مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: انسان چه قدر به مرگ نزدیک است و در عین حال چه قدر آن را دور می‌پندارد و از آن غافل است! آقای حایری(1) می‌فرمود: «در خواب دیدم که عزراییل به من فرمود: شما باید استراحت کنید.» با این که می‌دانیم خواهیم مرد؛ بلکه تنها وقت مرگ معلوم و یا مظنون ما نیست، زیرا هر شب در عوالمی از برزخ می‌رویم که هیچ اختیارش دست ما نیست، چنان که قرآن شریف می‌فرماید:

(قضی علیها الموت)(2)

مرگ را به صورت حتمی بر آن نوشته است.

هم چنین می فرماید:

(فیمسک التی قضی علیها الموت و یرسل الاخری)(3)

آن گاه نفس کسی را که خداوند مرگ او را حتمی نموده نگاه می‌دارد و دیگری را رها می‌کند.

و در سجده‌ نخست بعد از بیدار شدن از خواب برای انجام نماز شب مستحب وارد شده است که گفته شود:

(الحمد لله الذیک احیانی بعد ما اماتنی)(4)

سپاس خدایی را که مرا بعد از مرگ، زنده گردانید.

با این همه، این گونه از مرگ غافل هستیم! بله، اشخاصی بودند که همیشه مهیا و منتظر و به یاد مرگ بودند.

1- مرحوم حاج شیخ مرتضی حایری، فرزند حاج شیخ عبدالکریم حایری موسس حوزه‌ علمیه‌ قم.

2- سوره زمر، آیه 42.

3- سوره زمر، آیه 42.

4- اصول کافی، ج2، ص 539؛ من لایحضره الفقیه، ج1، ص 480.

کتاب در محضر حضرت آیت ا.... العظمی بهجت – ص 28

محمد حسین رخشاد