سازمان ملل متحد سه شنبه ششم بهمن ماه از نمایندگان دولت سوریه و گروه های مخالف دعوت کرد برای آغاز دور تازه ای از مذاکرات صلح موسوم به ژنو 3 به شهر به سوییس سفر کنند. در بیانیه سازمان ملل به نام گروه ها و شمار شرکت کنندگان از گروه های مسلح و غیرمسلح مخالف دولت سوریه اشاره ای نشده است. در این بیانیه تاکید شده که بر اساس معیارهای تعیین شده در قطعنامه 2254 شورای امنیت، نمایندگان سوری به این مذاکرات دعوت شده اند.
نشست ژنو3 که پیش از این قرار بود دوشنبه پنجم بهمن ماه برگزار شود، به دلیل به توافق نرسیدن طرف های درگیر بر سر فهرست گروه های شرکت کننده در این نشست، در تاریخ مقرر برگزار نشد و به روز جمعه نهم بهمن ماه موکول شد.
کشمکش ها بر سر نشست گروه های سوری برای پایان دادن به بحران سوریه همچنان ادامه دارد و طرف های درگیر در این بحران تمام تلاش خود را برای به کرسی نشاندن اهداف و خواسته های خود در این نشست به کار می برند. این بحران در حالی پنجمین سال خود را سپری می کند که جهان همچنان منتظر توافق بازیگران درگیر در این بحران بر سر راهکار حل این مساله است. 
با چنین هدفی بود که در نشست ژنو2 که آبان ماه برگزار شد گفت وگو میان مخالفان و دولت سوریه برای تشکیل یک دولت انتقالی و تصویب قانون اساسی تازه و پس از آن، برگزاری انتخابات ریاست جمهوری مورد توافق 19 کشور شرکت کننده در این نشست قرار گرفت. به همین دلیل ژنو2 به نقطه عطفی در بحران سوریه تبدیل شد چرا که شرکت کنندگان پذیرفتند که این بحران راه حلی سیاسی دارد و آینده سوریه باید به دست مردم این کشور مشخص شود.
با وجود این، در ژنو2 مشخص نشد که کدام گروه ها حق شرکت در گفت وگوهای سوری-سوری را دارند و این موضوع به نشست های آتی موکول شد؛ مساله ای که فضای ابهام را بر فرایند حل بحران سوریه حاکم ساخته و بر پیچیدگی ابعاد این بحران افزوده است.
در این ارتباط باید گفت هرچند توافق بر سر حل فوری بحران سوریه موفقیتی قابل اعتنا به شمار می رود اما چالش اساسی همچنان پا برجا است چرا هر کدام از طرف های درگیر تلاش دارند گروه های مورد پشتیبانی خود را به عنوان نمایندگان مردم سوریه معرفی کنند و باقی گروه ها را از دور گفت وگوها خارج سازند.
چالش تعیین گروه های سوری میانه رو که از حق شرکت در گفت وگوهای سوری-سوری برخوردار باشد زمانی مساله سازتر می شود که توجه داشته باشیم بیشتر گروه های حاضر در سوریه سلاح به دست دارند و از اندیشه های تکفیری پیروی می کنند. بنابراین جستن گروه های میانه رو که بتوانند در آینده سوریه مشارکت یابند امری بسیار دشوار است.
اگر بخواهیم نگاهی به پیچیدگی های این مساله داشته باشیم باید گفت عربستان سعودی تلاش دارد 2 گروه «جیش الاسلام» و «احرار الشام» را به عنوان نمایندگان بخشی از مردم سوریه در گفت وگوهای صلح این کشور شرکت دهد. این در حالی است که این 2 گروه پس از «داعش» و «جبهه النصره» از مهم ترین گروه های مسلح افراطی در سوریه به شمار می آیند که با توجه به نگاه بنیادگرایانه و تکفیری آن ها، هرگونه مشارکت این 2 گروه در آینده سوریه منجر به تداوم افراطی گری، تنش و درگیری در سوریه خواهد شد. از این رو دولت های سوریه و روسیه مخالفت خود را با شرکت این 2 گروه در نشست ژنو3 اعلام کرده اند و آن ها را در فهرست گروه های تروریستی قرار داده اند.
این همه چالش نیست. ترکیه و روسیه نیز بر سر مشارکت دادن یا ندادن کردها اختلاف های جدی با یکدیگر دارند. روسیه معتقد است که کردهای سوریه از مهم ترین گروه های حافظ نظم در سوریه هستند و در صف مبارزان با داعش قرار دارند. به همین دلیل باید در گفت وگوهای صلح سوریه مشارکت داده شوند. در مقابل، ترکیه هر چند اعلام کرده است با حضور کردهای سوریه در گفت وگوها مشکلی ندارد اما با حضور گروه کردی موسوم به «اتحادیه دمکراتیک کردستان سوریه» (ی.پ.گ) در مذاکرات صلح سوریه به شدت ابراز مخالفت کرده است چرا که از نظر ترکیه این گروه شاخه حزب کارگران کردستان در سوریه است؛ گروهی که در فهرست گروه های تروریستی ترکیه قرار دارد. این در حالی است که اتحادیه دمکراتیک کردستان سوریه از مهم ترین گروه های کرد سوری است که از سازماندهی مناسبی برای مبارزه با داعش برخوردار است و بخش بزرگی از مقاومت مردم کوبانی نیز بر دوش این گروه بود.
در سوی دیگر ماجرا، ارتش سوریه توانسته است موفقیت های بسیاری در میدان نبرد با تروریست ها به دست آورد و بخش های زیادی از خاک این کشور را از کنترل این گروه ها خارج سازد. به همین دلیل از موضع برتری در مقابل آن ها برخوردار است. این موفقیت ها باعث تقویت پایه های دولت سوریه شده است. با تکیه بر این موفقیت ها دولت دمشق اعلام کرده است هر گروهی که سلاح در دست دارد و با ارتش مبارزه می کند تروریست است و دولت حاضر نیست با آن ها وارد گفت وگو شود. چنین کلاف پیچیده ای باعث شد طرف های درگیر در بحران سوریه نتوانند در تاریخ مشخص شده نشست ژنو 3 را برگزار کنند.
در این میان مشخص است که بحران سوریه پیش از آن که یک بحران داخلی محدود به قلمروی این کشور باشد، بحرانی منطقه ای است که از جنگی نیابتی میان قدرت های منطقه ای سرچشمه می گیرد. در چنین جنگی بیش از آن که خواسته های مردم سوریه مورد توجه قرار بگیرد، بایسته های توازن قدرت منطقه ای مورد توجه است.
در شرایط کنونی اما مقاومت ارتش و دولت سوریه در مقابل تلاش های براندازانه برخی کشورهای درگیر در بحران سوریه منجر به ایجاد وضعیتی شده که کشورهایی مانند عربستان را مجبور به تن دادن به راه حل سیاسی کرده است. در چنین چارچوبی بود که نشست ژنو2 توانست به موفقیت هایی دست یابد و شرکت کنندگان بر سر حداقل هایی به توافق برسند. با این حال، ماهیت جنگ نیابتی و تلاش برای کسب دست برتر در تحولات سوریه سبب شده که با وجود توافق بر سر راه حل سیاسی برای حل بحران، طرف های درگیر تمام امکانات خود را به کار گیرند تا در گفت وگوهای سیاسی، گروه های مورد پشتیبانی آن ها با دست پر حاضر باشند. به همین دلیل، بخشی از هماوردی ها در سوریه با وجود تداوم درگیری های نظامی به جنگی سیاسی تغییر جهت داده و در این مرحله از مذاکرات، چینش میز گفت وگوهای سیاسی را با دشواری های زیادی روبرو ساخته است.