در ادامه غائله عدم پخش گفت وگوی عادل فردوسی پور با محمدجواد ظریف چهره شاخص هیات دولت و وزیر مورد تایید رهبر معظم انقلاب، برای شب یلدا، روزنامه جام جم ارگان مکتوب صداوسیما نیز وارد گود دعوای یکطرفه (یکطرفه از این جهت که تا این لحظه عادل روزه سکوت اختیار کرده) شد و غیر از لزوم کسب اجازه از مدیران صداوسیما برای انجام مصاحبه ها(!) برترین مجری سیمای جمهوری اسلامی را از خطر اخراج هراساند!

نکته عجیب اینجاست که روزنامه ارگان تلویزیون حکومتی ایران، از مثال هایی برای یادآوری موارد مشابه مورد اخیرعادل فردوسی پور استفاده کرده که کوچکترین قرابت یا شباهتی به موضوع رخ داده در برنامه 90 ندارند. عادل کدام مدیر بالادستی را مورد ضرب و شتم قرار داده که اکنون با جرمی کلارکسون بزرگ مقایسه می شود؟ اصولا عادل در تمام این سال ها با کدام مدیر ارشد خود بد و درشت حرف زده است؟ عادل به کدام دسته از مخاطبان برنامه اش توهین کرده که شبیه جیم نانسی باشد؟ و یا از کدام برنامه یا مجری و تهیه کننده دیگری مرتکب دزدی حرفه ای شده که حالا لایق قرار گرفتن کنار مواردی چون فرید زکریا باشد؟

نکته مهمتر از همه اینکه چه شده روزنامه وابسته به بزرگترین رسانه کشور که این روزها مورد انتقاد نمایندگان مجلس نیز قرار گرفته، از الگوهایی در بی بی سی و سی ان ان و رسانه های مستکبر شبیه به آن کد می آورد و سرمشق می گیرد؟

آیا تا به حال که عادل نمایندگان طیف اصولگرا را برای پاسخگویی درباره موضوعات مختلف روی خط تلفنی 90 فرا می خواند و یا حتی نظیر برنامه معروف انتقال تیم نفت به اراک آنها را برای ساعت ها مهمان استودیوی برنامه و آنتن زنده اش می کرد، از کسی اجازه گرفته بود؟

تا جایی که ما می دانیم تهیه کننده برنامه ای مثل نود و شخصیتی در قواره عادل فردوسی پور که نام موفق ترین کانال تلویزیونی ایران با اسم و قیافه و کنایه های شیرینش گره خورده و دلیل حجم عظیم مخاطب امروزی این شبکه است، نباید هر آیتم برنامه اش را با مدیران اصلی و بالانشین صداوسیما هماهنگ کند و پیش از برنامه هر هفته کنداکتور خود را برای تایید به ساختمان شیشه ای و دفتر رییس  سازمان ببرد.

بهتر است دوستان بیش از این دستپخت بدمزه و تلخ خود را هم نزنند و بوی مشمئزکننده دخالت سیاست در معدود برنامه های مورد علاقه مردم را به مشام تیز مخاطبان نرسانند که اگر به این رویه ادامه دهند، سابقه نشان داده که پیش از چشیدن طعم این آش آلوده به فلفل جناح بندی ، سفره را ترک خواهند کرد و غذای گرانی که با پول بیت المال طبخ می شود مشتری نخواهد داشت. 

مجموعه رفتارهای نامتناسب مجموعه صداوسیما با نیروهای خاص و نخبه اش در تمام سال های اخیر نشان می دهد که خودزنی به سبک آنچه در ماجرای فیتیله ای ها رخ داد، به هیچ وجه غیرمنتظره نبوده و نیست. برخوردی گازانبری با صاحب گفتار یا پنداری که مدیران رده بالای رسانه ملی نمی پسندند، مد شده است و هر سرمایه صعب الوصولی با کوچکترین تضاد با الگوی دیکته شده به جاده حذف سوق داده می شود. مردم شاهد و ناظر این طرز تفکر شکست خورده اند و آنها هستند که تصمیم می گیرند چنین رسانه ای را تماشا کنند یا خیر؟ انتخاب با دوستان، هرچند هزینه سنگین آزمودن این هزاربار آزموده، از محل اعتبار رسانه ای است که هنوز پسوند «ملی» را جای «میلی» مقابل خود می بیند.