"شیگرو بان" هنرمند معمار ژاپنی، در سال 1995 خانه ی بدون دیواری در وسط شهر پرجمعیت توکیو طراحی کرد که فاقد دیوارهای جانبی بوده و به نام " خانه ای با دیوارهای پارچه ای " معروف است. در این منطقه دیگر حتی از طبیعت زیبا و چشم انداز آرامش بخش هم خبری نیست؛ تنها شهر است و ازدحام و روزمرگی. معماری و دکوراسیون داخلی خانه به راستای افقی متمایل است و به جای دیوارهای پوشاننده ی نما ، پرده هایی بلند و عریض نصب شده است: ترکیب سوررئالیسم با فرهنگ منطقه ای. حضور پرده ها صورت دیگر شوجی های کهن ژاپنی است؛ همان دیوارهای کشویی از جنس الیاف کاغذی که از قدیم یکی از ویژگیهای اصلی خانه های ژاپنی بوده و به عنوان پوشش روی سطوح در و پنجره ها استفاده می شد. درهای کشویی فوسوما، قاب های هندسی و صفحه های بزرگ سوداره همگی از مؤلفه های طراحی داخلی و معماری کهن ژاپنی هستند که هنرمند معمار در طراحی معماری و دکوراسیون داخلی خانه ، سخت به آنها وفادار بوده است. کلیت خانه ، با معماری و قرینگی بی آلایش خود، سرشار از حس سادگی و فروتنی است؛ به محلی می ماند که در خود فرو رفته و خودنمایی نمی کند. اما این حکم تا زمانی مصداق دارد که پرده ها خانه را پوشش داده باشند. وقتی باد به نرمی پرده ها را کنار می زند، ظاهر مینی مال خانه در مقابل محیط شلوغ بیرونی قرار گرفته و موقعیت متناقضی به وجود می آورد. بان در این اثر هم ، مانند " خانه ی بدون دیوار "  با نشانه ها و مؤلفه های مدرنیته در قرن بیستم بازی می کند  تا تضاد سرپناه و نمایان بودن در پس حجاب پارچه ای در پست مدرنیسم را نمایش دهد.