تاریخچه مختصری از معماری و دکوراسیون داخلی

 معماری و دکوراسیون داخلی و چیدمان مبلمان اداری تخصص نسبتاً جدیدی به شمار می آید.این بدان معنی نیست که به هنر طراحی،معماری و دکوراسیون داخلی اخیرا پرداخته شده، بلکه بدان معنی است که به عنوان یک موضوع مستقل و خاصی مورد توجه واقع نشده بود. به طور معمول رویه کاران و سازندگان مبلمان  اداری پیشنهاداتی را برای معماری و دکوراسیون داخلی و یا ساماندهی منازل ارایه میدهند، و یا معماران کنترل بر طراحی داخل و خارج یک ساختمان را به طور کامل برعهده می گیرند. حرفه معماری و دکوراسیون داخلی  در اوایل قرن بیستم شکل گرفت. در ابتدا، افراد تازه کار و مشتاق عامل افزایش محبوبیت این رشته بودند.دکوراسیون خانه ها وظیفه خانم ها شناخته می شد،و آزادی تدریجی بانوان موجب شد که این رشته به عنوان یک حرفه مناسب برای ایشان ترویج یابد. نقش خانوادههای سنتی با تاثیر پذیرفتن از جنبش حمایت از حقوق زنان تغییر یافت و برخی از زنان اجازه یافتند تا فعالیتهای مستقل اقتصادی داشته باشند. مشاوره در خصوصی ساماندهی و دکوراسیون محیطهای مسکونی به عنوان یک حرفه مناسب و آبرومندانه برای ایشان شناخته گردید. در آغاز قرن بیستم، سرمایههای جدید به پیدایش طبقه ای از 

مشتریان ثروتمند انجامید که تمایل داشتند تا رفاه خویش را به نمایش بگذارند، از این رو، طراحان را برای طراحی مجدد 

خانههایشان بکار می گرفتند.

 

 

 

 

متخصصان صاحب نام این زمان عبارت بودند از: الزی د ولف ، لیدی سیبیل کولفلس"، ادیسی وارتن ، اگدان کادمان دوروتی

 دریپر و برادران هرتر هم پای خانه های شخصی ، کلوپ های زنان و مردان و سایر فضاهای عمومی که ثروتی اندوخته بودند تا مردم را سرگرم کرده و خود مورد استقبال قرار گیرند، از جمله فضاهایی بودند که مورد توجه طراحان داخلی قرار داشتند.دکوراتورها ، مبلمان  اداری ، مبلمان ، بافته ها ، رنگ و نور را کنترل و هماهنگ می کردند تا زمینهای اشرافی برای مهمانی های بزرگ اجتماعی را پدید آورند. انتشار کتابهایی نظیر «خانه ای با سلیقه خوب» (۱۹۱۳) نوشته الزی د ولف، و کتاب «دكوراسيون خانه ها"» نوشته ادیس وارتن و اگدن کادمن به توسعه مقبولیت این حرفه و شناخته شدن کار دکوراتورهای  داخلی به عنوان یک تخصص با موجودیتی مستقل  از کار رویه کاران و نقاشان صحنه پرداز که پیش از آنان به فعالیت مشغول بودند کمک می کرد. وارتان و کادمن احتمالاً اولین کسانی بودند که واژه « معماری داخلی »را به جای معماری و دکوراسیون داخلی و باز سازی خانه ها بکار بردند: «یک ساختمان با هر هدفی که بر پا شده باشد، میبایست در ارتباط جدی با نیازهای ان هدف ساخته شود.دکوراسیون ساختمان می بایست - با محدودیتهای سالاهای آن هماهنگ باشد ( نه بدان معنی که دکوراسیون می بایست نقشی سازه ای داشته باشد)، و در اثر این هماهنگی طرح کلی دکوراسیون با ساختمان، و جزییات بخشی های مختلف د كوراسيون با یکدیگر، هنگی داد داد می آید که معماری را ساختن متمایز می گرددد. بنابراین تمام معماری هاو دا کراسیون های خوب (که هرگز نباید فراموش شود که همان معماری داخلی است) می دادست منطبق بر رادتم و منطق دانشد.» در طی قرن بیستم بسیاری از طراحان عنوان دکوراتور داخلی را برای خود برگزیده بودند و برخی نیز تنها واژه دکوراتور را بکار میبردند، سایرین نیز درگیر پروژههای بزرگ بودند. به عنوان مثال طراح پرکار دوره بین دو جنگ جهانی، رابرت اتکینز با ساختمان دیلی اکسپرس که دارای فضای داخلی پر زرق و برق و به سبک آرت دکو بود شناخته می شود، ساختمانی که در خیابان فیلیت لندن ۱۲ واقع شده و در سال ۱۹۳۲ تکمیل گردید. موزاییکهای طلایی و آبی باشکوهی که در داخل این بنا بکار رفته بود مکمل و متناسب با این بنای ساخته شده از فولاد و شیشه بود. این تنها یک پروژه دکوراتیو نبود بلکه یک طرح تفسیرگرایانه بود. این در حالیست که فضاهای داخلی مینی مالیست مکتب مدرنیسم، فضای کمی را برای تفسیر و یا هرگونه مداخله ای باقی گذارد. معمارانی نظیر آدولف لوس " و لوکربوزیه فضاهای داخلی خویش را مجزای از ساختمان در نظر نمی گرفتند، بناهای ایشان عاری ازتزیینات و دکوراسیونهای غیر ضروری بود.

بسیاری از پروژههای اولیه آدولف لوس بیش از آنکه یک معماری خالصی باشد را می توان به عنوان طراحی داخلی به شمار آورد. او در ترویج این مساله از طریق کارهای اولیه و نوشته هایش در روزنامه داس آندره موثر بود. طرح لوکربوزیه برای آپارتمان بستگویی در پاریس دارای فضای داخلی با هدف بازنمایی یک سالن سورئالیست بود، آپارتمانی که پشت بامش به گونه ای طراحی شده بود تا همانند یک کشتی اقیانوس پیمای مجلل به نظر آید. اما فضاهای داخلی طراحی شده توسط امیلیوتری به ندرت به موضوع ساختمان توجه دارد و آنها را می توان نقطه بارز گسست و تنشهای میان دو حرفه برشمرد. در طی سالهای پس از جنگ جهانی دوم، حرفه طراحی داخلی شروع به شکوفا شدن نمود و جایگاه و موقعیتش در جامعه بهبود یافت. در دهه ۱۹۵۰ این رشته به رسمیت شناخته شد و به عنوان یک حرفه با حقوق مشخصی توسعه يافت، انستيتو دکوراتورهای بريتانيا' (IIBD) که در ۱۸۸۹ بنیان گذاشته شده بود واژه طراحان داخلی را در ۱۹۵۳ به عنوان خود افزود. در ۱۹۷۶ واژه د کوراتور نیز حذف شد و نام انستیتو طراحی داخلی بریتانیا (BIID) بر آن نهاده شد و در ۱۹۸۷ به «انجمن رسمی طراحان » (CSD) تبدیل گردید. انسـتيتو دکوراتورهای داخلی آمریکا در ۱۹۳۱ تاسیسی گردید و در دهه ۱۹۷۰ به «انجمن طراحان داخلی آمریکا» (ASID) تبدیل گردید. در آسیا «فدراسیون بین المللی طراحان و یا معماران داخلی» (ifilDA) و «انستیتو همکاری بین المللی طراحی آسیا» (AIDIA) دو سازمانی هستند که طراحان حرفه ای می توانند عضو آنها شوند. همانند سایر حوزههای خلاق طراحی نظیر گرافیک و طراحی صنعتی، نقش طراحان داخلی تبدیل به یک کار تخصصی گردید. پس از آن نشریات و کتابها به این جایگاه تازه تاسیسی می پرداختند، حتی نشریه با سابقه «آرشیتکچرال ریویو» صفحاتی را تحت عنوان «فضاهای داخلی جدید» اختصاص داد. امروزه طراحی داخلی به عنوان یک تخصصی که با حوزههای متعددی در ارتباط است شناخته می شود. طراحان داخلی برای طراحی فروشگاهها، نمایشگاهها، فضاهای کار، تفریح، رویدادها، برندینگ، طراحی صحنه، فضاهای درمانی و حتی معماری مشاوره میدهند. در حالیکه این حرفه در انگلستان هنوز از جایگاه قانونی برخوردار نیست، در اروپا و آمریکا کارهای طراحی 

داخلی تنها توسط طراحان داخلی دارای پروانه، مجاز بوده و انجام می گیرد.