گروه معماران " انجمن دیوار چین " خانه ای را طراحی کرده اند که نسبت به تعامل رابطه ی فضای درون – بیرون رویکردی کاملا متضاد داشت. دکوراسیون منزل «خانه ی سوئیت کیس» به معنی چمدان که گری چانگ، بنیان گذار موسسه معماری و طراحی صنعتی اِج دیزاین (EDGE Design)، در سال 2002 در هنگ کنگ طراحی و دکوراسیون داخلی کرد به جای اینکه در تعامل با فضای باز باشد، مانند یک عنصر پنهانی و مرموز با فضای زیرِ زمین در ارتباط است. این خانه ای ست که به اصطلاح باید کشف و رمزگشایی شود و مانند هر خانه ی دیگری تمام زوایا و جزئیات نما و فضای درونی و دکوراسیون داخلی خود را به راحتی بروز نمی دهد. درهای بزرگ این خانه در کف قرار دارند و رو به فضاهای وسیع غذاخوری، حمام و انبار باز می شوند.
مانند یک جعبه ی جواهرات یا صندوق مهمی که برای پنهان نگه داشتن وسایل ارزشمند استفاده می شود، این خانه و دکوراسیون داخلی آن نیز لایه های پنهانی زیادی دارد که باید با صرف زمان و دقت زیاد آنها را پیدا کرد. گری چانگ با ایجاد فضایی رمزآلود، با ایجاد سانسورهای بصری و در خفا قرار دادن ها سعی در خلق ایجاد فضایی خیال انگیز و دکوراسیون منزل رویایی نموده است.
خانه ی چوبی سوئیت کِیس با الوارهای طویل و مستحکم خود، مقیاس و ارگونومی انسانی را لحاظ کرده و خارج از آن هیچ عاملی وجود ندارد که به دید بصری یا حسی ِ کاربر از عمق و وسعت فضا کمک کند. تنها همین خانه است که دیده و احساس می شود، با اتاق هایی که مانند حفره هایی مدفون در زیرِ زمین هستند، از بیرون اصلا دیده نمی شوند و متقابلا به بیرون هم دید ندارند. بنایی که با چنین ایده خلاقانه ای طراحی و ساخته شده و تا حدی یادآور بازیگوشی های بچه گانه و میل به سرکشی در اطراف و کشف گوشه های پنهان خانه ها است، از طرفی شبیه به سلول و از منظر دیگر (به علت نحوه ی باز شدن در اصلی ورود به خانه که در کف قرار دارد و پلکان کرکره ای آن) شبیه به اتاق های زیر شیروانی ست که همیشه محلی منزوی و رمزآلود بوده است.
همیشه ایجاد دکوراسیون منزل با فضایی گرم و کنجی صمیمی در قسمتی از فضای نیمه عمومی خانه های بزرگی که معمولا افراد زیادی در آنجا رفت و آمد می کنند یکی از دغدغه های طراح داخلی است که اگر رعایت نشود به راحتی می تواند خانه را تبدیل به محیطی سرد و بی روح کند. حال همین استراتژی در خانه ای به مساحت تنها 75 متر مربع به کار رفته است. آتلیه باؤ-واؤ که در سال 1992 و در توکیو ژاپن تاسیس شد و به نگرش انتزاعی و خلق نامتعارف فضاها معروف است، در پروژه خانه ی جی.اِی.ای (GAE) دست به ابتکار جالبی زد. در قسمت مرکزی این خانه که در سال 2003 برای آکیرا و میوکو ناگِی طراحی و دکوراسیون شد، اتاق کار و مطالعه قرار دارد اما محدوده ی این فضا در کف خانه به عمق فرو رفته، گویا در حال غرق شدن و پایین رفتن است؛ فضایی عالی برای آکیرای روزنامه نگار که هم کنج خلوت خود را برای تمرکز و خوب نوشتن در اختیار داشته باشد و هم وجود همسرش را در نزدیکی خود احساس کند.
دکوراسیون داخلی این فضا با دیوارهای این بخش از خانه، که مانند گودالی در عمق زمین فرو رفته و فاقد سقف است، با قفسه هایی انبوه از کتاب و مجلات پوشیده شده است: هم کتابخانه است و هم دفتر کار. مدیران جوان آتلیه، یوشیهارو تسوکاموتو و مومویو کایجیما، این خانه را به عنوان جرئی از سری پروژه های خود، که عنوان “Pet Architecture” را به آنها داده اند، در شهر پر ازدحام توکیو ساخته اند که در همه ی آنها، مانند خانه ی جی.اِی.ای ، فضاهای کوچکی در دکوراسیون داخلی ساختمان وجود دارد که به علت کمبود جا ، بسیار کاربردی ست و به علاوه، مصداق همان محو شدن تدریجی مرزها و ادغام فضاها در دنیای امروزی هم هست. مزیت اصلی زندگی و کار در خانه هایی که با ایدئولوژی تفکیک/ادغام فضاها و دکوراسیون منزل ساخته شده اند، این است که هم تنهایی و سکوت لازم برای فعالیت و تمرکز کاری را در اختیار دارید و هم در کنار سایر اعضای خانواده به سر میبرید، هم در خانه هستید و هم محیط کار مطلوبتان را در نزدیکی خود دارید؛ در ضمن به شیوه ی خلاقانه ای هم از فضا حداکثر استفاده را کرده اید.
