قرب به حق یک حقیقت واقعی است نه یک تعبیر مجازی و اعتباری.
در حدیثم عروف و مشهور قدسی که شیعه وسنی آن را روایت کرده اند به صورت بسیار زیبایی این حقیقت بیان شده است. امام صادق(ع) از رسول اکرم(ص) روایت می کند که:
«خداوند می گوید: هیچ بنده ای با هیچ چیزی به من نزدیک نشده است که فرائض نزد من محبوب تر باشد. همانا بنده من به وسیله نوافل و مستحبات - که من فرض نکرده ام ولی او تنها به خاطر محبوبیت آنها نزد من انجام می دهد - به من نزدیک می شود تا محبوب من می گردد، همین که محبوب من گشت من گوش او می شوم که با آن می شنود و چشم او می شوم که با آن می بیند و زبان او می شوم که با آن سخن می گوید و دست او می شوم که با آن حمله می کند. اگر مرا بخواند اجابت می کنم و اگر از من بخواهد می بخشم.» ۱
در این حدیث جان مطلب ادا شده است: عبادت موجب تقرب، و تقرب موجب محبوبیت نزد خداست، یعنی با عبادت انسان به خدا نزدیک می شود و در اثر این نزدیکی قابلیت عنایت خاص می یابد و در اثر آن عنایت ها گوش و چشم و زبان او حقانی می گردد. با قدرت الهی می شنود و می بیند و می گوید و حمله می کند، دعایش مستجاب وبرآورده است. ۲

پی نوشت: ۱ - کافی، ج۱، ص۳۵۲.
۲ - ولاها و ولایتها، ص۸۴.
۳ - طهارت روح، ص۱۵۴و۱۵۵.