صنعت گردشگری یکی از صنایع روزآمد، پویا و پررونق است و با توجه به کارآفرینی و درآمدزایی بالا، نقش مهم و ویژه یی در اقتصاد جهانی بازی می کند. اهمیت این صنعت به اندازه یی است که بیشتر کشورها با توجه به مزیت ها و ظرفیت های گردشگری خود آن را به عنوان بستری مهم برای سرمایه گذاری اقتصادی هدف قرار داده اند و برای رشد و توسعه آن برنامه ریزی و سیاستگذاری می کنند. سازمان جهانی گردشگری (W.T.O) هر سال با انتشار آماری از رتبه بندی کشورها در عرصه گردشگری، میزان رشد و پیشرفت آنها در این صنعت نشان می دهد که در آخرین رتبه بندی، ایران رتبه 48 را دارد و همچنین از نظر بهره مندی از جاذبه های گوناگون در رتبه دهم و به لحاظ جاذبه های فرهنگی و تاریخی بالقوه در میان سه کشور نخست جهان جای گرفته است؛ اگرچه جایگاه ایران در این رتبه بندی، بهبود چشمگیری یافته است اما با توجه به ظرفیت های موجود، هنوز با جایگاه واقعی خود فاصله زیادی دارد که از میان بردن این فاصله به فراهم سازی پیش فرض ها و زمینه هایی نیازمند است. فرهنگ سازی و آموزش عمومی، اولویت و زیرساخت غیرمادی مهمی در رونق و توسعه گردشگری است. آگاه سازی جامعه از مزیت های این صنعت و ایجاد باور عمومی به آن فقط از راه آموزش های همگانی و کاربردی به دست می آید که در بسیاری اوقات خلاء آن در جامعه ما به خوبی احساس می شود. در همین پیوند بیان چند نکته بایسته است: 1- آموزش، پیش فرضی بنیادی در توسعه و از اولویت های مورد توجه در هدفگذاری ها و برنامه ریزی های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و... به شمار می رود و در پیشرفت و رشد این بخش ها نقش کلیدی و پررنگی دارد. در این میان آموزش عمومی به دلیل نقشی که در نهادینه شدن فرهنگ به مثابه مولفه ی مهم توسعه ایفا می کند و همچنین حضور مردم به عنوان جامعه هدف، از حساسیت ویژه برخوردار است و از این رو در صنعت گردشگری نیز یک ضرورت به شمار می آید. اگرچه تلاش هایی در امر آموزش در همه بخش های همپیوند با این صنعت در دستگاه های دولتی دست اندرکار، بخش های خصوصی و سازمان های مردم نهاد صورت گرفته است اما کافی نبوده و همچنان خلاء آموزش عمومی در گردشگری احساس می شود. 2- گردشگری صنعتی است که با همه بخش ها و قشرهای گوناگون جامعه سروکار دارد و برای تقویت و رشد جدا از مهیاسازی شرایط و زیرساخت های مادی، بیش از هر امری به همکاری مردم نیازمند است. پیش نیاز مشارکت و حضور مردم در رشد و پویایی این صنعت نیز مستلزم شکلگیری آگاهی و شناخت عمومی از زوایا، بایسته ها و مزیت های گردشگری به عنوان یک صنعت نوین و اقتصادی در جامعه است و این امر به آموزش گسترده و عمومی در کشور نیاز دارد. آموزش عمومی با شناساندن مزیت های اقتصادی گردشگری به مردم جدا از امتیازهایی که به لحاظ فرهنگی و اجتماعی به همراه دارد، می تواند آنان را به سوی «گردشگری به مثابه منبعی برای سرمایه گذاری» هدایت کند، جوامع محلی را به توانمندی های خود در این زمینه آگاه ساخته و خرده فرهنگ ها را به عنوان مزیتی مهم در گردشگری کشور حفظ کند. 3- آموزش عمومی در یک جامعه از مجراهای گوناگونی ارایه می شود که در این میان دستگاه های آموزشی و رسانه های جمعی بیشترین و مهمترین نقش را دارند. نظام آموزشی در کنار رسالت های علمی، به دلیل کارکرد جامعه پذیری و فرهنگ سازی آن و همچنین در اختیار داشتن جمعیت زیادی از شهروندان یک جامعه می تواند نقشی ارزنده ایفا کند. رسانه های جمعی نوشتاری، دیداری و شنیداری نیز به سبب تاثیر ژرف تبلیغاتی و اطلاع رسانی، می توانند با تهیه برنامه های رادیویی و تلویزیونی و انتشار کتابچه، نوشته و... گردشگری را به عنوان صنعتی فرهنگی و اقتصادی جا بیندازند و با آموزش چگونگی رفتار با گردشگران خارجی، در راستای تقویت زیرساخت های مادی و غیرمادی این صنعت سودآور در کشور گامی بزرگ بردارند. 4- آموزش و آگاهی بخشیِ عمومی در یک جامعه زمانی به نتیجه می رسد که مردم به عنوان شهروندان آن جامعه در برنامه ریزی ها و سیاستگذاری های محلی و بومی نقش داشته و توانمندی های آنان به رسمیت شناخته شود و نگاه سلسله مراتبی جای خود را به خرد جمعی دهد. پیشرفت در آموزش عمومی به عنوان گامی مهم در تقویت گردشگری نیز زمانی به دست می آید که رویکرد یاد شده در برنامه ریزی و اطلاع رسانی های آموزشی به کار گرفته شود. 5- ایجاد و افزایش زیرساخت های آموزشی برای ارایه آگاهی در زمینه گردشگری ضرورت و نیازی است که نه فقط به دولت بلکه به حضور سازمان های مردم نهاد نیازمند است. سازمان های مردم نهاد همپیوند با گردشگری می توانند با اقدام هایی مانند برگزاری کارگاه های آموزشی شبکه یی، برای بهبود این صنعت در کشور و نزدیک ساختن آن به توسعه و استاندارهای جهانی گام های بلندی بردارند. صنعت گردشگری همانند مثلثی است که دولت، بخش خصوصی و مردم ضلع های آن را تشکیل می دهند و افزایش آگاهی و شناخت عمومی و فرهنگ سازی که از راه آموزش عمومی به دست می آید، به همراهی و همگامی این سه بخش نیازمند است.