، حال آنکه میان افکار عمومی جایگاهی ندارند. تیر اعتراض های پی در پی این معترضان غیرراستین به جای هدف بیشتر بر در و دیوار می نشیند چرا که اعتراض آن ها از مولفه های اثرگذاری چون محوریت داشتن منافع ملی، منطق قانع کننده، کنش در چارچوب قانون و عرف سیاسی و فراگیری و اهمیت موضوع اعتراض عاری است. این افراد و گروه های کم شمار با استفاده از همه ی اهرم های فشار و بدون در نظر گرفتن هیچ ملاحظه یی جز منافع خود، بر سر راه دولت سنگ اندازی می کنند؛ سنگ هایی که اگر چه مانع حرکت نمی شود اما پاکسازی مسیر از سرعت گیرهای مزاحم تا حدی توان دولت را می گیرد. در ارتباط با بازخوانی و بازشناسی رفتارهای خارج از عرف سیاسی این عده و پیامدهای لوث کردن کنش اعتراضی نکته هایی لازم به یادآوری است. 1- «اعتراض» به عنوان یکی از حقوق مسلم شهروندان، زمینه ساز رابطه ی سالم و غیر سلطه گرانه یی است که در نظام های سیاسی مردمسالار به رسمیت شناخته می شود و چون سوپاپ اطمینانی، بقا و تعادل حیات سیاسی - اجتماعی جامعه را تضمین می کند. حکومت های مردمسالار حق اعتراض را برای همه ی شهروندان خود به رسمیت می شناسند و برای ارتقای شاخص های حکومتداری خوب از نظرهای اعتراضی مخالفان به شکل بازخوردی منفی بهره می برند. درچنین نظام هایی، مخالفان اغلب نارضایتی خود از نحوه ی حکومتداری جناح حاکم را در قالب انتقادهای هدفمند و سازنده و رقابت های سالم انتخاباتی بروز می دهند. در نظام هایی که اصول مردمسالاری در ذهن شهروندان یا بخشی از آنان به خوبی نهادینه نشده است، برخی افراد از فرصت و حق اعتراض خود به شیوه یی ناآگاهانه، غیرمنصفانه و نمایشی بهره می برند. سرکردگان این افراد که برای رای مردم و انتخابات آزاد ارزش چندانی قایل نیستند، خود را بیش از هر کسی شایسته ی حکومتداری می دانند و نه تنها برای اعتراض های خود روش های نامتعارف و غیرقابل پذیرش (بر اساس معیارهای جامعه ی مدنی و مردمسالار) به کار می برند، بلکه در پسِ اعتراض های خود اهدافی غیرسازنده و منفعت جویانه را دنبال می کنند. 2- گستره ی اثرگذاری و اهمیت کنش اعتراض در عرصه ی سیاسی- اجتماعی، ضرورت تعیین مرزها، چارچوب ها و پیروی از الگوهای معین و قراردادی را بیشتر می نمایاند. پیامدهای مخالفت خارج از قاعده ی معترضان با عملکرد داخلی و خارجی کارگزاران و مسوولان نظام، افزون بر کارشکنی داخلی بر وجهه ی بین المللی یک کشور هم اثرگذار خواهد بود. در جوامع توسعه یافته مخالفان در قالب احزاب و جریان های شناسنامه دار اعتراض های خود را به شکل کنش های سیاسی سازماندهی شده و در چارچوب قانون انجام می دهند. این گروه ها هویت مشخص و شناخته شده یی دارند و وحدت رویه یکی از اصول اساسی کنش آن ها است. راه اندازی کمپین ها، اجتماع های درون حزبی، گردهمایی های مجوز دار، استفاده از ظرفیت های سندیکاها و تشکل های صنفی و حتی بهره جویی از حق اعتصاب از جمله روش هایی است که گروه های اپوزیسیون برای نشان دادن اعتراض خود به عملکرد مسوولان انتخاب می کنند. در برابر، در کشورهایی که هنوز در مسیر توسعه یافتگی قرار دارند، بسیاری از مخالفت ها و اعتراض ها خارج از چارچوب تشکل های سیاسی و به صورت فردی یا محفلی انجام می شود. این افراد در بسیاری از موارد فرصت طلبانی هستند که هویت سیاسی و کنش هایشان نه ایجابی که سلبی و به منظور دستیابی به منافع شخصی است. سیال بودن کنش ها و مواضع این گروه های فرصت طلب در نتیجه ی تغییر جناح های حاکم و معادله های قدرت، موجب می شود که نتوان عملکرد آن ها را مورد پیگرد سیاسی قرار داد. همچنین بستن خیابان، تجمع های اعتراضی سیزده بدری، اظهارنظرهای تند و خارج از چارچوب قانونی برخی شخصیت های سیاسی و... که همگی مخل آسایش عمومی و امنیت روانی جامعه است، از جمله شیوه های کنش اعتراضی این گروه ها است. 3- تمرکز صرف بر منافع شخصی موجب می شود مخالفت و رفتارهای اخلالگرایانه ی این افراد منفعت طلب هرگز پایانی نداشته باشد. اعتراض پی در پی اقلیت تندرو به عملکرد دولت یازدهم که از روزهای ابتدایی آغاز به کار دولت شروع شد و هر روز شکل تازه یی به خود می گیرد، نزد افکار عمومی از آنان شخصیتی همیشه معترض و به صورت دایم ناراضی ساخته که هویت خود را در رفتارهای سلبی جستجو می کنند؛ گروهی که برای منافع شخصی، حتی کنش ارزشمند «اعتراض سازنده» را از اعتبار انداخته اند. تاکید چندباره ی «حسن روحانی» رییس جمهوری بر لزوم شناسنامه دار بودن جریان های سیاسی و کنش در چارچوب تشکل های ثبت و شناخته شده نشان از پیامدهای نامطلوب رفتارهای خارج از عرف سیاسی این گروه های منفعت طلب و ماهی گیری آن ها از آب گل آلود دارد. 4- با این که اعتراض در ادبیات و عرف سیاسی کشورهای مردمسالار، کنشی معطوف به هدف و در راستای خیر عمومی است، اما استفاده ی ابزاری از این امکان سیاسی مهمترین آسیبی است که تاثیرگذاری آن را تهدید می کند. ایجاد ذهنیت منفی نزد افکارعمومی و موضع گیری در قبال هرگونه رفتارهای اعتراضی که نتیجه ی طبیعی لوث شدن آن است، کارکردهای مثبت اعتراض را از بین می برد. به این ترتیب، دست افزار ساختن مفهوم اعتراض یا قلب مفهوم و کارکرد آن تنها هوده ی گردهمایی های پی در پی، مکرر و برآمده از انگیزه های فردی و گروهی است که تنها با هدف به چالش کشیدن مسوولان اجرایی کشور صورت می گیرد. 

از آنجا که عنصر رنگ و لزوم انتخاب آگاهانه ی آن در معماری و دکوراسیون داخلی از اهمیت بالایی برخوردار است تصمیم گرفتیم مقالات علمی و تخصصی موجود در این رابطه را برای آشنایی هر چه بیشتر خوانندگان عزیز در این سایت قرار دهیم.

رنگ به عنوان یک زبان جهانی احساسات را تحریک میکند، فرهنگها را شکل میدهد و پیش زمینه جهان ما را میسازد . رنگ تاثیر فیزیکی و روحی خاصی را بر روي افراد می گذارد و همچنین بر سیستم عصبی ، قدرت بینایی ، سیستم گوارش نیز تاثیر گذار است و افراد واکنشهاي متفاوتی نسبت به رنگهاي مختلف از خود نشان می دهند ، عکس العمل افراد به فاکتورهاي متعددي نظیر فرهنگ ، جنسیت ، سن ، موقعیت احساسی و ذهنی ، به تجربه هاي خاص فردي بستگی دارد . البته نوع و شدت این واکنش ها نیز منحصر بفرد است. رنگها داراي نیروي خاصی هستند و هر یک از طیفها یک احساس عمیق را در محیط القا می کنند . رنگ جزو جدایی ناپذیر و ضروري زندگی و محیط پیرامون انسانهاست زیرا با کمک آن میتوان احساسات خود را بیان کرد و حالاتی را با رنگ به وجود آورد که بتوان تأثیر لازم و مناسب خود را بگذارد.رنگ ها عمیقا بر حالات ، روحیه ، رفتار و روابط عمومی و اجتماعی تاثیر می گذارند و سبب می شوند فرد شدیدا احساس اعتماد به نفس ، امید و یا احساس نشاط و سرزندگی کند و همچنین این امکان وجود دارد که احساس کسلی و بی حوصلگی یا ناراحتی و اندوه را القا کند . بنابراین به نقش و تاثیر انواع رنگها در محیط بایستی توجه داشت تا انتخابی صحیح و مفید داشته تا بتوان از محیط پیرامون خود لذت برد. در این مقاله سعی شده است به بررسی تاثیر رنگ بر دکوراسیون داخلی ونحوه کنار هم قرارگیري رنگ ها (ترکیب رنگ) در فضاهاي مختلف پرداخته شود .

با ترکیب نورها میتوان رنگهای مختلف را ایجاد کرد . برای مثال، نور قرمز در ترکیب با نور زرد، رنگ نارنجی را به وجود میآورد . رنگی که بر اثر ترکیب دو رنگ دیگر به وجود آید را ترکیبی میگویند. (1) بعضی از رنگها، مثل زرد و ارغوانی، در صورت ترکیب شدن، همدیگر را خنثی میکنند و نور سفید میسازند . این رنگها را نیز رنگهای مکمل مینامند. (2) رنگ یکی از جالب ترین جنبه های دکوراسیون و طراحی داخلی است .

طراحان دکوراسیون امروزه بیش از هر چیز به سلیقه و روحیات ساکنین خانه توجه میکنند . هر یک از ما احتمالاً رنگهای مورد علاقه خود را میشناسیم و انتخاب و سلیقه ما اغلب بهترین راهنما برای انتخاب مجموعه رنگی مناسب برای محل زندگی و دکوراسیون منزل است . امروزه ثابت شده است رنگها براحتی روی سیستم عصبی، قدرت بینایی، سیستم گوارش، حالات روحی روانی افراد و اخلاق فردی آنها تاثیر میگذارند، بنابراین برای استفاده مفید از رنگ لازم است اثر روانشناختی آن را که میتواند در انتخاب دکوراسیون داخلی ، لباس، محیط و... وارد عمل شود، درك کنیم . گاه به کارگیری رنگهای نامناسب ، تاثیرات منفی بر مذاهب، فرهنگها، خلق و خوی افراد و راندمان کاری گذاشته که در دراز مدت تاثیرات مخرب آن آشکارا به چشم میخورد . طراحی داخلی و ساختمانی شامل کاربردی از بسیاری از عناصر بهم پیوسته از قبیل ، فضا ، شکل ، ساختار ، نور ، بافت می شود و یکی از تصمیمات مهم در مورد دکوراسیون داخلی رنگ و رنگ کاری میباشد (3) رنگ جزء مهمی در ایجاد سطح کیفی داخل ساختمان است، می بایست قبل از هرچیز طرح کلی رنگ را در روند طراحی مورد بررسی قرار داد . بهترین رویکرد نسبت به انتخاب رنگ این است که آن را جزء مهمی در طراحی در نظر بگیرم به جای آنکه آنرا به شکلی سطحی و پیش پا افتاده بعد از اتمام کار مورد توجه قرار دهیم . طراحی موثر رنگ ها هیچ هزینه اضافی در ساخت و بازسازی ساختمان و دکوراسیون تحمیل نمیکند . فقط کافی است که آن را از جلوتر در دستور کار قرار دهیم . بهترین کار اینست که رنگ های وسایل و دیوارها را به منظره جزئی در اهداف کلی طراحی در نظر بگیریم . آیا محیط باید آرام بخش یا شاد یا هیجان انگیز باشد ؟ آیا سطح داخلی باید یک پیش زمینه خنثی را برای اساس منزل داشته باشد و یا خود به تنهایی تند و چشمگیر به نظر برسد ؟

موفقترین طراحی های داخلی رنگها در مقابل اهداف کلی طراحی بسیار تاثیر پذیرند . اولین گام تعیین اهداف طراحی است . سپس مشخص کنید که آیا رنگ می تواند در پدید آوردن حالتی بکار رود یا به عنوان راه حلی برای مشکلات مربوط به طراحی داخلی عمل کند . رنگ، ابزار مناسبی برای جلب توجه به سوی جنبه های مطلوب و یا استتار جنبه های نامطلوب محیط است . 

گاهی فکر می کنیم توجه کردن به جزئیات در دکوراسیون داخلی کاری بیهوده است. جالب است بدانید طراحان موفق دکوراسیون داخلی نظر متفاوتی دارند. این طراحان به جزئیاتی مثل نصب یک تابلوی زیبا روی دیوار، انتخاب قاب آینه ای خاص یا گلدانی زیبا بسیار توجه می کنند. اگر دل تان یک فضای لاکچری می خواهد باید دنبال المان های خاص باشید؛ کوچک های بزرگی که بیش از آنکه فکرش را بکنید به چشم می آیند.

گالری رسپینا با مدیریت نادر یزدآبادی با پرداختن به جزئیاتی مثل سیستم آویز جدید، تابلوهایی دکوراتیو، گلدان و. . . به دنبال خلق فضایی خاص و توام با آرامش برای مخاطبانش است. این گالری که از سال ۸۴ فعالیتش را آغاز کرده، از همان زمان اقدام به وارد کردن پروفیل های چوبی، آثار چاپی نقاش های مطرح جهان از شرکت های معتبر اروپایی، گل های مصنوعی و گلدان هایی خاص و همچنین سیستم آویز تابلو کرده است. اغلب مشتری های این گالری بیمارستان ها، مجتمع ها و برج های مسکونی لوکس هستند. گالری رسپینا برای کسانی که دل شان دکوراسیونی متفاوت می خواهد، پیشنهاد های تازه ای دارد.

گلدان ها و باکس های گل

گلدان های وارداتی رسپینا از جنس چوب و دست ساز هستند. البته گلدان های دیگری هم با طراحی و اجرای تیم ایده پرداز این گالری ساخته می شود. جنس گلدان ها از چوب و MDF است. گلدان ها از آن دست المان هایی است که امکان حضورشان در اکثر فضاهای مسکونی، اداری، درمانی و. . . وجود دارد. جایگاه گل و گلدان فقط روی میز یا کنار دیوار نیست!

در راهروهای بیمارستان ها، هتل ها، کنار میز پذیرش و. . . جایگاه مطلوبی برای داشتن یک یا چند گلدان زیبا است. القای حس امید به زندگی در فضاهای درمانی بسیار تاثیرگذار است. حضور گلدان به خصوص با گل ها و شاخ و برگ هایی سبزرنگ در راهروهای فضاهای درمانی آرامش بخش است چرا که انسان با این رنگ رابطه حسی خوبی برقرار می کند. درست است که حضور گل طبیعی فضا را تلطیف می کند اما برای فضاهایی که نور طبیعی مناسبی ندارند یا امکان رسیدگی به گل وجود ندارد چه بهتر که گل مصنوعی با کیفیت و خوش رنگ و لعابی را جایگزین گل طبیعی کنید.

قاب آینه

یک ویژگی بسیار تاثیر گذار که باعث متمایز شدن آینه می شود، نوع قاب آن است؛ مساله ای که تا به حال کمتر به آن توجه شده است. نوع طراحی و انتخاب قاب آینه به دکوراسیون و نوع فضای شما بستگی دارد. قاب آینه هایی با سبک مدرن، کلاسیک، دکوراتیو و. . . وجود دارد. طراحی دکوراسیون فضای شما مدرن است؟

اگر پاسخ شما مثبت است، مسلما نمی توانید یک قاب آینه کلاسیک انتخاب کنید چون با فضا و دیگر اجزای دکوراسیون شما همخوانی نخواهد داشت. آینه ها کانون توجه هر فضایی هستند. آینه را می توانید روی شومینه، کنسول، دیوار و. . . نصب کنید. آینه بسته به اینکه کجای فضا قرار گرفته باشد می تواند انعکاس دهنده بسیار خوبی از فضای اطرافش و همچنین نور باشد.

سیستم آویز تابلو

آویزهای زنجیره ای که در گالری ها و موزه ها، آثار هنری را به دیوار نصب می کرد، یادتان هست؟ همان زنجیرهای فلزی که از آثار هنری هم بیشتر جلب توجه می کرد! حدود پنج سالی است که سیستم های آویز جدیدی وارد ایران شده است. شاید در موزه امام علی(ع)، ملک، گالری پردیس سینمایی ملت، برج میلاد و... سیستم جدید آویز تابلو را دیده باشید. این آویز، قلاب هایی دارد که هر کدام ۱۵ کیلوگرم وزن را تحمل می کنند.

آویزهای آن هم بسیار ظریف و بی رنگ است و در نگاه اول به چشم نمی آید. در نتیجه ارزش آثار هنری را زیر سوال نمی برد. مزیت این آویز های جدید که از هلند وارد می شود نسبت به نمونه های قبلی این است که نصب راحت تر و دقیق تری دارند و امتحان شان را هم پس داده اند.

تابلوی نقاشی و پوستر

پوستر ها با توجه به بافت کاغذ و نوع چاپ شان، کیفیتی متفاوت دارند. پوستر ها و نقاشی ها از کشورهای معتبر اروپایی یا آمریکایی وارد می شوند. این شرکت ها حق امتیاز نقاشان مطرح جهان را خریداری کرده و آنها را چاپ می کنند. در حال حاضر علاوه بر نقاشی هایی که وارد می شود از نقاشی های هنرمندان داخل کشور هم استفاده می شود. مشتری در رسپینا حق انتخاب دارد؛ یعنی می تواند قاب و فریم را همراه با نقاشی و پوستر به طور جداگانه انتخاب کند.

رسپینا اولین مجموعه ای در ایران است که این سبک کار را شروع کرده است. در گذشته اگر برای خرید تابلو به فروشگاهی مراجعه می کردید، امکان انتخاب پوستر یا نقاشی و قاب به صورت جداگانه وجود نداشت. کاری که بازاری نیست، متفاوت است و قدرت انتخاب مشتری را بالا می برد.

چیدن اتاق کودک، شاید یکی از لذت بخش ترین بخش ها در دکوراسیون یک خانه است. استفاده از رنگ ها و طرح های شاد، عروسک ها و شخصیت های کارتونی باعث می شود این کار برای والدین جذاب شود، اما نکته مهم این است که دکوراسیون، به خصوص دکوراسیون اتاق کودک، نکاتی بسیار کاربردی و ظریف دارد که باید به آن ها نیز توجه شود.

یکی از مهم ترین بخش های دکوراسیون اتاق کودک، توجه به جنس، رنگ و اندازه پرده در این اتاق است. علت اهمیت این موضوع نیز علاوه بر سلامت جسم و روان کودک، میزان نوری است که هر کودک لازم است برای سلامتی و رشد، در این سنین دریافت کند.
اولین و مهم ترین نکته در مورد دکوراسیون اتاق کودک این است که پرده اتاق کودک، به دلیل رعایت مسایل بهداشتی، باید قابل شست وشو، شاد و متنوع و تهیه شده از الیاف طبیعی باشد. اگر اتاق فرزندتان، پنجره های کوتاه یا نیمه دارد، پرده آن را بلند انتخاب نکنید؛ چون کنجکاوی کودکانه، او را به سوی پرده می کشاند و خطر سقوط چوب پرده وجود دارد.

نور مستقیم و درخشان، گرچه فایده های بسیاری دارد، اما استفاده مداوم و همیشگی آن به شکلی که غیرقابل تنظیم باشد نیز مناسب نیست. برای تلطیف نور خورشید در روز، از پرده های نازکی که نور را از خود عبور داده، اما از تندی آن می کاهند، استفاده کنید.

قرمز، آبی، زرد و هر رنگ شاد دیگری، رنگ کودکان است؛ البته در استفاده از این رنگ ها هم باید اصولی را رعایت کرد. از رنگ قرمز خالص، برای پرده اتاق کودک تان استفاده نکنید؛ چون رنگی تحریک کننده و حساسیت برانگیز است و ممکن است موجب پرخاشگری کودکان و فعالیت بیش از اندازه آن ها شود.

پرده اتاق کودک بهتر است از رنگ آبی با تلفیق زرد یا سبز باشد؛ چون بازتاب این رنگ ها، به خصوص موقع خواب، آرامش خوبی را به مغز کودک شما می رساند.
در تلفیق این رنگ ها، به این نکته توجه کنید که بهتر است از رنگ های روشن استفاده کنید.

یک سر سوزن خلاقیت
میهمانی عروسک ها، روی پرده
با داشتن کمی خلاقیت، می توانید یک پرده طرح دار مناسب اتاق کودک تان درست کنید. اگر بخشی از پارچه روتختی کودک، باقی مانده است، طرح های روی آن را ببُرید. بهتر است برای اتاق کودک یک تا شش ساله، این طرح ها، عروسکی باشند. سپس طرح ها را با استفاده از چسب پارچه (زانفیکس)، روی پرده بچسبانید و پرده را اتو کنید. به این ترتیب، پرده ای طرح دار و هماهنگ با طرح روتختی اتاق کودک خواهید داشت.

یک تجربه
پشت پرده؛ امپراتوری کودکانه
چه بخواهید و چه نخواهید، همین که کودک تان بتواند راه برود، در فاصله بین پرده تا پنجره، یک امپراتوری تاسیس می کند. حالا، دو راه بیش تر ندارید. اول این که ابتدا با منطق، بعد با کلافگی و در نهایت، با عصبانیت، به او بفهمانید که پشت پرده، جای بازی نیست و راه دوم که به نظر مسالمت آمیزتر می آید، این است که پرده ای مناسب، برای این قلمرو و امپراتوری، درست کنید. بهترین راه برای حل کردن این مساله، استفاده از پرده های نازک است تا هم راحت تر حرکت کنند و هم نور بیش تری به داخل اتاق کودک وارد شود.

استفاده از كاغذديواري‌ اين روزها به يك فن تبديل شده است؛ مهارتی كه با دانستن تكنيک های ساده‌ای می توان آن را به راحتی در خانه اجرا كرد.
سه بعدی
شايد ديگر دوران سر كردن در فضاي طراحي‌هاي دوبعدي واقعا به سر رسیده. اين مساله را مي‌شود با نسبت خريد كاغذديواري‌هاي سه‌بعدي در بازار هم فهميد. اين روزها اگر گشتي در راسته فروشندگان كاغذديواري بزنيد، حتما اين پديده‌هاي تازه‌وارد را مي‌بينيد. كاغذديواري‌هايي برجسته كه اگر از فاصله چندمتري به آنها نگاه كنيد، طرح‌هاي خاصي به صورت برجسته دیده می‌شود. كاربرد اين كاغذديواري‌ها هم متفاوت است؛ بيشتر براي طراحي فضاي اتاق‌هاي پذيرايي بزرگ و همچنین در لابي ساختمان‌ها استفاده می شوند.

کاغذ دیواری های سه‌بعدی های شلوغ برای خانه های بزرگ‌تر و سبکترها برای خانه‌های كوچکتر
اين وسط انتخاب طرح كاغذديواري‌های سه‌بعدي بسيار اهميت دارد؛ سه‌بعدي‌هاي شلوغ براي خانه‌هاي بزرگ‌تر و سبك‌ترها براي خانه‌هاي كوچك‌تر. خوب است بدانید كاغذدیواری‌‌هاي سه‌بعدي براي نمايش سه‌بعدي‌شان به ديوارهاي بزرگ نياز دارند پس بهتر است برای خانه‌هاي كوچك اصلا سراغ اين دسته كاغذديواري‌ها نروید.

كودک

كاغذديواری هايی كه برای اتاق بچه‌ها استفاده می شوند، هيچ قاعده و قانون خاصی ندارند
كاغذديواري‌هايي كه براي اتاق بچه‌ها استفاده مي‌شوند، هيچ قاعده و قانون خاصي ندارند. هر روز بسته به شخصيت‌هاي كارتوني جديدي كه وارد دنياي كودكانه مي‌شود تنوع اين كاغذها هم در سبك و طرح‌هاي مختلف بيشتر مي‌شود و فقط رنگ‌ها هستند كه ثابت مي‌مانند. آبي، سبز، قهوه‌اي، سورمه‌اي و سفيد براي پسرها و ياسي، بنفش، زرد، گلبهي، صورتي، قرمز و سفيد هم براي دخترها. در كاغذديواري اتاق بچه‌ها اگر طرح‌ها به صورت موتيف باشد؛ يعني المان‌هاي تك به صورت كوچك روي كاغذ ساده قرار گرفته باشد مي‌توان سرتاسر اتاق را با كاغذديواري پوشاند اما اگر كاغذديواري شلوغ بود، مي‌شود اصل يك ديوار كاغذ اصلي و بقيه كاغذ ساده را هم در اين فضا پياده كرد.

رنگ های كاغذديواری می تواند به اتاق‌ها معنا و مفهوم تازه‌ای ببخشد
رنگ ها در زمان انتخاب كاغذديواري همان‌قدر اهميت دارند كه طرح و نقشه آنها. با استفاده از رنگ‌هاي كاغذديواري مي‌توان به اتاق‌ها معنا و مفهوم تازه‌اي بخشید. رنگ كاغذديواري‌ها ارتباط مستقيمي با حجم و مساحت اتاق دارد. رنگ‌هاي تيره مثل مشكي، طوسي سير يا قهوه‌اي را به هيچ عنوان در فضاهاي كوچك يا تاريك نبايد استفاده كرد براي اينكه محيط را كوچك‌تر و تاريك‌تر از هميشه نشان مي‌دهند.

كاغذديواری های بژ و طلايی برای اینکه گرمی بيشتری به فضا می دهند محبوب‌تر هستند
براي اتاق‌ها و فضاهايي كه ديوارهاي بلندي دارند، كاغذديواري‌هاي بژ و طلايي‌رنگ بهتر از كاغذديواري‌هاي طوسي و نقره‌اي‌رنگ هستند. در فضاهاي پرنور هم رنگ‌هاي بژ، طلايي و قهوه‌اي بهتر هستند براي اينكه اين رنگ‌ها نور را مي‌شكنند و فضا را بزرگ‌تر نشان مي‌دهند. كاغذديواري‌هاي بژ و طلايي معمولا محبوب‌تر از كاغذديواري‌هاي طوسي و نقره‌اي هستند برای اینکه گرمي بيشتري به فضا مي‌دهند و به درد خانه‌هاي مجلل مي‌خورند. رنگ‌هاي تيره را بيشتر در خانه‌هاي ساده امروزي مي‌توان پيدا كرد. اگر يكي از ديوارهاي سالن را تيره كرديد، براي باقي ديوارها كاغذديواري با همان طرح ولي رنگ روشن انتخاب كنيد. همه آلبوم‌هاي كاغذديواري، رنگ‌هاي روشن كاغذديواري‌هاي تيره‌رنگ را هم دارند.

در رنگ كاغذديواري‌هاي اتاق‌ها دو خط قرمز وجود دارد؛ يكي رنگ آبي و ديگري نارنجي
در رنگ كاغذديواري‌هاي اتاق‌ها دو خط قرمز وجود دارد؛ يكي رنگ آبي و ديگري نارنجي. معمولا طراحان دكوراسيون داخلي نارنجي سير را به گلبهي يا نخودي و بژ تغيير مي‌دهند و آبي‌ها را به نيلي، فيلي و … نزديك مي‌كنند چون رنگ آبي اتاق را خیلی تاريك و سرد مي‌كند و نارنجي به اتاق انرژي زیادی مي‌دهد؛ آن‌قدر كه هيچ گوشه‌اي براي آرامش در آن پيدا نمی‌شود. براي همين طراحان اين دو رنگ را براي كاغذديواري انتخاب نمي‌كنند حتي اگر مبلمان خانه و … هم تم نارنجي يا آبي داشته باشد، آن‌وقت رنگ ديوارها را به نقره‌اي يا سفيد يا صورتي و بنفش نزديك مي‌كنند اما هيچ‌وقت سراغ نارنجي يا آبي سير نمي‌روند؛ مگر اينكه واقعا صاحبخانه بر اين كار اصرار داشته باشد!

در زمان نصب كاغذديواري‌ها بايد رنگ و طرح غالب روي دیوار اصلی نصب شود
در زمان نصب كاغذديواري‌ها بايد رنگ و طرح غالب روي دیوار اصلی نصب شود. براي تشخیص اين ديوار يك قانون كلي وجود دارد؛ اينكه در اتاق خواب اين ديوار درست هماني است كه سر تخت در آن جا مي‌گيرد و در اتاق نشيمن ديواري كه مبل اصلي خانه پشت به آن قرار داده مي‌شود يا ديواري كه پشت بيشترين تعداد وسايل خانه قرار گرفته است. يادتان باشد ديواري كه در آن در يا پنجره قرار گرفته باشد، ديوار اصلي خانه نیست.

به محض ورود به محيطی هر ديواري كه بيشتر از همه توجهتان را جلب كرد، همان ديوار اصلي است
براي انتخاب ديوار اصلي خانه يك راه ساده ديگر هم هست؛ اينكه به قدرت احساس و بينايي‌تان تكيه كنيد. به محض اينكه وارد محيطي شديد هر ديواري كه بيشتر از همه توجهتان را به خودش جلب كرد، همان ديوار اصلي به حساب مي‌آيد. ديوارهاي كوچك را هم در انتخاب‌هاي‌تان نگذاريد چون طرح زدن روي اين ديوارها باعث مي‌شود خانه كوچك‌تر از معمول نشان داده شود.

اگر ديوار در يک سمت ورودي خانه باشد و به عنوان ديوار اصلي خانه انتخاب شود، اتاق بزرگ‌تر به نظر مي‌رسد
استفاده از كاغذديواري با تركيب رنگ غالب براي ديوار مقابل در ورودي اتاق‌هاي بزرگ مناسب است چون اين انتخاب فضا را كوچك‌تر نشان مي‌دهد. اگر ديواري كه در يك سمت ورودي خانه است به عنوان ديوار اصلي خانه انتخاب شود، آن وقت اتاق بزرگ‌تر و كشيده‌تر به نظر مي‌رسد. اگر دو ديوار كناري در ورودي هم كاغذ شوند، فضا تنگ‌تر و بيشتر فشرده به نظر مي‌رسد.

مناسبات جمهوری اسلامی ایران با کشورهای اروپایی مناسباتی سنتی به شمار می رود و با توجه به نزدیکی ایران به مرزهای شرقی اروپا می توان از نوعی همسایگی دور سخن به میان آورد. روابط ایران با کشورهای اروپایی به طور ویژه در حوزه های اقتصادی دربردارنده ی فرصت ها و مزیت های فراوانی برای 2 طرف بوده است. در این زمینه با توجه به نیازها، ظرفیت ها و توانایی های ایران و اروپا در حوزه های گوناگون می توان به نوعی هم تکمیلی اقتصادی اشاره کرد. بنا بر این، رفت و آمدهای پرشمار هیات های دیپلماتیک و اقتصادی اروپایی به ایران به ویژه در فضای تازه ی سیاست خارجی کشورمان به هیچ وجه تعجب آور نیست. پس از نمایان شدن نخستین دستاورد سیاست تعامل سازنده یعنی شکل گیری توافق هسته یی، هیات های گوناگونی از کشورهای آلمان، فرانسه، ایتالیا، اتریش و چک برای بهره گیری از ظرفیت های سیاسی و اقتصادی ایران و مزایای تحول در روابط راهی تهران شدند. در ادامه ی این روند، «خوزه مانوئل گارسیا» وزیر امورخارجه، «آنا پاستور» وزیر انرژی و «خوزه مانوئل سوریا» وزیر صنعت و گردشگری اسپانیا به همراه هیاتی از بازرگانان این کشور به تهران سفر کرده اند. وزیر امورخارجه ی اسپانیا پیش از این در اسفندماه 1392 به تهران آمده بود و این دومین سفر وی به ایران است. در این پیوند، دیدار «حسن روحانی» رییس جمهوری اسلامی ایران با «ماریانو راخوی» نخست وزیر اسپانیا در حاشیه ی مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویورک در مهرماه 1392 را می توان نقطه ی عطف مهمی در روابط 2 کشور دانست. روابط ایران و اسپانیا در دهه های اخیر با وجود برخی فراز و فرودها از ویژگی ثبات برخوردار بوده است. پس از انقلاب اسلامی ایران در سال 1357 نیز بسترهای گوناگون همکاری و مزیت های روابط دوجانبه سبب شد این مناسبات رشد قابل قبولی داشته باشد. با شکل گیری اتحادیه ی اروپا و پیوستن اسپانیا به آن، عضویت مادرید در این اتحادیه به متغیر مهمی در روابط ایران و اسپانیا تبدیل شد. در دوره ی ریاست اسپانیا بر اتحادیه ی اروپا (نیمه نخست سال 2002) شاهد یکی از دوره های درخشان روابط ایران و اتحادیه ی اروپا بوده ایم. گفت وگوهای فراگیر بین ایران و اتحادیه ی اروپا در همین دوره انجام گرفت و زمینه ی مناسبی نیز برای رایزنی های مربوط به موافقتنامه ی تجارت و همکاری فراهم شد. اسپانیا در نیمه ی نخست سال 2010 میلادی نیز برای دوره یی دیگر در جایگاه ریاست اتحادیه ی اروپا در پیشبرد گفت وگوهای هسته یی با این اتحادیه فعال ظاهر شد. با وجود این پیشینه ی مناسب، روابط تهران- مادرید برای یک دهه زیر تاثیر تنگناهای بحران هسته یی وارد دوره یی از رکود شد. اینک با حل و فصل اختلاف های هسته یی تهران و غرب، مقام های مادرید به دنبال ایجاد فضایی مساعد برای گسترش همکاری با جمهوری اسلامی ایران و افزایش تعامل در زمینه های گوناگون هستند. در ادامه، درباره ی مناسبات ایران و اسپانیا باید به چند نکته اشاره کرد: 1- در حوزه ی مناسبات سیاسی، روابط ایران و اسپانیا از پیشینه یی 600 ساله برخوردار است. در این دوره ی زمانی طولانی کمتر چالشی در روابط سیاسی رخ نموده و احترام متقابل یکی از مهمترین عنصرهای مناسبات دوجانبه بوده است. افزون بر مسیر معمول روابط دوجانبه و با توجه به عضویت غیردایم اسپانیا در شورای امنیت سازمان ملل، اکنون رایزنی های 2 کشور در رابطه با موضوع های گوناگون بین المللی در جریان است و طی ماه های گذشته بر میزان آن افزوده شده است. در فضای متحول بین المللی ناشی از توافق هسته یی وین و آغاز به کار دولت تازه ی اسپانیا، شاهد یکصدمین سالگرد برقراری روابط دیپلماتیک تهران و وین در فضایی مساعد خواهیم بود. در زمینه ی روابط سیاسی باید به این مساله اشاره کرد که بر خلاف برخی کشورهای غربی، اسپانیا کمتر به دنبال رفتارها و مواضع چالش برانگیز در حوزه ی مسایل بین المللی و نیز منطقه ی خاورمیانه بوده و از این رو می توان در عرصه هایی نظیر مبارزه با تروریسم، خشونت و دیگر چالش های بین المللی به نقاط مشترکی با این کشور دست یافت و مسیر همکاری های آتی را هموار ساخت. 2- در حوزه ی مناسبات تجاری، بیشترین حجم مبادله های تجاری میان ایران و اسپانیا مربوط به سال 2011 میلادی است که طی آن ارزش تجارت 2 کشور به رقم 4.7 میلیارد یورو رسید. در این سال عمده ی تجارت 2 کشور مربوط به صدور انرژی ایران به اسپانیا بوده است. در این زمینه، اتاق بازرگانی و صنایع و معادن تهران آماری مربوط به مبادله های تجاری 2 کشور در دوره ی چهار ماهه نخست سال 1394 اعلام کرد که شامل صادرات ٨٩ میلیون دلاری ایران به اسپانیا و واردات ٥٣ میلیون دلاری از این کشور بوده است. این آمار نشان می دهد که زمینه های مناسبی برای بازگشت مبادله های تجاری به مرز پنج میلیارد دلار و فراتر از آن وجود دارد. از جمله این زمینه ها می توان به قراردادهای رسمی اقتصادی طی بازه ی زمانی سال های 2000 تا 2014 اشاره کرد که شامل موافقتنامه ی پرهیز از گرفتن مالیات مضاعف، تشویق و پشتیبانی متقابل از سرمایه گذاری، حمل و نقل جاده ی، یادداشت تفاهم همکاری گردشگری، استاندارد و تفاهم شیلاتی است. 3- در عرصه ی روابط و همکاری های اقتصادی، حوزه ی انرژی از اهمیت فراوانی برخوردار است. این حوزه در برخی دوره های زمانی، افزون بر ارایه ی ظرفیت گسترده در بخش صادرات نفت ایران به اسپانیا، موضوع هایی مانند سرمایه گذاری مشترک شرکت های 2 کشور در زمینه ی تولید انرژی ایران را نیز در بر گرفته است. با وجود این، روند همکاری ها در حوزه ی انرژی طی سال های گذشته زیر تاثیر تحریم ها شاهد عقبگرد بوده است. حوزه ی صنعت از دیگر عرصه های همکاری شرکت های ایرانی و اسپانیایی است. صدور انواع ماشین آلات صنعتی اسپانیا در بخش سرامیک، نساجی، اتوماسیون، تجهیزات بالابر، شیرآلات صنعتی، تجهیزات صنایع غذایی، صنایع شیمیایی مرتبط با کشاورزی، صنایع بهداشتی و... از جمله زمینه ها و ظرفیت های موجود در روابط اقتصادی بوده است. در بخش قطعه ی خودرو و صنعت دارویی نیز ظرفیت های خوبی برای همکاری شرکت های 2 کشور وجود دارد. 4- در ترکیب هیات اسپانیایی، وزیر مسوول در امور گردشگری و وزیر عمران به عنوان مسوول امور زیرساختی صنعت گردشگری نیز حضور دارند و در کنار آنان مدیران شرکت هایی راهی ایران شده اند که در امور هتل سازی و گردشگری فعالیت بین المللی دارند. اسپانیا سومین مقصد گردشگری جهان پس از کشورهای فرانسه و آمریکا محسوب می شود. توانمندی این کشور در حوزه های گوناگون جذب گردشگر که بر پایه ی سرمایه های تاریخی، آثار فرهنگی، اکوتوریسم، بهره گیری از فرهنگ های محلی مناطق مختلف است برای ایران به عنوان کشوری که در برخی از این جنبه ها دارای ظرفیت های مشابهی است، از اهمیت بالایی برخوردار است. در این باره باید گفت ظرفیت های قابل توجه ایران به لحاظ قدمت بناهای تاریخی و آثار باستانی، غنای فرهنگی بر مبنای مولفه هایی چون آداب و رسوم قومیت های گوناگون و در کنار آن جاذبه های اقلیمی مرتبط با اکوتوریسم در نقاط گوناگون کشور شرایط مناسبی را برای همکاری با کشورهای موفق و صاحب تجربه در صنعت گردشگری مانند اسپانیا ایجاد کرده است. با اعلام سازمان جهانی گردشگری، ایران دهمین کشور جذاب و با ظرفیت در صنعت گردشگری و پنجمین کشور برتر در اکوتوریسم به شمار می آید که این ظرفیت ها می تواند در همکاری با کشوری چون اسپانیا شکوفا شود. جمهوری اسلامی ایران و اسپانیا به عنوان کشورهایی با قدمتی تاریخی و دارای مناسباتی باثبات می توانند در حوزه های گوناگون سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در چارچوب روابط دوجانبه و در قالب مناسبات ایران و اتحادیه ی اروپا روابط خود را گسترش دهند. آنچه مقام های تهران و مادرید طی 2 سال گذشته به دنبال آن بوده اند، شناخت ظرفیت های سیاسی، اقتصادی و تجاری و ایجاد فضایی پویا برای آغاز دوره یی تازه از مناسبات بوده است. اکنون در ادامه ی این راه، سفر وزیران اسپانیایی افزون بر کمک به شناخت بهتر از نیازها و توانایی های متقابل، می تواند مسیر همکاری ها در زمینه های گوناگون را هموار کند. 

با پایان جنگ جهانی دوم و حضور پرشمار یهودیان از طیف هایی گوناگون در آمریکا، گروه های یهودی برای تاثیرگذاری بر سیاست و اقتصاد آمریکا شکل گرفت. در اوایل دهه ی 50 میلادی بود که نخستین فرایندهای لابی گری، به ویژه لابی گری یهودیان در آمریکا به راه افتاد. این گروه به هم پیوسته از یهودیان آمریکایی که در سیاست و اقتصاد نقش پررنگی ایفا می کردند، شکل تازه یی از تاثیرگذاری یک اقلیت قومی - مذهبی را درون ساختار تصمیم سازی آمریکا سازماندهی کردند و با ورود به حوزه های سیاسی و اقتصادی کلیدی این کشور درصدد سیاست سازی برآمدند. نتیجه ی این روند را می توان در نام گرفتن جامعه ی سیاسی آمریکا به مهد لابی ها دید. «کمیته ی روابط عمومی آمریکا - اسرائیل» مشهور به «آیپک» در سال 1951 میلادی (1330 خورشیدی) به رهبری «آی .ال.کنن» شکل گرفت. نخستین قدرت نمایی آشکار آیپک در سال 1984 بود. در آن سال، آیپک توانست با بسیج امکانات خود، «چارلز پرسی» سناتور پرقدرت آمریکایی که ریاست کمیته ی روابط خارجی سنا را بر عهده داشت و از مخالفان آیپک بود، از صحنه ی سیاسی خارج کند. نفوذ آیپک حاصل کمک مالی اعضای این سازمان به ستادهای انتخاباتی سیاستمداران آمریکایی از رییس جمهوری گرفته تا اعضای کنگره است. برای دهه ها، تلاش آیپک بر این بود که پشتیبانی هر 2 حزب دموکرات و جمهوریخواه برای حضور در عرصه ی سیاست آمریکا را به دست آورد. آیپک طی 8 دهه حضور در عرصه ی سیاست آمریکا توانسته است به مهمترین هدف خود یعنی بهره گیری از کمک و پشتیبانی آمریکا برای بقای رژیم صهیونیستی دست یابد. اکنون به نظر می رسد 2 تحول مهم باعث شده تا اتحاد و ائتلاف همیشگی دولت آمریکا و لابی یهودیان تا حدودی متزلزل شود و به صف آرایی این 2 بر سر موضوعی چون توافق هسته یی بیانجامد. نخست این که، دموکرات ها تا دهه ی 80 میلادی به دلیل پشتیبانی گسترده تر دولت های دموکرات از صهیونیست ها در جلب پشتیبانی و همکاری آیپک دست بالا را داشتند اما این وضعیت از زمان روی کار آمدن «باراک اوباما» رییس جمهوری آمریکا به آرامی به نفع جمهوریخواهان تغییر کرده است. این تغییر آن چنان بوده که آیپک به متحد جمهوریخواهان و پشتیبان منشور و بینش سیاسی آنان تبدیل شده است. طبیعی است که در چنین شرایطی، طیفی از دموکرات ها از آیپک فاصله گیرند و این گروه را صدای جناح تندرو و افراطی حزب جمهوریخواه بدانند. دگردیسی دوم، حضور بلندمدت «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر افراطی رژیم صهیونیستی در صدر دستگاه اجرایی این رژیم است. نتانیاهو از زمان روی کار آمدن، ورای موضوع هسته یی، در حوزه ی مهم دیگر سیاست خارجی آمریکا یعنی «روند سازش» در خاورمیانه، موضعی سختگیرانه و حتی در مقابل سیاست دولت اوباما اتخاذ کرده است. پیامد این وضعیت، برخورد آیپک با هسته یی پرقدرت در حزب دموکرات به رهبری اوباما و همگرایی کامل آیپک با حزب جمهوریخواه آمریکا است. به این ترتیب، روند «پشتیبانی دو حزبی» که برای سال ها الگوی موفقیت آیپک در صحنه ی داخلی و سیاست خارجی آمریکا بود، لرزان شد و در ادامه ی این روند، به دلیل وجود شکاف های عمیق بر سر پذیرش توافق هسته یی ایران و گروه کشورهای 1+5 این گروه و حامیان آن شکست کم سابقه یی را پذیرا شدند. از دیگر سو، دستیابی ایران و گروه 1+5 به راهکاری در زمینه ی حل و فصل اختلاف های هسته یی سبب شد تا چهره ی متفاوتی از آرایش و کنش لابی های یهودی و رویکرد این گروه ها در قبال دولت اوباما بروز یابد. در این زمینه، لابی یهودی «جی استریت» و آیپک 2 گروهی به شمار می روند که بر سر برجام در مقابل هم ایستاده اند. جی استریت لابی یهودی - آمریکایی است که در سال 2008 تاسیس شده است. مهمترین هدف و فعالیت جی استریت در زمینه ی به نتیجه رسیدن صلح خاورمیانه و جلوگیری از افزایش مناقشه میان فلسطینیان و رژیم صهیونیستی است. این گروه مدعی است دیدگاه اکثریت جامعه ی یهودیان آمریکا را نمایندگی می کند. در نظرسنجی سال 2013 میلادی موسسه «پیو»، جی استریت از جمله «لیبرال ترین» گروه های دموکرات در سیاست آمریکا معرفی شد. دوسوم یهودیان پرسش شونده در این نظرسنجی خود را دموکرات یا متمایل به دموکرات معرفی کردند. نظرسنجی های تازه ی لابی جی استریت نیز نشان می دهد که 60 درصد آمریکایی های یهودی از توافق با ایران پشتیبانی می کنند. به این ترتیب می توان گفت تاکتیک عملیاتی این 2 طرز تفکر حتی برای دستیابی به اهداف مشترک، با یکدیگر تفاوت دارد. بر مبنای این تفاوت در روزهای آینده، جریان های دست راستی لابی های یهودی به رهبری نتانیاهو و جریان های لیبرالی به رهبری اوباما رییس جمهوری آمریکا برای چندمین بار در برابر هم صف آرایی می کنند. در این میان، برجام به عنوان دستاورد گفت وگوهای ایران و گروه کشورهای 1+5 سبب شده است تا در میان خود لابی های یهودی در داخل آمریکا شکافی عمیق ایجاد شود. این در حالی است که پیش از این، یهودیان از انسجام و هماهنگی ویژه یی برای تاثیرگذاری بر سیاست خارجی امریکا برخوردار بودند. همچنان که گفتیم این شکاف به نوبه ی خود به شکافی بزرگتر میان دموکرات های یهودی و بزرگترین لابی یهودی در آمریکا یعنی آیپک نیز منجر شده است. به نظر می رسد که برجام توانسته در حوزه ی داخلی آمریکا کارکردی فراتر از یک تحول عادی را ایجاد کند. به رغم ائتلاف و اتحاد طولانی مدت دولت های دموکرات و لابی آیپک، در جریان رای گیری های سنای آمریکا مشخص شد دموکرات های یهودی سنا، راه خود را از لابی یهودی آیپک جدا کرده اند. با توجه به پیش رو بودن انتخابات ریاست جمهوری سال 2016 میلادی آمریکا، بسیاری از ناظران در انتظار محک دوباره ی کنشگری آیپک و دیگر لابی های یهودی و تاثیر آن در کشاکش رقابت 2 حزب مهم سیاسی در جریان انتخابات هستند. اکنون، ورای پیامدهای مستقیم برجام و میزان تاثیرگذاری آن بر روندهای داخلی آمریکا، شکافی در حوزه ی لابی گری و ارتباط های این گروه ها با کانون های قدرت و احزاب سیاسی ایجاد شده که می تواند تا حد قابل توجهی بر تحولات آتی اثرگذار باشد. 

پارلمان اروپا در یک اقدام قابل تامل پشتیبانی خود را از برچسب گذاری کالاهای تولید شده در شهرک های صهیونیست نشین اعلام کرد. این موضوع که در جلسه ی نوزدهم شهریورماه پارلمان اروپا به رای گذاشته شد، با 525 رای موافق، 70 رای مخالف و 31 رای ممتنع به تصویب رسید. بر اساس این قانون، کالاهایی که در شهرک های صهیونیست نشین کرانه ی باختری رود اردن، بلندی های جولان و شرق بیت المقدس (منطقه های اشغال شده در جنگ 1967) تولید می شود برچسب مخصوصی می خورد که نشان می دهد این کالاها در شهرک های یاد شده تولید شده است. هم زمان با این اقدام پارلمان اروپا، مجمع عمومی سازمان ملل با نظر موافق بیشتر اعضا به برافراشته شدن پرچم فلسطین در مقر اصلی این سازمان رای مثبت داد. این برای نخستین بار است که مجمع عمومی سازمان ملل موافقت می کند تا پرچم دولتی ناظر که عضویت کاملی در این سازمان ندارد در ورودی مقر برافراشته شود. این طرح با 119 رای مثبت، هشت رای منفی و 145 رای ممتنع تصویب شد. این اقدام می تواند گام مهمی در پذیرش عضویت فلسطین در سازمان ملل متحد به شمار آید. پیش از این در پاییز 2012 میلادی (1391 خورشیدی) با اکثریت آرای مجمع عمومی سازمان ملل وضعیت فلسطین از «نهاد ناظر» به «دولت ناظر غیر عضو» ارتقا یافت. این رویدادها با سفر «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی به لندن همراه شد. در سفر هفته ی پیش وی به انگلیس و در دیدار با «دیوید کامرون» نخست وزیر انگلیس، آغاز گفت وگوهای بدون پیش شرط با مقام های فلسطینی یکی از محورهای رایزنی بود. این در حالی است که نتانیاهو همواره در زمره ی مهمترین مخالفان و علت های شکست گفت وگوها قرار داشته و حتی در آخرین انتخابات پارلمانی، مخالفت با تشکیل دولت فلسطینی را به عنوان یکی از مهمترین محورهای تبلیغات سیاسی قرار داده بود. سفر نتانیاهو به انگلیس با حاشیه های بسیاری نیز همراه بود. چند روز پیش از این سفر شماری از مردم انگلیس یعنی نزدیک به یکصدهزار نفر با امضای توماری در تارنمای وزارت امور خارجه ی این کشور خواستار محاکمه ی نتانیاهو به دلیل جنایت های جنگی اش در غزه شدند. کنار هم قرار دادن این رویدادها نشان از تحولاتی قابل تامل در مساله ی فلسطین دارد که می تواند فشارهای بین المللی بر رژیم صهیونیستی را تشدید و به کاهش پیچیدگی های مساله ی فلسطین کمک کند. در این پیوند باید گفت، خاورمیانه اکنون بیش از هر زمانی درگیر بحران فعالیت گروه های تروریستی و بی ثباتی در قلب جهان عرب به ویژه در عراق، یمن، سوریه و لبنان است. ناتوانی این دولت ها در اعمال حاکمیت کامل بر کشور یا کنترل اوضاع منجر به ایجاد فضاهایی برای رشد گروه های تروریستی شده است. بسیاری از تحلیلگران، ریشه ی این چالش را تنها در ناکامی برخی دولت های عربی برای اعمال حاکمیت در قلمروی خود جست وجو می کنند، بنا بر این تلاش دارند با برجسته سازی تکسونگرانه ی این عامل، بحران های کنونی در خاورمیانه ی عربی را تجزیه و تحلیل کنند. بر همین پایه، راهکارهایی که ارایه شده تنها بر تقویت دولت ها، افزایش توان نظامی، گسترش اتحادها و ائتلاف های امنیتی یا حرکت به سوی مردمسالاری و ارتباط متقابل دولت و مردم تاکید دارد. چنین راهکارهایی بر این فرض استوار است که ریشه ی اصلی بحران ها در خاورمیانه ی عربی به ناقص ماندن فرایند دولت- ملت سازی، شکل گیری دولت های چندقومی و ملت های بدون دولت باز می گردد. چنین تحلیل هایی پشتوانه ی شماری از سیاست گذاری ها در خاورمیانه ی عربی -از جمله طرح خاورمیانه ی بزرگ- طی سال های اخیر بوده است. این نوع نگاه به ویژه پس از گسترش بی سابقه ی گروه های تروریستی در سطحی گسترده در خاورمیانه میزان قبول بالایی یافته است. مساله ی تروریسم و ناکامی دولت ها در دفع گروه های تروریستی هر چند به چالشی بنیادین در خاورمیانه ی عربی تبدیل شده است، اما باید توجه داشت در طول دهه های گذشته هیچگاه گروه های تروریستی از چنین فضای مساعدی برای گسترش فعالیت های تروریستی در این منطقه برخوردار نبوده اند. به همین دلیل رشد گروه های تروریستی را باید در عامل دیگری غیر از وجود دولت های ناکام جست وجو کرد و این عامل وجود رژیم صهیونیستی و نادیده گرفته شدن حقوق مردم فلسطین است که بر موضوع ضعف مردمسالاری در جهان عرب بار شده و به بحرانی با ابعاد گسترده تبدیل شده است. مساله ی فلسطین از همان آغازین روزهای شکل گیری رژیم صهیونیستی به مهم ترین چالش برای منطقه تبدیل شد و نخستین جنگ درون منطقه یی نیز به دلیل شکل گیری همین رژیم رخ داد. جبهه بندی های بعدی در منطقه و به ویژه در جهان عرب پیرامون محور مساله ی فلسطین چرخیده است. به این ترتیب مساله ی فلسطین و اشغالگری صهیونیست ها به چالشی بنیادین برای خاورمیانه تبدیل شده که پیامدهای آن همچنان دامنگیر خاورمیانه است. بر مبنای این استدلال باید گفت هرچند در شرایط کنونی مساله ی تروریسم و به ویژه نوع «داعشی» آن به مهم ترین بحران در خاورمیانه تبدیل شده است، اما ریشه های این بحران و ناکامی دولت های عرب برای مقابله با آن به حل نشدن مساله ی فلسطین و تداوم جنایت های رژیم صهیونیستی باز می گردد. جهان عرب هم اکنون بیش از هر زمان دیگری دچار چند دستگی است و همبستگی جای خود را به رقابت ها و تعارض های مذهبی، قومی، ایدئولوژیک و سیاسی داده است اما کیست که نداند نخستین عامل ایجاد شکاف در جبهه ی عربی وجود رژیم صهیونیستی است. به همین دلیل است که بسیاری از تحلیلگران مسایل جهان عرب از جمله «مالکوم کِر» از جنگ سرد عربی بر سر مساله ی فلسطین در اوج بحث های اتحاد جهان عرب سخن به میان می آورند که در یک طیف آن کشورهای محافظه کاری همچون عربستان سعودی قرار داشتند و در طیف دیگر مصر حضور داشت که زیر رهبری «جمال عبدالناصر» می رفت تا جهان عرب را به صورت یکپارچه پیرامون محور مساله ی فلسطین و ایده ی وحدت عربی گرد هم آورد. بنابراین در شرایط کنونی نیز ریشه ی بسیاری از چالش های سیاسی و امنیتی را باید در حل نشدن مساله ی فلسطین جست. کمتر از سه سه دهه پیش، فرایند صلح «اسلو» در دهه ی 1990 میلادی می رفت تا فصل تازه یی در روابط اعراب و رژیم صهیونیستی ایجاد کند و بنا بود دولت فلسطینی در مرزهای پیش از 1967 شکل بگیرد اما کارشکنی های رژیم صهیونیستی دستاوردهای اسلو را بر باد داد و مساله ی فلسطین به عنوان یک بحران در خاورمیانه باقی ماند. پس از سال ها، تحولات اخیر در جهان عرب با فضاسازی های گسترده رسانه یی و به دلیل عمق تاثیری که از خود بر جای گذاشت باعث شد برای مدتی مساله ی فلسطین از یادها فراموش شود. به همین دلیل در این فضای پرآشوب، بسیاری از تحلیلگران ریشه ی مشکلات خاورمیانه را در جای دیگری جست وجو می کنند. آن ها غافل از این هستند که ریشه و بنیاد بی ثباتی هایی که به وضعیت بحرانی کنونی در خاورمیانه انجامیده است به حل نشدن مساله فلسطین باز می گردد و تا زمانی که این مساله حل نشود بحران ها به شکل های گوناگون همچنان ادامه خواهد داشت. با وجود فضای ملتهب و پر ابهام خاورمیانه، نکته ی مثبت اینجا است که افکار عمومی بین المللی همچنان نسبت به مساله ی فلسطین حساس است و البته جنایتگری های مکرر صهیونیست ها از جمله حمله ی سال گذشته به غزه سبب پابرجایی این حساسیت شده است. این مساله به ویژه برای دولت های اروپایی که افکار عمومی در آن جا نسبت به مسایل حقوق بشری حساس است از اهمیت بالایی برخوردار شده است. به همین دلیل زیر فشار گروه های حقوق بشری، پارلمان اروپا به این خواسته ی مردمی برای برچسپ زدن کالاهایی که در سرزمین های اشغالی تولید می شود، تن داد. از سوی دیگر، بی ثباتی ها در خاورمیانه و افزایش فعالیت های تروریستی منجر به حساسیت دولت های اروپایی نسبت به پیامدهای بحران در خاورمیانه برای امنیت در اروپا شده است. رهبران اروپایی به خوبی می دانند که تا زمانی که مساله ی فلسطین حل نشود گره های ناگشوده در خاورمیانه کورتر خواهد شد و بحران از پی بحران این منطقه را در بر می گیرد و دیر یا زود اروپا باید با پیامدهای آن دست و پنجه نرم کند. نفوذ گروه های تروریستی در اروپا و مساله ی آوارگان به خوبی کشورهای اروپایی را با پیامدهای بحران در خاورمیانه آشنا ساخته است. به همین دلیل، فشارها از سوی گروه های مردم نهاد و دولت های اروپایی بر رژیم صهیونیستی برای به رسمیت شناختن دولت فلسطینی افزایش یافته است. با توجه به فضای ملتهب کنونی در خاورمیانه که ناشی از گسترش گروه های تروریستی است، تحولاتی از قبیل تصویب پارلمان اروپا برای برچسب زدن به کالاهای تولید شده در شهرک های یهودی نشین در منطقه های اشغالی پس از جنگ 1967 میلادی و موافقت مجمع عمومی سازمان ملل برای برافراشته شدن پرچم فلسطین در مقر ورودی این سازمان نشان از این دارد که مساله ی فلسطین در مجامع بین المللی همچنان به عنوان یکی از مهم ترین مسایل خاورمیانه به شمار می آید. زیر چنین فشارهایی، به نظر می رسد مسوولان رژیم صهیونیستی نیز از خطرهای پیش رو آگاه شده اند و تلاش دارند این مساله را در مسیر مورد نظر خود مدیریت کنند. تلاش نتانیاهو برای پذیرش از سرگیری گفت وگوها با طرف فلسطینی نشان از این واقعیت دارد.

شیشه دوجداره:

سیستم شیشه دو جداره شامل دو یا چند لایه شیشه که به طور موازی در فواصل مساوی از یکدیگر قرار گرفته اند و توسط اسپیسر در دور تادور آن ، از هم جدا شده اند . در فضای بین شیشه ها هوا یا گازهای خاص بدون رطوبت ( آرگون یا کریپتون ) با فشاری تقریباً مساوی با هوای بیرون وجود دارد . در شیشه های دو جداره غالباً از اسپیسرهای آلومینیمی استفاده می شود که درون اسپیسر را با ماده رطوبت گیر پر می کنند که این ماده سبب جذب رطوبت هوای مابین دو شیشه می گردد و توسط مواد درزگیر مناسب ، کاملاً آب بندی شده است . در صورت استفاده از شیشه دو جداره و پنجره های عایق می توان در ازای هر مترمربع شیشه دو جداره به میزان ۴۰ مترمکعب گاز در سال صرفه جویی کرد . علاوه بر کاهش مصرف انرژی و سر و صدا ، محیط زیست پاکیزه تری نیز خواهیم داشت .

خصوصیات شیشه ی دوجداره:

کاهش اتلاف انرژی
کاهش آلودگیهای صوتی
جلوگیری از نم زدگی شیشه
ایمنی بیشتر نسبت به پنجره های تک جداره

انواع شیشه های دو جداره:

- ساده : این نوع شیشه از دو جداره شیشه فلوت ساده تشکیل شده است .
- رنگی : این نوع شیشه از یک جداره رنگی و یک جداره ساده تشکیل شده است .
- رفلکس : این نوع شیشه دو جداره از یک جداره ساده و یک جداره شیشه رفلکس ساخته می شود که جداره شیشه رفلکس باید به طرف بیرون قرار گیرد . شیشه های رفلکس از عبور نور شدید خورشید به شدت جلوگیری می کنند ولی ایراد آنها این است که داخل ساختمان را تاریک کرده و در شب داخل ساختمان نمایان است .
سکوریت : شیشه های سکوریت برای محل های پرخطر و پر تردد در نظر گرفته می شود . شیشه سکوریت در هنگام شکستن کاملاً خرد شده و باعث ایجاد تیکه های بزرگ و خطرناک شیشه نمی گردد .شیشه های جانبی خودروها از نوع سکوریت است .
- لمینت : شیشه های لمینت معمولاً در کارخانه تولید شیشه از دو جداره شیشه ساده به ضخامت ۳ میلی متر و یک لایه رزین در وسط آنها تشکیل شده است . شیشه لمینت در موقع برخورد مانع سخت به آنها خرد نشده و تنها ترک بر می دارد . شیشه های جلو و عقب خودروها از نوع لمینت است .