اصلاح طلبان برای انتخابات مجلس به دنبال ائتلاف با اصولگرایان معتدل و یا اعتدالگرایان و طرفداران دولت  نیستند و این تصمیمی است که دوم سوم شورای سیاستگذاری اصلاح طلبان با آن موافقت کرده اند؛ تصمیمی که البته نشانه های زیادی را در دل خود دارد. این محور گزارشی است که یکی از روزنامه های نزدیک به اصلاح طلبان روز گذشته (شنبه) منتشر شده بود.

 تصمیم اصلاح طلبان برای حضور مستقل در انتخابات و بدون حضور در ائتلاف های انتخاباتی ـ که اتفاقا اصولگرایان و طرفداران دولت به شدت به دنبال آن هستند ـ از یک سو، حاکی از اختلاف نظر آنان با رویکرد دولت حسن روحانی و کارگزارن دولتش است  و از سوی دیگر، در برخی جهات، تناقضات موجود درباره ادعای آنان درباره رد صلاحیت کاندیداهای اصلاح طلب را بر ملا می سازد.

بر اساس این گزارش، تمایل نداشتن اصلاح طلبان برای حضور در ائتلاف با دیگر همفکرانشان در دولت، به نوعی خط کشی انتخاباتی تلقی می شود و گویا اصلاح طلبان می خواهند دو سال پس از پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری، راه خود را از وی و دولتش جدا کنند؛ چه اینکه آنان سهم خود در پیرزوی حسن روحانی را قابل توجه و حیاتی می دانند و سهمش را ـ که پس از انتخابات در دولت روحانی به آنان رسیده است ـ بسیار ناچیز تر از آن می دانند که در دل ائتلاف با روحانی و کارگزاران دولتش انتخابات مجلس شورای اسلامی را پشت سر بگذارند؛ اختلافی که البته فقط بین اصلاح طلبان و دولت نیست، بلکه برخی از افراد دورن حزب کارگزاران سازندگی نیز به صراحت معتقدند که کارگزاران نیز نباید با دولت ائتلاف کنند و باید در قالب لیست واحد اصلاح طلبی و جدا از اعتدالگرایان طرفدار دولت، وارد رقابت های انتخابات مجلس شوند.

علاوه بر این، تصمیم شورای سیاستگذاری اصلاح طلبان مبنی بر عدم ائتلاف با  دولتی ها و یا اعتدال گرایان، به طور ضمنی باعث  زیر سؤال رفتن ادعای رد صلاحیت گسترده کاندیداهای اصلاح طلبان می شود؛ چه اینکه وقتی آنان تصمیم به حضور مستقل و خارج از هر گونه ائتلاف در انتخابات مجلس دارند، طبیعتا  به تعداد لازم کاندیدای تأیید صلاحیت شده در اختیار دارند که بتوانند لیست های انتخاباتی خود را مستقل ارائه دهند.

شاید گفته شود، در برخی شهرها هنوز نامزد معینی ندارند. این در حالی است که هنوز کار بررسی صلاحیت نامزدها به پایان نرسیده و با تعاملات صورت گرفته، امکان تأیید صلاحیت برخی افراد وجود دارد؛ اما اگر احزاب مختلف اصولگرایی هم می خواستند هر یک مستقل و بدون ائتلاف با دیگر  همفکرانشان در انتخابات شرکت کنند، قطعاً بسیاری از آنان هم در برخی از شهرها، کاندیدای تأیید صلاحیت شده ای در اختیار نداشتند. لذا گروه های مختلف اصولگرایی برای جبران این نقیصه به ائتلاف روی آورده اند و اصلاح طلبان گویا نمی خواهند این کار را بکنند و یا دایرۀ اصلاح طلبی را آن چنان تنگ و محدود گرفته اند که از میان این همه نامزد تأیید صلاحیت شده، هیچ کس را شایستۀ نام اصلاح طلبی نمی دانند. گویی فقط گروه محدودی از جامعه اصلاح طلب اند و عموم مردم چنین نیستند و این گروه نیز دقیقاً همان کسانی هستند که از نزدیکان این افرادند.

در این ارتباط، صادق زیبا کلام که حق استادی در تمامی رشته های علوم انسانی بر گردن دانشجویان علوم انسانی را دارند و روزانه در چند موضوع مختلف و بسیار متفاوت اظهار نظر می کنند، به این واقعیت توجه ندارند و رد صلاحیت چهره های اصلاح طلب را آن قدر بر زبان می آورد که فراموش می کند که اصلاح طلبان  انحصارگرایانه  و عدم همکاری شان باعث شده که در برخی شهرها کاندیدا نداشته باشند، وگرنه با اندکی تساهل و خروج از انحصارگرایی، آنان نیز می توانند با ائتلاف سازی، لیست ها و کاندیداهای خود را در همه استان ها برای حضور در انتخابات سازماندهی کنند.

تصمیم شورای سیاستگذاری اصلاح طلبان برای عدم ائتلاف با طرفداران دولت و اعتدال گرایان، بیش از همه به فردی مثل زیبا کلام ـ که با تحصیلات در زمینۀ شیمی در همه رشته ها و امور خود را صاحب نظر می داند ـ یادآوری می کند که اصلاح طلبان به قدر کافی برای حضور مستقل در انتخابات یا کاندیدا دارند و یا اگر همه در جایی کاندیدا ندارند، نمی خواهند با گروه های دیگر ائتلاف کنند، یا از میان افرادی که تأیید صلاحیت شده اند، کسی را به خود نزدیک نمی دانند و نمی خواهند از آنان حمایت کنند. در حالی که اصولگرایان برای حل رد صلاحیت کاندیداهایشان در برخی از استان ها انجام داده اند. اصلاح طلبان آنقدر این روزها به قدرت خود برای پیروزی در انتخابات مطمئن هستند که مجددا در حال تکرار انحصارگرایی و عدم همکاری سیاسی ـ که در مجلس ششم تجربه کردند ـ هستند.