انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی و پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری، امروز، جمعه هفتم اسفندماه در حال برگزاری است و یک بار دیگر مردم منطقه و جهان شاهد بروز واقعیت ها و جلوه های مردمسالاری دینی ایران هستند؛ جلوه هایی که نه تنها موفقیت الگوی سیاسی جمهوری اسلامی ایران طی چهار دهه گذشته را به تصویر می کشد، بلکه گویای اراده مردم و نظام اسلامی برای حفظ و تداوم این الگو است. 
نمایش مظاهر مشارکت حداکثری ملت ایران در تعیین سرنوشتشان در حالی صورت می گیرد که قلمروهای آنسوی مرزهای کشور غرق در بی ثباتی، ناامنی و وحشت از کنشگری گروه های افراطی است. رخدادهای کنونی خاورمیانه از درگیری های سوریه، عراق و یمن گرفته تا ناامنی های اخیر ترکیه و برخی دیگر از کشورهای منطقه نشانگر تفاوت های آشکار تحولات درونی ایران با محیط پیرامون است. 
مردم ایران در حالی با امنیت کامل، امید به آینده و آزاد در تعیین سرنوشت خود پای صندوق های رای حاضر می شوند که خاورمیانه را اکنون می توان پرآشوب ترین منطقه در جهان به شمار آورد. نام این منطقه همواره با جنگ، آشوب و بی نظمی همراه بوده است به گونه ای که یک پای بی نظمی های روابط بین الملل را باید در این منطقه جست وجو کرد. سیر تحولات کنونی منطقه افزون بر تاثیرپذیری از متغیرهای دخالت بازیگران فرامنطقه ای، سربرآوردن اندیشه های واپسگرایانه و افراطی و ... ناشی از ویژگی های ساختاری دولت ها است.
اگر این انگاره را بپذیریم که فلسفه وجودی دولت در کارآمدی آن برای جامعه و انجام مسوولیت های قانونی و حاکمیتی نهفته است، در مسیر دستیابی به پاسخ چرایی تحولات کنونی منطقه قرار گرفته ایم.
آن چه از ماهیت دولت-ملت بر می آید این است که در کنار تامین نظم و امنیت و همچنین رفاه اقتصادی و اجتماعی مردم، نظام سیاسی باید فراتر از همه جناح ها و طبقه های سیاسی، قومی، مذهبی و اجتماعی در جامعه عمل کند و به مردم این حس را القا کند که حکومت نماینده همه مردم است. در پاسخ به چنین نیازی بود که با پایان دوره نظام های سیاسی مطلقه، دولت های مردمسالار شکل گرفتند. این در حالی است که در برخی کشورهای منطقه، نظام های سیاسی به جای این که نماینده همه مردم باشد، بر خواسته از قوم و قبیله یا طبقه خاصی است که یا به صورت موروثی قدرت را در دست گرفته و یا از راه کودتا و پشتیبانی های خارجی در راس قدرت قرار گرفته است.
اگر بخواهیم نگاهی به روندهای تاریخی- سیاسی منطقه داشته باشیم و آن را با محیط ورای خاورمیانه همسنجی کنیم خواهیم دید که از میان راهکارهای موجود و تجربه شده حکومت داری، تنها راهکار، روی آوردن به مردمسالاری است. در این میان اما یک چالش بنیادین وجود دارد و آن این که، منطقه خاورمیانه و جهان اسلام از لحاظ ماهیتی و تمدنی با بن مایه های مردمسالاری در غرب در تضاد است و فرهنگ این منطقه نمی تواند پذیرای الگویی غربی برای حکومت شود. تاریخ این منطقه – از سده های معاصر گرفته تا تحولات بهار عربی- نیز به خوبی گواه بر این مدعا است. 
تلاش غرب برای اعمال الگوهای مردمسالاری عرفی گرا (سکولار) حتی در سال های اخیر هم نتوانست مورد اقبال ملت های منطقه قرار گیرد. تجریه تحولات اخیر کشورهایی که پس از دوره کوتاهی از تجربه دموکراسی با رخدادهایی چون کودتا مواجه شدند سبب شد تا الگوهای یادشده بیش از پیش ناکارآمدی خود را نشان دهد.
در این میان، تنها الگوی موفقی که توانسته است مولفه های مردمسالاری را با آموزه های اسلامی تلفیق کند و تجربه موفقی از مردمسالاری دینی را برای چهار دهه به نمایش گذارد، الگوی نظام سیاسی جمهوری اسلامی ایران است.
الگوی مردمسالاری دینی در جمهوری اسلامی ایران، هم توانسته است در چرخش نخبگان موفق باشد و مردم را در کانون فرایند تعیین سرنوشتشان قرار دهد و هم قدرت سیاسی را با معیارهای اسلامی در یک ساختار سیاسی منسجم یکپارچه کند که مجموع این مسایل باعث حفظ انسجام ملی و وحدت رویه در جمهوری اسلامی ایران شده است.
موفقیت این ساختار حکومتی در طول برگزاری همه پرسی های قانون اساسی، 11 دوره انتخابات ریاست جمهوری، چهار دوره انتخابات شوراها، چهار دوره انتخابات مجلس خبرگان رهبری، 9 دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی و نیز انتخابات امروز توانسته است طی چهار دهه گذشته کارنامه واقعی مردمسالاری دینی را به همگان بنمایاند.
اکنون نیز ویژگی های زمانی بسیاری وجود دارد که بر اهمیت انتخابات مجلس دهم و خبرگان رهبری پنجم برای سرنوشت مردم ایران و منطقه می افزاید. آنچه مشخص است اینکه حرکت رو به جلوی کشور به سمت توسعه و پیشرفت، اقدام موثر تهران به عنوان پایتخت ثبات خاورمیانه برای پایان یافتن درگیری ها و ناامنی ها در منطقه و ارتقای جایگاه بین المللی ایران در گروی حفظ و نهادینگی اقتداری است که از مسیر مشارکت گسترده مردم در انتخابات می گذرد.
از این رو هر برگه رای که به صندوق های انتخابات انداخته می شود نه تنها نقشی تعیین کننده در آینده مردم ایران خواهد داشت بلکه پیامدهای خود را در تامین ثبات و امنیت منطقه آشکارا خواهد نمایاند.