تلاش شماری از کشورهای جهان به ویژه کشورهای عرب خاورمیانه در آژانس بین المللی انرژی اتمی با هدف واداشتن رژیم صهیونیستی به معاهده ی منع گسترش سلاح های اتمی (NPT) با ناکامی مواجه شد. بر اساس این رای گیری که پنج شنبه بیست و ششم شهریورماه (هفدهم سپتامبر) انجام گرفت 61 کشور به این قطعنامه پیشنهادی رای منفی، 43 کشور رای مثبت و 33 کشور رای ممتنع دادند. این در حالی است که پارسال 58 کشور به قطعنامه ی مورد نظر رای منفی داده بودند و امسال نیز سه رای به آن آرا افزوده شد. دفتر «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی طی بیانیه یی از این رویداد با عنوان «پیروزی بزرگ» یاد کرد. فشار بر اسراییل در حالی انجام می گیرد که این رژیم تاکنون بارها به خاطر حمایت شماری از اعضای دایم شورای امنیت از پیوستن به معاهده ی ان. پی. تی خودداری کرده است و با دارا بودن بیش از 200 کلاهک هسته یی، تاسیسات مخفی و زیرزمینی خود را زیر پادمان های آژانس بین المللی انرژی اتمی قرار نداده است. افزون بر آن، مقام های این رژیم تاکنون از امضای «پروتکل الحاقی» نیز سر باز زده اند. پیشینه ی فشار بر اسراییل با هدف قید و بند زدن به فعالیت های هسته یی غیرقانونی آن به سال 1982 میلادی برمی گردد. از آن سال آژانس با تصویب قطعنامه های گوناگون در صدد پیوستن این رژیم به ان. پی. تی و کسب مجوز بازرسی از مراکز و تاسیسات هسته یی زیر پادمان جامع آژانس بود اما مسوولان این رژیم هر بار به بهانه یی از زیر بار این مسوولیت شانه خالی کرده اند. تعویق بی دلیل و واهی کنفرانس تاسیس «خاورمیانه ی عاری از سلاح های هسته یی» در سال 2012 نمونه یی از این اقدام ها است. توسعه ی توانمندی هسته یی رژیم صهیونیستی به دور از هرگونه بازرسی و نظارت بین المللی هرچند با مشارکت تعدادی از کشورها شکل گرفته است ولی در تقابل آشکار با هنجارها و قوانین بین المللی قرار دارد. این موضوع صرف نظر از اینکه بر اقدام های راستی آزمای آژانس خدشه وارد می کند، امنیت منطقه و جهان را نیز به مخاطره خواهد انداخت. رژیم صهیونیستی مهمترین پایه ی ایجاد ناامنی و بی ثباتی در منطقه به شمار می رود. جنگ های 8، 22 و 51 روزه و همچنین بمباران مناطق مسکونی، مدارس، بیمارستان ها و کشتار هزاران زن و کودک غیرنظامی در غزه و لبنان تنها نمونه هایی از اقدام های صهیونیست ها است. به رغم حمایت برخی قدرت های جهانی از رژیم صهیونیستی اما افکار عمومی جهان علیه این رژیم و مقام های آن شکل گرفته است. در این راستا، اوایل شهریورماه امسال بیش از یکصدهزار از مردم انگلیس با امضای توماری از دولت این کشور تقاضا کردند که نتانیاهو در زمان ورودش به لندن به اتهام ارتکاب جنایت های جنگی دستگیر و محاکمه شود. هرچند به طور عمده کشورهای عرب خاورمیانه زیر چتر حمایتی افکار عمومی ضدصهیونیستی تلاش کردند تا فعالیت های هسته یی اسراییل را زیر نظارت بین المللی قرار دهند اما موفق به انجام آن نشدند و در این عرصه ناکام ماندند؛ شکستی که محصول بی توجهی به چند مساله است. نقش آفرینی کشورهای عربی با تاکید بر محور عربی بدون توجه ی جدی به نقش و وزن سایر کشورهای خاورمیانه دلیل مهمی بر این ناکامی است. هرچند کشورهایی چون ایران، روسیه و ترکیه نیز از قطعنامه ی اعراب حمایت کردند و خواستار نظارت آژانس بر فعالیت های هسته یی این رژیم شدند ولی در ابتدا 19 کشور به طور عمده عربی بودند که این موضوع را کلید زدند. طرح «خاورمیانه عاری از سلاح های هسته یی» ابتکار چهار دهه یی ایران است که در این راستا صورت گرفته است. بنابراین، موضوع تهدید هسته یی اسراییل نه موضوعی منطقه یی بلکه جهانی است و مشارکت فعالانه ی همه ی کشورهای منطقه و جهان را می طلبد. دیگر دلیل ناکامی اعراب در آژانس به وضعیت جنگی و آشوب زدگی این کشورها برمی گردد. هرچند رژیم صهیونیستی از زمان پیدایش، خود علتی بر این معلول بوده است اما امروز توانسته است با نشان دادن درگیری ها در کشورهای عربی از جمله عراق، سوریه و یمن و گستره ی فعالیت گروه های تروریستی در آن ها، فعالیت های هسته یی خود را توجیه کند. البته کشورهای عربی منطقه خود نیز در این مورد بی تقصیر نیستند آن ها با حمایت از گروه های شورشی در سوریه و حمله ی مستقیم نظامی به یمن به ایجاد آشوب و سپس تشدید چالش های امنیتی در منطقه کمک کردند. دیگر دلیل افزایش حمایت دولت های غربی از رژیم صهیونیستی و 61 رای منفی به قطعنامه ی آژانس به شرایط و فضای تازه ی پس از توافق هسته یی ایران و 1+5 برمی گردد. به رغم تلاش ها و کارشکنی های بی وقفه ی سران رژیم صهیونیستی ایران و قدرت های بزرگ تیرماه امسال با یکدیگر به توافق رسیدند. در این میان قدرت های بزرگ و شماری از اعضای دایم شورای امنیت دلجویی از مقام های این رژیم و اطمینان بخشی به آن ها مبنی بر رفع تهدید ایران هسته یی را در اولویت قرار داده اند. سفر سران کشورهای غربی به اسراییل پس از هر نشست هسته یی با ایران و وعده ی تضمین امنیت این رژیم را می توان در این قالب بررسی کرد. در مجموع، متاسفانه به رغم تلاش های صورت گرفته طی چندین دهه، سران رژیم صهیونیستی با حمایت برخی از قدرت های جهان تاکنون توانسته اند از زیر بار مسوولیت شانه خالی کنند. همبستگی و مشارکت هدفمند کشورهای منطقه بدون در نظر گرفتن اختلاف ها و شکاف های قومی - مذهبی می تواند به عنوان ابزاری قدرتمند اسراییل را به قبول تعهدهای بین المللی وادار کند. به تازگی نتانیاهو ادعا کرده است در صورت صلح و آرامش در کشورهای همسایه به ان. پی. تی خواهد پیوست اما لازم به یادآوری است ریشه ی جنگ و خشونت در منطقه به تشکیل این رژیم اشغالگر در سال 1948 و پیشروی آن در سرزمین فلسطینی نشین برمی گردد؛ درگیری هایی که نه تنها متوقف نشده بلکه با ادامه ی شهرک سازی طی فرایندی مستمر افزایش یافته است. بنابراین، همان طور که جمهوری اسلامی ایران افزون بر آن که به عنوان عضوی از ان. پی. تی، تاسیسات هسته یی صلح آمیز خود را زیر نظارت آژانس قرار داده است به صورت داوطلبانه نیز پروتکل الحاقی را اجرا می کند، لزوم پیوستن اسراییل با صدها کلاهک هسته یی و به عنوان رژیمی که مخل امنیت منطقه به شمار می رود به ان. پی. تی بیش از پیش احساس می شود.