تولید ساختمان در ابعاد وسیع و به صورت انبوه، بکارگیری ساختمان سازی علمی وفناوری های جدید راتوصیه و تاکیدمی نماید. این مهم حاصل نمی آید، مگر آنکه انبوه سازان و مجریان طرحهای عمرانی در جریان سیستم های ساختمانی و روش های اجرایی نوین قرار گرفته و از اطلاعات صنعت ساختمان مطلع باشند.
با آگاهی از روشهای طراحی جدید می توان زمان اجرای پروژه‌های انبوه سازی راکاهش و بدون ایجاد نقصان در دیگر عوامل ساخت وساز، از نظر اقتصادی نیز روش بهینه را انتخاب نمود. نهایتاً انتخاب فناوری مناسب باید جوابگوی موارد ذیل باشد:

– معماری مطلوبی را عرضه نماید.
– عمر و دوام مناسب داشته باشد.
– برای شروع عملیات ساختمانی شرایط مناسب اقتصادی راتوجیه کند.
برای دانلود به ادامه مطلب بروید…

نام فایل : روند طراحی در پیش سازی ساختمان ۱۰۰ صفحه – تحقیق کامل در مورد پیش سازی ساختمان

– در برابر زلزله انعطاف و مقاومت لازم راحاصل نماید.
– نیروی انسانی ماهر و نیمه ماهر و غیر ماهر درمنطقه را حاصل نماید.
– حداقل ارزبری راداشته باشد.
– به ماشین آلات سنگین کمتری احتیاج گردد.
– مدت زمان ساخت ونصب قطعات حداقل در زمان را در برگیرنده نابرگشت سرمایه وامکان بکار گیری آن سریعتر باشد.
– هماهنگی با آیین نامه های ساختمانی ایران و جهان داشته باشد.
– مشکلات نگهداری در طول عمر مناسب ساختمان حداقل باشد.

معیار و استاندارد
معیارها، مشخص کننده ی اثر و کیفیت عناصر ساختمانی هستند.
استانداردها، اندازه های قطعی هستند که برای محصولات و تولیدات ساختمانی نظیر پنجره‌ها درها، قطعات سقف، جعبه‌های کاغذ و … به کار می‌روند.
معیارها و استانداردها‌ ، اندازه‌های عمومی پیمون‌ها راتشکیل می دهند ودارای ارزش دقیق و تعیین کننده‌ای هستند وروی  همین اصل،اندازه‌های خوبی از قطعاتی می باشند که در محل خود در سیستم قرار می‌گیرند.

ساخت به وسیله‌ی اجزای مختلف

سیستم باز

تعریف پیمون
پیمون، یک اندازه‌ی طولی است که هرگاه به صورت یک سری ارقام نمایان شود، یک سیستم اندازه‌گیری پیمونی راتشکیل می‌دهد.
آن را نباید با «Modular»  نام یک سیستم اندازه‌گیری خاص است، اشتباه شود.
پیمون پایه که با حرف M علامت گذاری می‌شود، نخستین رقم یک سری، ضریب مشترک سایر ارقام ان راتشکیل می‌دهد. ارقام مختلف یک سری پیمونی را، با ضرب کردن پیمون پایه به دست می‌‍‌آورند. M  سری های پیمونی (۲M, 3M, 4M, 5M, 6M, … ) به دلیل داشتن امتیازات زیر،نقش مهمی در صنایع دارند:
۱) امکان قطع بدون افت بعضی محصولات اولیه (مانند ورق آهن).
۲) امکان تغذیه ی ماشین آلات تولیدی، با مصالحی که اندازه‌ی دقیقی دارند

درامور ساختمانی، پایه‌ی سری‌های پیمونی را اندازه‌ی کل بنا و یا اندازه‌ی یک عنصر ساختمانی آن قرار می دهند. Modulor (مدولر) اختراع لوکور بوزیه یکی از نمونه‌های پیمون می باشد که وی دقیقاً در طرح‌های خود به کار برده است اندازه‌های این سری پیمونی، با ابعاد بدن انسان نسبت دارد.
     سیستم مدولر لوکوربوزیه

پیمون، سه عمل زیر را انجام می دهد:
۱) تعیین اندازه‌ی پایه بر مبنای تمام طرح معماری
۲) تعیین اندازه‌های عناصر مختلف طرح
۳) تعیین محل نصب  عناصر مختلف در درون یک سیستم ساختمانی
در عمل، اندازه‌های واقعی عناصر مختلف ساختمانی باید کمی از اندازه‌های پیمون مربوطه کوچک‌تر باشند تا برای نصب و اتصال این عناصر، فاصله‌ی کافی بین آنها وجود داشته باشد.
پیمونی که آن را پیمون اروپایی نامیده اند، امکان تنظیم چندین سری مربوط به شکل یک مثلث را، فراهم کرده است.

از لحاظ نمایش گرافیکی، پیمون ها رابه صورت یک شبکه‌ی متصل از خطوط  موسوم به خطوط پیمونی و از فواصل بین این خطوط، ترسیم می کنند.

شبکه‌ی پیمونی:
پیمون طرح با خط پیوسته‌ی ضخیم.
پیمون سازه باخط، نقطه و دایره در انتها.
شبکه‌ی پیمونی با خط پیوستهی نازک.
پیمون‌های پایه، طرح وسازه، همواره و در همه حال از اعداد موجود در سری پیمونی تشکیل می‌شوند تا انطباق کامل اسکلت سازه با سایر عناصر، فراهم شود.
باید توجه داشت که استفاده از شبکه ی پیمونی برای عده ی زیادی از مهندسان معمار، کاز تازه ای نیست، چرا که آنها قبلاً هم از شبکه- خطی روی کاغذ مخصوص شطرنجی- برای ایجاد نوعی نظم در طرح های خود- استفاده می کرده اند. بدون آن که قصد استفاده از پیمون در اجرا یا استفاده از عناصر صنعتی را داشته باشند.
وضعیت عناصر ساختمان نسبت به خط پیمونی
یک عنصر ساختمانی، نسبت به شبکه یا خط پیمونی می تواند سه حالت کلی داشته باشد :
۱) محور یا مرکز عنصر ساختمانی روی خط پیمونی قرار گیرد.
۲) یکی از نمادهای عنصر ساختمانی بر خط پیمونی منطبق باشد.
۳) عنصر ساختمانی کاملاً در کنار خط پیمونی قرار داشته باشد.
۱) محور عنصر ساختمانی بر خط پیمونی
سازه منطبق است.
۲) عنصر ساختمانی با خط پیمونی سازه
مماس است.
۳) عنصر ساختمانی از خط پیمونی سازه
فاصله دارد.

شبکه های پیمونی، برای اندازه های قائم باهمان دقت موجود در اندازه های افقی، به کار برده می شوند. در چنین حالتی، خطوط پیمونی در تراز سقف و کف قرار می گیرند.

محور عنصر باربر: محور سازه بر روی خط شبکه ی پیمونی قرار دارد.

موقعیت تطبیق شبکه ی پیمونی با تراز بندی اجزای x و y از مجموعه ی کلی، پیمونی می باشد.

در مواردی که خط تراز کف در داخل یک بنا تغییر می کند، همه ی اندازه های قائم
– به ویژه ارقام x و y- باید با ارقام سری پیمونی کل بنا، مطابقت داشته باشند.
ساختمان های صنعتی دارای سقف شیب دار، یک حالت خاصی را به وجود می آورند که در این حالت خطوط پیمونی، در تراز پایه و راس عناصر سازه ی حامل پوشش، قرار داده می شوند.
از سه حالت کلی فوق حالت اول را پیمون محوری می نامند، زیرا عناصر ساختمانی ]یعنی محور با مرکز آنها[، بر روی خط پیمونی قرار می  گیرند، این حالت، عمدتا در سیستم هال دارای اسکلت، به کار برده می شود چون که در این حالت مرکز تکیه گاه ها در نقطه تقاطع محورهای پیمونی، قرار می گیرند.
حالت دوم، پیمون فاصله نام دارد، زیرا فاصله ی دوخط پیمونی، همان فاصله ی دو نامی متقابل عناصر ساختمانی است. در این حالت عمدتاً در سیستم های متشکل از صفحات پیش ساخته (جدارها)به کار می رود.

عناصر باربر و غیرباربر «جدا کنده» بر محور شبکه مماس می باشد. نمونه ی شبکه ی مدل بافاصله ی خنثی که عنصر ساختمانی در آن فاصله قرار دارد.

در ساختمان های صنعتی، خط شبکه ی پیمونی، از بالاترین و پایین ترین نقطه عنصر باربر می گذرد.
حالت سوم، می تواند در سیستم های اسکلت دار- هنگامی که بعضی از عناصر سازه و صفحات پیش ساخته در قرار نمی گیرند- به کار رود. در اینگونه موارد باز دو حالت خاص می تواند به وجود آید:
۱) عناصر اسکلت بر روی محورها و صفحات پیش ساخته خارج از محور پیمونی قرار می گیرند.
۲) محور صفحات پیش ساخته بر محور پیمونی منطبق می شود، در حالیکه عناصر اسکلت سازه، خارج از محورها می باشد سیستمی که در بنای دانشگاه «ماربوگ» به کار رفته، نموه ی کاملی از این حالت است.

عناصر باربر و عناصر جدا کننده، در یک صفحه قرار ندارند، بنابراین دو وضعیت پیش می آید:
۱) عنصر باربر بر روی شبکه ی مدولار قرار دارد و عنصر تقسیم کننده ی فضا بیرون آن.

در کنار این سه حالت کلی مربوط به وضعیت عناصر ساختمانی نسبت به خط پیمونی، حالتهای مختلف دیگری هم وجود دارد: برای مثال:
حالتی که در آن تکیه گاه سیستم سازه بر محور پیمونی قرار دارد و یکی از نماهای صفحات پیش ساخته بر خط پیمونی مماسی باشد.
یا حالتی که طی آن، تکیه گاه های سیستم سازه و صفحات پیش ساخته- هر دو- بر خطوط پیمونی مماس می باشند.

۲) عناصر باربر در شبکه ی پیمونه ای حالت مماس دارند. در حالی که عناصر جدا کننده ی فضاها، بر روی محور شبکه قرار دارند، ساختمان دانشگاه ماربورگ، آلمان.

دو سیستم تقسیم بندی فضا در درون شبکه ی پیمونی با پایه ی ۱۰/۰ متر. هر دو سیستم بر خطوط شبکه مماس بوده، فاصله ی پیمون پایه را پر می کنند.
انواع مختلف پیمون
پیمون پایه ی ۱۰ سانتی متری رقم  اول سری پیمون را تشیکل می‌دهد.
برای تعیین این ارقام، باید ضوابط گوناگون ناشی از مصالح مصرفی و روند عمل آوردن آنها، روش های تولید و ویژگی های ساختمانی را مشخص کرد.
در نتیجه چندین نوع پیمون بر حسب عملکرد آنها در نظر گرفته می شود:
پیمون مصالح
پیمون تولید
پیمون حمل و نقل و نصب
پیمون تجهیزات بهداشتی
پیمون تاسیسات
۱) پیمون مصالح: این نوع پیمون، تاثیر مصالح انتخاب شده برای اجرای طرح را منعکس می کند.
۲) پیمون تولید: این نوع پیمون، با ضروریات ناشی از فرآیند تولید یک عنصر ساختمانی مرتبط است.
۳) پیمون حمل و نقل و نصب:  این نوع پیمون، شرایط حمل و نقل و نصب قطعات را منعکس می کند. عرض و مقطع معابر و  همچنین وزن قطعات برای ابعاد آنها محدودیت هایی ایجاد می کند.
۴) پیمون تجهیزات بهداشتی:  این نوع پیمون به نوع تجهیزات بهداشتی و محل نصب آنها بستگی دارد هر سیستم مطالعه شده و پیشرفته ی تاسیسات بهداشتی، باید شامل عناصر بهداشتی خاص بوده و در برگیرنده لوله ها، کانال ها و دستگاه ها و پوشش های عایق باشد. شناخت ویژگی ها وابعاد لوله‌ها و کانال ها و دستگاه ها، عامل تعیین مناسب ترین اندازه هاست کمه رقم پیمون بهداشتی آن را تثبیت می کند.
۵) پیمون تاسیسات:  به همین ترتیب، تجهیزات متصل به ساختمان- از قبیل قفسه های کتاب ، گنجه ها، صفحات در های کشویی و تاشو- پیمون اینگونه تجهیزات را تعیین می کندکه این پیمون هم باید مشمول سیستم کلی پیمونی باشد.
پیمون هایی هم وجود دارد که به انها پیمون های فرعی یا ثانوی می گویند و تعداد آنها را می توان به طور اختیاری و برحسب نوع ساختمان و سیستم مورد طرح، افزایش داد. سیستم های گرمایش، روشنایی، تهویه ی مطبوع و غیره می توانند دربعضی موارد تابع این نوع پیمون های فرعی باشند.
پیمون پایه، تعیین کننده ی سری ارقام است، در حالی که پیمون طرح در هر سیستم بخصوص، ارقام مربوط به طرح سازه و طرح های معماری را تعیین می کند پیمون سازه، تثبیت کننده ی ارقام و ابعاد عناصر تامین کننده ی ایستای بنا، است در سیستم هایی که عناصر ساختمانی آنها در عین تامین ایستایی، فضا را هم تقسیم می کنند، پیمون  سازه همان پیمون طرح می باشد.
اما در سیستم های دارای اسکلت باربر مستقل، شبکه بندی های مربوط به سازه وعناصر تقسیم کننده ی فضا، دو سیستم فرعی را تشکیل می دهند. در این حالت پیمون سازه ی مستقلی وجود دارد که رقم آن به مقادیر بارها و مقاومت مصالح مصرفی، بستگی دارد، برای مثال پیمون های زیر، سیستم های ساختمانی پیمونی انگلیس- موسوم به کلاسپ- را مشخص می کنند:
پیمون پایه = M 1
پیمون طرح = M 6
پیمون سازه  = M 24 یا M 36
پیمون تجهیزات بهداشتی =M 12

کیفیت خاص پیمون
ناحیه ی خنثی:  چنانچه سیتم اصلی عناصر نگه دارنده- حال به دلایل اقتصادی و ویژگی مصالح انتخاب شده با شبکه ی حاصل از پیمون پایه یعنی ۱۰ سانتی متر، قابل انطباق نباشد. انقطاعی در سیستم کلی به وجود می آید که در این حالت، در محل قطع پیوستگی شبکه ی پیمونی، یک ناحیه خنثی به وسیله ی دو خط پیمونی- که بر دو عناصر ساختمانی مماس می باشند- ایجاد می شود.
اما فضای بین نوار خنثی، همواره بر اساس پیمون پایه یا پیمون طحر تقسیم بندی می‌شود در تصویر، رقم ۱ نشان دهنده ی ناحیه خنثی است.
شبکه ی پلان:  آنچه تا به حال در سیستم های مبتنی بر اسکلت سازه، معمول و متداول بوه، مقدم دانستن سیستم سازه است بر سیستم عناصر تقسیم کننده ی فضا (تیغه ها). در این صورت، سیستم جدارها الزاماً تابع سیستم سازه شده و ارقام آن با شبکه ی سازه تطبیق داده می شود یا ترتیبی صورت می گیرد که عناصر تقسیم کننده وعناصر سازه، به هیچ وجه با هم برخورد نداشته باشند و یا چنانچه عناصر تقسیم کننده ی در محور عناصر سازه قرار گرفتند، آنها را با قطعات ویژه ای به عناصر سازنده متصل کنند. اما اگر تقدم سیستم سازه بر سیستم تقسیم فضاها را معکوس کنیم دیگر نیازی به آن قطعات گران نخواهیم داشت. در این صورت سیستم تقسیم کننده ی فضاها به سیستم مبدا و مقدم مبدل شده و عناصر مختلف ان، بر روی خط پیمونی قرار می گیرند. سیستم سازه هم جنبه ی ثانوی به خود می گیرند و  عناصر آن در کنار خط پیمونی جای می گیرند در این شرایط، سیستم تیغه ها و سیستم پایه ها، از دو شبکه پلان جدا از هم که هر دو با شبکه پلان اصلی مرتبط می باشند تابعیت می کنند. هرگاه خطوط ثانوی سیستم سازه در یک طرف و یا در دو طرف خط شبکه پلان قرار بگیرند، یک نوع نوار به وجود می آید که گاهی آن را «نوار پیمونی» می نامند.

۱) محدوده ی خنثی، پیوستگی شبکه ی پیمونی قطع شده است.
کنج های داخلی و خارجی:  قابلیت توسعه یافتن یک سیستم، مساله انعطاف پذیری ان را مطرح می کند. سیستم هایی که محور همه ی عناصر آن، روی خط پیمونی پلان قرار دارند از هر جهت انعطاف پذیر هستند.
در هر حال، چنانچه عناصر ساختمانی بر روی خط پیمونی قرار نداشته و مماس بر آن یا در کنار ان باشند کنج هایی به وجود می آید که به آنها کنج (گوشه) های خارجی یا داخلی می گویند.
برای اتصال دو جداره در کنجه های خارحی، راه چاره نسبتا آسان است: اضافه کردن یک عنصر بخصوص کنجی ولی کنج های داخلی مشکلاتی ایجاد می کنند. چرا که صفحات تشکیل دهنده ی آنها باید کوتاه تر شوند تا با عناصر مخصوصی، به هم متصل شوند و لبه های این صفحات کوتاه تر هم باید به شکل زاویه ۴۵ درجه ساخته می شوند و این در حالی است که چنین صفحاتی در جاهای دیگر سیستم به کار نمی روند.

سیستم های تک بعدی و چند بعدی
هر سیستمی، درجه ی انعطاف پذیری متفاوتی دارد بعضی از سیستم های آزادی عمل وسیعی را به مهندس معمار می دهند. در حالی که بعضی دیگر امکانات طراحی او را به طور محسوسی محدود می کنند درجه ای انعطاف پذیری سیستم های مختلف به طور کلی تابع دو عامل است یکی وجود نقاط اتصال و کنج هایی که اتصال قطعات با یکدیگر رااز هر طرف ممکن سازند و دیگر محدودیتهای موجود در هر سیستم خاص، ا ز لحاظ تعداد طبقاتی که با آن سیستم قابل اجرای می‌باشند.
سیستم خطی:  سیستمی که توسعه ی آن در فضا تنها از یک جهت امکان پذیر باشد سیستم خطی نام دارد و سیستم های دوبعدی و سه بعدی سیستم هایی هستند که در دو یا سه جهت عمود بر هم قابل توسعه می باشند.
عناصر ساختمانی
مصالح ساختمانی، فرآورده های نیمه پرداخت شده اجزای ساده، قطعات متصل به هم.
عناصر تشکیل دهنده ی یک سیستم ساختمانی- می توانند به روش‌های متنوعی گسترش پیدا کنند.
عناصر ساختمانی مختلف را می توان بر حسب پیش سازی در  کارخانه، به رده های زیر تقسیم کرد:
مصالح ساختمانی: مقوا، صفحات پوشش بام.
فرآورده های نیمه پرداخت شده: پروفیل های فولادی،ورق های مسطح یا موج دار و…
اجزای ساده: تیرها، تیرچه ها، پیچ ها، مهره ها،  اتصالات و ..
قطعات متصل به هم: صفحات چند لایه ای (ساندویچی)، اجزای درها و پنجره ها و …

عناصر یک تکیه گاه در سیستم کلاسپ، پروفیل های چهارگوش آلومینیومی

عناصر تکیه گاه در سیستم دیکرهوف ویدمان: ستون بتنی با ضامن (نگهدارنده)

کارخانه ساخت عناصر تقسیم کننده (جدا کننده)
درجه ی پیش سازی در کارخانه، در این عناصر سیر تصاعدی را می پیماید، در مورد گروه اول، قسمت عمده ی عملیات باید در کارگاه و پای کار صورت بگیرد در حالی که برای گروه چهارم تمام عملیات در کارخانه انجام شود. به طور کلی، عناصر به پنج دسته طبقه بندی می شوند:
دسته اول: عناصر صرفاً حامل: پایه ها، تکیه گاه ها، اسکلت های بنا.
دسته دوم، عناصر صرفاً تقسیم کننده ی فضا: تیغه های داخلی سبک، اجزای در و پنجره ها، نماهای سبک و نماهای پرده ای.
دسته ی سوم، عناصر حامل- تقسیم کننده ی فضا: صفحات نما، جدارهای داخلی حامل بار و اجزای تشکیل دهنده ی سقف.
دسته ی چهارم: عناصر حجره ای که یک واحد فضایی کامل را تشکیل می دهند.
دسته پنجم: عناصر ویژه: راه پله ها، آسان برها و تاسیسات بهداشتی و ساده.
عناصر صرفاً  حامل:  این گونه عناصر، همواره به سیستم های اسکلت ساز تعلق دارند و بر حسب اجزاء و عملکرد اسکلت به شرح زیر می باشند:
پی ها:  در اتحاد جماهیر شوروی اغلب از کرسی های بتنی ساخت کارخانه استفاده می شود که روی لایه ای از ماسه قرار می گیرند.
پایه ها: اغلب از فولاد یا بتن مسلح ساخته می شوند و طول هر یک، ممکمن است از یک یا چند طبقه درازتر باشد در راس و یا در طول این عناصر، به منظور تعبیه ی اتصالات تکیه گاه های برجسته پیش بینی می شود.
در سازه های فلزی، پیچ و در دستگاه های بتنی، میله های فولادی، متصل به بتن، اتصالات را نگه می دارند.
عناصر صرفا تقسیم کننده ی فضا:
۱) قطعات بتن نما اعم از نفوذ پذیر یا نفوذ ناپذیر.
۲)صفحات چند لایه ای (ساندویچی)
۳) صفحات مجوف فلزی، آلومینیومی ویا فولادی که فضاهای درونی آنها- به منظور پیش گیری از تبادل – باید با هوای خارج ارتباط داشته باشد و در هر صورت تهویه شود.
این سه نوع صفحات پیش ساخته، ضمن محافظت از جدارها در مقابل عوامل جوی، امکاناتی هم برای جلوه بخشیدن به نما در دسترس طراحان قرار می دهند صفحات بتنی، می تواننند دارای نمایی از بتن شسته باشند.

طرز اتصال قطعات مختلف ساختمانی

عناصر حامل با کارکرد تقسیم کنندگی فضا:  عناصر این دسته را صفحات پوشش سقف ها و جدارهای مربوط به سیستم های سنگین تشکیل می دهند که از بتن یا بتن و آجر و به صورت قطعات دیوار آجری سالخت کارخانه تهیه می شوند این عناصر، با تحمل بارهای مختلف، ایستایی بنا را تامین می کنند و از این رو باید با عناصر مقاومی به هم متصل شوند قطعات مخصوص نماهای خارجی معمولاً شامل یک لایه از مواد عایق کننده بین دو  صفحه از مواد مقاوم و سنگین است و نماهای داخلی آنها از بتن مسلح می باشد لبه های بالایی و پایینی و یا نعل درگاه ها و آستانه های این نوع قطعات- که متحمل بیشترین بار هستند- باید با دقت خاصی طراحی واجرا می شوند.
جایی که دهانه ها کوچک هستند، عناصر مخصوص سقف ها می توانند به شکل یک صفحه (تاوه)ی ساده ی بتنی باشند و جایی که دهانه بزرگ تر هستند می توانند با بر آمدگی هایی (تیرهای فرعی، تیرچه) تقویت شوند. سیستم های سنگین پیش ساخته- برخلاف بتن ریخته شده در محل- این نقطه ی ضعف را دارند که بتن ریزی قطعات پیش ساخته به طور یکسره انجام نمی گیرد واز این رو در نقاطی که متحمل حداکثر فشار یا تنش استاتیکی هستند- یعنی در فصل مشترک قطعات- درزهایی به وجود می آید  به همین منظور، یک معمار آمریکایی به نام سی. کخ، روشی را پیشنهاد کرده که طی آن می توان به وسیله ی کابل های فولادی مقداری از عدم ایستایی قطعات بتنی منفصل را جبران کرد.
در چند سال گذشته، صفحات حامل و تقسیم کننده ای به بازار آمده که از مصالح سبک وزن تشکیل شده اند. در حالی که در عناصر سنگین، لایه های مقاوم، هر یک به طور جداگانه بار تحمل می کنند. در قطعات سبک جدید- مانند پوسته ی تنیده-  عناصر مختلف داخل هر قطعه، یکپارچه در مقابل بار مقاومت می کنند.
لایه های نمای این عناصر سبک ازچوب فشرده، آلومینیوم، صفحات ایرانیت، مقوا یا کاغذ، ولایه درونی آنها از ابر پلاستیکی درشت یا نوارهای مقوا تشکیل شده است.
قطعاتی هم که برای سقفها تهیه شده است که هم عمل تحمل بار را انجام می دهند وهم عمل تقسیم فضاها را برای مثال در سیستم unistrut constrction برای ساختن سقف از عناصر حامل لوله ای شکل استفاده شده که بر حسب نیاز- مثلاً در مدارس یاادارات- به وسیله ی تیغه های سبک قابل تقسیم بندی می باشند.

عناصر قابل حمل با کارکرد کاهش صوت طبق اصل چند لایه بودن

وضعیت کارگاهی در مسکو و طریقه سرهم بندی عناصر

عناصر قابل حمل نما، مربوط به ساختمان های سبک متشکل از عناصر ساندویچی شکل (چند لایه ای) دارای سیمان پوششی و عایق در وسط آن: کارخانه ی اترنیت AG، سوییس

سلول های سنگین برای ساختمان مدارس، سیستم واریل، سوییس

سلولهای سبک، سیستم کالدر، انگلستان

اتصالات (مونتاژ) عناصر پیش ساخته
درزبندی- عایق و رطوبت و هوا
به گفته یک متخصص فن ساختمان سنگین «کسی که بر فن اتصالات تسلط یابد از ساختمان پیمونی شناخت کافی به دست می آورد». فن اتصالات، به راستی هم دشوار ترین مساله ی سیستم های ساختمان پیمونی است هر گاه در بناهای معمولی شکافی پدید آید مرمت آن برای مهندسان معمار کار دشوار است اما در ساختمان های پیمونی پیش ساخته تعداد زیادی شکاف اجتناب پذیر است و باید آنها را در مقابل آب و باد (هوا) کاملاً غیر قابل نفوذ ساخت. نصب قطعات پیش ساخته، ایجاب می کند که فواصلی بین آنها در نظر گرفته می شود  که نقش زیر را دارند:
جبران تغییرات به وجود آمده، در حجم قطعات ، و نیز جبران حرکات جزیی کل بنا ناشی از نشست عادی آن و زمین لرزه ها.
جلوگیری از نفوذ آب وباد به داخل بنا.
تامین  عایق حرارتی مطلوب.
ایجاد یک نمای خوش منظر و مشخص کردن شکل عناصر تشکیل دهنده ی نما.

اتصالات بسته وباز : درسالهای شروع کار پیش سازی، گرایش عمده در جهت مسدود کردن کامل درزها طبق روش ساختمان های معمولی بود اما در طی سالهای اخیر تمایل به باز گداشتن درزها بوده تا راه خروجی برای بخار آب وجود داشته باشد.
اتصال بسته:  این نوع اتصال، امروزه تقریباً در همه سیستم های سنگین متداول است پس از نصب عناصر پیش ساخته در محل و ریختن بتن در اطراف میله های آهنی اتصالی، درز حاصله را با یک نوع ماستیک مخصوص که هممواره حالت لاستیکی خود را تا حدی حفظ می کند پر می کنند.
اتصالات باز:  دلیل انتخاب اتصالات باز بتنی این است که هرگاه نمای بنا در معرض فشار باد قرار گیرد، اگر جریان باد پس از عبور از یک درز باریک وارد یک فضای برتری شود کاهش می یابد. این فضای خالی را که در تمام طول درز اتصال بین دو قطه پیش ساخته به صورت شیاری تعبیه می شود فضای ا نبساط می نامند از طرف دیگر،  عملاً ثابت شده است که آب باران هم به نقطه ای جلوتر از فضای انبساط، نفوذ نمی کند. در این شرایط کافی است که باران را با
وسیله ی مناسبی به بیرون هدایت کنند و با نصب یک تورپشه بند فلزی، جلوی نفوذ حشرات را بگیرند تا فضای داخلی بنا از هر عامل نامطلوب خارجی در امان باشد. روش اتصال باز در انگلستان تکامل یافته و در ساختمانهای مناطقی که دارای معادن زیر زمینی هستند و در معرض نشست و یا لغزش های قابل ملاحظه ی خاک قرار دارند مکرراً به کار برده شده است. زیرا درزهای باز حرکات خاک را در خود خنثی می کنند.
درجه دقت اندازه ها و اختلاف مجاز
نصب و اتصال عناصر پیش ساخته، مستلزم درجه دقت معینی در اندازه ها است تا این عناصر به طرز پیش بینی شده ای در ساختمان – طبق پیمونی- قرار گیرند اما همین عملیات نصب و اتصال، مستلزم وجود یک جای بازی مشخص است که تا عمل نصب قطعات در محل تعیین شده، قابل اجرا باشد. بدین لحاظ دونوع اختلاف مجاز یا خط  در تعیین اندازه های حقیقی قطعات در نظر گرفته می شود که آنها را به اختصار «خطا» می نامیم: خطای تولید و خطای نصب یا جای بازی.

تفاوت مجاز (تولورانس):
۱) بالاترین استاندارد (میزان داده شده)
۲) پایین ترین استاندارد (جمع شدن
مصالح پس از ساخت)
۳) فاصله کم و زیاد شدن (تفاوت مجاز)
۴) اندازه ی ساخته شده
۵) میزان کم و زیاد شدن در نصب.

در هر قطعه ای تشکیل دهنده بنا، اصولا در وسط فاصله پیمونی مربوطه نصب می شود.

فهرست منابع و ماخذ:
– گزارش هیئت اعزامی از طرف وزارت مسکن وشهرسازی به کشور ایتالیا – شهریور ۱۳۷۸
– روند طراحی در بیش ساختمان (توماس اسمیت کارلوتستا- ترجمه: علیرضا جعفری) – چاپ اول تابستان ۷۹٫
– جزئیات اجرای ساختمان (مهندس حسین سوداگر) چاپ اول- مهر ۱۳۶۱٫
– تحقیق و توسعه سازه های بتنی پیش ساخته در ایران
– تحقیق درباره پنل های دیواری بیش ساخته (مترجم مهندس فاطمه مصطفوی) شماره انتشارات ۱۲۲- چاپ اول مهر ۱۳۶۹٫
– مقررات ملی ساختمان (مبحث یازدهم- اجرای صنعتی ساختمانها ۱۳۸۳) (تهیه کننده: دفتر تدوین و ترویج مقررات ملی ساختمان- نشر توسعه ایران)